Η χρονικη συγκυρια με τις εκλογές στον Δημοκρατικο Συναγερμο επαναφερει το παλαιον διλημμαν. Να διαλεχθει η δεξιά παραταξη και το κέντρο κάθως και η κεντροδεξια και η κεντροαριστερα με την ελληνορθοδοξην παράδοσην του τόπου και το ήθος του Αυξεντιου του Ματση του Νικοδημου Μυλωνα και του ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΚΥΚΚΩΤΗ ή του Παφου Λεοντιου ή να ακολουθησει την πεπατημενην κατά τας επιταγας των πρεσβειων και της απολυτου παραδόσεως στον λα ι κισμο της διγλωσσιας και της διπλοπροσωπιας. Απο την μια να τρεχουμε τα μνημοσυνα ηρωων και μαρτυρων και από την άλλην να θεωρούμε το ήθος και το φιλότιμο των ΠΡΩΤΙΝΩΝ σκουριασμενες ιδέες των χωρικων και να τρελλενομαστε με έναν νοσηρον δικαιωματισμον χωρίς όρια και νομικον διαλογον και εμβαθυνσην και με το ηθικον εκτρωμαν της ερμαφροδιτης ορολογιας περι επανενωσης και λυσης οποιου περιεχόμενου φτανεί να ρέει χρημαν...με την ούτω καλουμενην λύσην.
Αυτό είναι το υποστασιακο ΕΡΩΤΗΜΑ των δύο υποψηφιων προεδρων αλλά και ολόκληρης της πολιτικης μας κονιστρας.
Όλα τα υπόλοιπα θα τα κατακτησουμεν αν προτιστως αληθευουμε και έχουμε στοιχειωδη αυτογνωσια.
