Η αγαπημένη ηθοποιός Ήβη Νικολαΐδου, μοιράζεται μαζί μας τη μαγεία και το βάθος του ρόλου της στην παράσταση 170 Τετραγωνικά. Για έκτη συνεχή χρονιά, το έργο αγκαλιάζεται από το κοινό, αποδεικνύοντας τη διαχρονική του αξία και την ικανότητα της Ήβης να αγγίζει τις ψυχές μας. Σε αυτή τη συνέντευξη, η Ήβη μάς ταξιδεύει στον συναισθηματικό κόσμο του χαρακτήρα της και μοιράζεται σκέψεις, συναισθήματα και στιγμές που έχουν σφραγίσει την πορεία της.
1.Η παράσταση "170 Τετραγωνικά" έχει αγκαλιαστεί από το κοινό για έκτη συνεχή χρονιά. Τι πιστεύεις ότι κάνει το έργο τόσο διαχρονικό και επίκαιρο;
Το έργο συνδιάζει δράμα με στοιχεία φάρσας. Ένας συνδυασμός γέλιου και κλάματος. Μια αποτύπωση της ζωής δηλαδή. Μια μικρογραφία της καθημερινότητας μας σε 170 Τετραγωνικά γύρω από ένα θέμα που απασχολεί τους πάντες και για πάντα: Τις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτό νομίζω είναι το συστατικό που αγαπάει το κοινό.
2.Πώς προσεγγίζεις τον ρόλο σου σε αυτή την παράσταση; Ποιες ήταν οι προκλήσεις του χαρακτήρα σου και τι σε ενέπνευσε περισσότερο στην ερμηνεία σου;
Η Αλεξάνδρα είναι ένας φαινομενικά δυναμικός, καυστικός, σκληρός χαρακτήρας Αυτό εκ πρώτης όψεως. Στην ουσία όμως είναι ένα παιδί με μια μεγάλη ρωγμή μέσα της. Ένα τραύμα τόσο βαθύ που το κρύβει χρόνια τώρα αλλά έρχεται η ώρα να βγει στην επιφάνεια και να το δει κατάματα. Αυτή η σταδιακή «αναγκαστική» ,λόγω καταστάσεων, στροφή προς τα πιο βαθιά σκοτάδια της, στον συναισθηματικό της κόσμο, στην αντιμετώπιση της αλήθειας είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα. Πως μέσα σε δυο ώρες σκηνικές αυτός ο χαρακτήρας πρέπει να ταξιδέψει απο το 0 στο 10.
3.Στη σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη, τι εκαινούργιο φέρνει στην παράσταση αυτή τη σεζόν; Έχουν υπάρξει αλλαγές ή νέα στοιχεία που βελτιώνουν την εμπειρία;
Σεζόν με τη σεζόν το έργο προχωράει μέσα απο μας. Θέλω να πιστεύω ότι εξελισσόμαστε και μέσα απο μας εξελίσσεται και το έργο. Δεν αλλάζει, αλλά εξελίσσεται. Βαθαίνει. Ζυμώνεται καλύτερα.
Φέτος έχουμε και δυο νέες προσθήκες. Την Λυδία Γιαννουσάκη στο ρόλο της Λίλλης και την Αγγελική Γρηγοροπούλου στο ρόλο της Κατερίνας. Αναπόφευκτα μια νέα είσοδο φέρνει νέες προκλήσεις και αυτές με την σειρά τους άλλο αποτέλεσμα.
4.Υπάρχει κάποια σκηνή ή στιγμή στην παράσταση που θεωρείς προσωπικά πιο δυνατή ή συγκινητική; Αν ναι, πώς την προσεγγίζεις συναισθηματικά;
Προσωπικά η δυνατή στιγμή της Αλεξάνδρας είναι η στιγμή που ξεστομίζει την αλήθεια της. Μια αλήθεια που την είχε μπροστά της αλλα δεν την έβλεπε ή δεν άντεχε να την δει. Τέτοιες στιγμές χτίζονται σιγά σιγά μέσα απο την πλοκή του έργου και προσεγγίζονται μόνο με ένα τρόπο: την πραγματική, αληθινή εννόηση του τι ειπώνεται και την βαρύτητα που έχει στο πλαίσιο της έκβασης της πορείας του χαρακτήρα που υποδύεσαι. Αν γίνει αυτό τότε αυτόματα θα υπάρξει και η ανάλογη συναισθηματική βαρύτητα.
5.Πώς είναι η συνεργασία με το υπόλοιπο καστ και το δημιουργικό επιτελείο της παράστασης; Έχετε αναπτύξει μια συγκεκριμένη "χημεία" μετά από τόσες χρονιές μαζί;
Υπέροχη! Αντέχουμε ο ένας τον άλλο για 6 χρόνια. Νομίζω αυτό λέει πολλά! Χαχαχα
6.Το κοινό της παράστασης περιλαμβάνει ανθρώπους από διάφορα ηλικιακά και κοινωνικά φάσματα. Πώς αντιλαμβάνεσαι τις αντιδράσεις τους κατά τη διάρκεια των παραστάσεων;
Υπάρχει μια μαγική στιγμή. Μια στιγμή που το κοινό συγχρονίζεται με τους ηθοποιούς επι σκηνής, πάλλονται στην ίδια συχνότητα, αναπνέουν στον ίδιο ρυθμό και περιμένουν όλοι την επόμενη στιγμή, την επόμενη λέξη. Σε αυτές τις στιγμές κρύβεται το νόημα της δουλειάς μας. Για αυτές τις στιγμές το θέατρο κρατά ενα κομμάτι της καρδιάς μου.
7.Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσει στο κοινό μέσα από τον χαρακτήρα σου και την ιστορία του έργου; Πιστεύεις ότι αυτό το μήνυμα είναι ακόμα επίκαιρο;
Ένα έργο που καταπιάνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις θα είναι πάντα επίκαιρο όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Μιλάει για τις οικογενειακές σχέσεις μιλάει για την αποδοχή του «διαφορετικού», Μιλάει για παιδικά τραύματα μιλάει για τραύματα που δεν επουλώθηκαν πότε, μιλάει για την αλήθεια.
Αν πρέπει να διαλέξω Ένα από τα πράγματα που αγγίζει αυτή η παράσταση, ένα που με κέντρισε κι εμένα σαν ηθοποιό και να το ξεχωρίσω είναι η έννοια της συγχώρεσης.
Πόσο σημαντικό είναι να συγχωρούμε πόσο σημαντικό είναι να ζητάμε συγχώρεση.
Πόσο απελευθερωτικό είναι να συγχωρούμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
8.Πώς βιώνεις την εξέλιξη της νεοελληνικής δραματουργίας και πόσο σημαντικό θεωρείς ότι είναι το έργο του Γιωργή Τσουρή για το σύγχρονο ελληνικό θέατρο;
Στις μέρες μας βλέπουμε μία στροφή του θεατή προς την ελληνική δραματουργία. Αυτό το μαρτυρούν και οι πάρα πολλές παραστάσεις που παίζονται τώρα στην Αθηνα οι οποίες εντάσσονται στην σύγχρονη ελληνική δραματουργία. Και όχι μόνο παίζονται αλλά είναι αξιόλογες και αγκαλιάζονται απο τον κόσμο. Υπάρχει ένα απίστευτο υλικό ανθρώπων που ασχολούνται με το γράψιμο στην Ελλάδα. Θα μπορούσα να πω ότι διανύει την καλύτερή της φάση (μέχρι στιγμής) η ελληνική δραματουργία.
Κοιτάξτε ότι και να πω για τον Γιωργή θα είναι λίγο. Πέρα από την ενασχόλησή μου με ένα από τα θεατρικά του, έχω διαβάσει και έχω παρακολουθήσει την πορεία του στο γράψιμο γενικότερα. Θα το πω πολύ απλά : πιστεύω ότι το παιδί «έχει πένα», έχει ευαισθησίες και προβληματισμούς, και το σημαντικότερο θέλει να τις μοιραστεί με το κοινό. Είναι πολύ σημαντικό ένας συγγραφέας να νιώθει την ανάγκη να πει την ιστορία να την μεταφέρει την ιστορία όχι απλά να την γράψει, να γίνει αυτή ιστορία κατανοητή και από τον τελευταίο θεατή. Ο χρόνος θα δείξει αυτά που πιστεύω για αυτόν.
9.Μετά από έξι χρόνια με τα "170 Τετραγωνικά", υπάρχει κάτι καινούργιο που έχεις μάθει για τον χαρακτήρα σου ή για τον εαυτό σου ως ηθοποιός;
Κάθε παράσταση, κάθε λεπτό κάθε χιλιόμετρο που διανύεις πάνω στη σκηνή έχει να σου προσφέρει κάτι. Καμιά παράσταση δεν είναι ίδια με την προηγούμενη δε θα’ναι ίδια με την επόμενη. Κανένας ηθοποιός δεν θα είναι ο ίδιος με την προηγούμενη ή την επόμενη παράσταση.
Ξέρεις, μια ολόκληρη ζωή δε φτάνει για να κατανοήσεις τον εαυτό σου. Το ίδιο ισχύει και για τους χαρακτήρες ενός έργου. Κάθε φορά που τους επίσκέφτεσαι κάτι άλλο βρίσκεις μια άλλη πτυχή του χαρακτήρα τους ένα άλλο τρόπο να επικοινωνήςεις τα πράγματα που θέλουν. χτίζεις πανω σε αυτά, βαθαίνεις, πας όλο και πιο κάτω. Είναι ένα ταξίδι που δεν σταματάει ποτέ. Όσο ασχολείσαι μαζί του τόσο περισσότερα πράγματα ανακαλύπτεις.
Ο χαρακτήρας μου υπάρχει στη σκηνή μέσα από τα υποκριτικά εργαλεία που έχω σαν ηθοποιός οπότε αναπόφευκτα κάθε εξέλιξη του χαρακτήρα ή μάλλον καλύτερα κάθε καινούργια πόρτα που ανοίγει προς τα μέσα, προς την αποκωδικοποίηση αυτού του χαρακτήρα, Ξεδιπλώνει και έναν άλλο κόσμο προσέγγισης.
10.Έχεις κάποια αγαπημένη ανάμνηση από τις παραστάσεις των τελευταίων χρόνων που θα ήθελες να μοιραστείς;
Είμαι ευγνώμων που έχω πάρα πολλές ωραίες αναμνήσεις. Είναι μια παράσταση, μια συνεργασία που την χαίρομαι πάρα πολύ. Οι στιγμές όμως που στην σκηνή καταφέρνουμε να συντονιστούμε ηθοποιοί και κοινό στην ίδια συχνότητα είναι μαγικές και τις κρατάω όλες!
