Η εκπαίδευση στην Κύπρο δεν μπορεί να είναι χώρος δράσης για ανάπτυξη ατομικών ή μικροκομματικών σχεδιων ή μικροομαδουλίστικων επιβολών. Οι δικτατορεύσεις των όποιων κατά καιρούς αποφασίζουν να επιβαλουν τις ατζέντες ατομικισμου τους ερήμην ενός λαού που αγωνίστηκε ολόκληρο τον εικοστό αιώνα για να κτίσει μια εκπαίδευση στη ρότα των παραδόσεων του είναι φτωχά υποκατάστατα που κουβαλούν και θα τις πάρει ο άνεμος με τον καιρό.
Το πρόβλημα είναι ο βασανισμός των παιδιών μας και των δασκάλων από όλες αυτές τις συχνά οπισθοδρομούσες μεταρρυθμίσεις. Και η μορφωτική μας οπισθοδρόμηση ως λαού και ως κοινωνίας όχι βεβαιά γιατί δεν πάμε καλά στις έρευνες.
Η ιστορία με τις έρευνες είναι ενα πολιτικό κολπάκι για να μην συζητούμε τα αληθή και επικίνδυνα στην κοινωνία μας.
Οι ίδιοι που εμπόδιζουν την εκπαίδευση με αλλαγες αμφιβόλου προελεύσεως οι ίδιοι εμφανίζονται και ως τιμητές και γνώστες των απάντων.
Η εκπαίδευση στην Κύπρο θα ήταν πολύ καλύτερη αν τα κόμματα και η πολιτικοκοινωνική ελίτ δεν περιθωριοποιούσε από δεκαετιών μια ολόκληρη ακολουθία Ελλήνων της νήσου με πλούτο παιδείας και εμπειρίας για το χατήρι των ''δικών΄΄ τους που είναι και συχνά άνθρωποι που δεν αγάπουν τα σχολεία και τα παιδιά περισσότερο από τα στενά συμφέροντα τους και των μαστόρων τους.Με αυτήν την ελίτ του ακραιου ατομικισμου φτάσαμε εδώ που φτάσαμε...
