Τον θυμούμαι να διασχίζει με το μαύρο ραλλί ποδήλατο του την οδό Αποστόλου Βαρνάβα με τη χαρακτηριστική τσάντα του μπακκάλη κρεμμασμένη στο τιμόνι του ποδηλάτου.
Ήταν ελεήμονας με σύνεση,προγραμματισμό,αγαπητική μέριμνα.Πραγματικός ακόλουθος του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονος.Ένας αληθινός γνώστης της ανθρώπινης δυστυχίας,της οικονομικής δυσπραγίας πίσω από την πολύφωτη προθήκη της ραγδαία αναπτυσσόμενης Λέμεσού.
Ο παππούς ο Χατζηχρήστος ,ο Χρήστος Χατζηλο ι ζής από τον Άγιο Μέμνωνα Αμμοχώστου( γεννήθηκε το 1913 ) ένας από τους χαρακτηριστικότερους ανθρώπους της Ανατολής στα τέλη του εικοστού αιώνα της Κύπρου. Ένας των εσχάτων της ευσεβούς σύναξης της Αμμοχώστου που κατάφερε να επιβιώσει στη Λεμεσό της προσφυγιάς.Είχα προλάβει να γνωρίσω κάποιους από τους ανθρώπους της Ανατολής, τους αληθινούς ατόφιους χριστιανούς που περιπατούσαν αγωνιστες στην κοσμοπολίτική Αμμόχωστό με αρετή κεκκρυμμένη.Ανάμεσά τους ο πνευματικός πατήρ Αναστάσιος Χαραλάμπους, αυτή σεβάσμια και εμπλεη χαράς μορφή που ζούσε μετά την εισβολή κοντα στην Εκκλησία του Αγίου Αντωνίου στη Λευκωσία..
Ρύζι ,γάλατα, ελαιόλαδο , ζάχαρη. Οι μεταφορες με το ποδήλατο , οι μυστικές διαδρομές της αγάπης αλώνιζαν κυριολεκτικά τη Λέμεσό.Πολλοί οι άγνωστοι ευεργετηθέντες
σκορπισμένοι σε Καταυλισμούς συνοικισμούς και αυτοστεγάσεις , βοηθητικά ενοικιασμένα σε πονεμένους και απόκληρους.
Ο παππούς ο Χατζηχρήστος ο ποδηλάτης της αγάπης ο πρωτινός αθρωπος της Κύπρου ο βαθύς γνώστης και μελετητής του Ψαλτηρίου.
