Εστρέφουμουν μιαν νύχταν με το ποδήλατον που το Ιδρυμαν Παναγίδην που το δρόμον της Αγγλικής σχολής του Λόγου δίπλα που τον ποταμόν τον κοντινόν του γηπέδου της Σαυπάρκο που ταν η θρυλική έδρα τριών ομάδων του Αγροτικού και χώρος των ατυπων πρωταθλημάτων των τάξεων του Αθηνα ιδείου μετά το 1981.
Επέρασα που το γεφυρούιν τζιαι έπκιαα την Ιωαννή Κυριακίδη κατα κάτω για να μπώ εις την Τροόδους να φτάσω σπίτιν μας πριν να πκιάουν τα νερά.
Άμαν εμπήκα έσσω επερίμενεν με μια έκπληξη ούλλον χαρά. Ήρτεν που το χωρκόν η γιαγιά μας η Σοφρωνία.
Άμαν έρκετούν έφερνεν έναν φως μαζίν της. Μια άλλην χαράν ανέκφραστήν μαζίν με αυκά, παξιμάθκια, λουκάνικα, ιστορίες της Δρούσιας της Λαόνας τα νέα του χωρκού
τον τραχανάν τον φρέσκον που άχνιζεν μες την κασαρόλλαν Τζείνην την νύχταν άκουαμέν την να μας μιλά τραουδιστά. Εν την εχορτάναμεν. Η γιαγιά μου η Σοφρωνία. Ήτουν που τους Κουππάρηες τους ξακουστούς που φτάσαν εις τα πέρατα της γης μα αήκαν τη Δρούσιαν μες την καρκιάν τους.
Πάντα άμαν ήτουν κοντά μας η καρκιά μας επετάλιζεν χαρούσιμα. Εισιέν φως τζιαι χάρην η ταπεινή η αισιόδοξη η χαρούμενη η φιλόξενη η μαστόρισσα της ελεημοσύνης
Αχ τζιαι νάχα την αγάπην σου να την καλοφυλάω τζιαι τζείνην την ελπίδαν σου ούλλον να τραουδάω...
