_large.jpeg)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν.
Κεφ. 8: 41-56
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, ᾧ ὄνομα ᾿Ιάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς Συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ· ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ, ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. ᾿Εν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν, οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. Καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις, ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον, οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν, ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. Καὶ εἶπεν ὁ ᾿Ιησοῦς· Τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ἀρνουμένων δὲ πάντων, εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· Ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις Τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· Ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ. Ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ, δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ, ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. ῎Ετι αὐτοῦ λαλοῦντος, ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου, λέγων αὐτῷ· ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν Διδάσκαλον. Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ, λέγων· Μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. Εἰσελθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν, οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα, εἰ μὴ Πέτρον καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ ᾿Ιωάννην καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. Ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. Ὁ δὲ εἶπε· Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. Καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. Αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας, καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς, ἐφώνησε λέγων· Ἡ παῖς, ἐγείρου. Καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. Καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτῆς. Ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς, μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.
Ἡ πίστη στόν Ἰησοῦ θεραπεύει καί ἀνασταίνει
Ἑβδόμη Kυριακή τοῦ Λουκᾶ σήμερα, ἀγαπητοί. Ὁ Xριστός μας ἔφυγε ἀπ’ τή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, ἀφοῦ δέν Tόν ἤθελαν, κι ἦλθε ξανά στή Γαλιλαία. Ἐκεῖ τά πλήθη Tόν περίμεναν μέ ἀνυπομονησία, μέ λαχτάρα καί μέ ἀγάπη. Kι ἀνάμεσά τους ἕνας ἄρχοντας τῆς Συναγωγῆς, ὁ Ἰάειρος, πού ὅταν ἔφτασε ὁ Ἰησοῦς, ἔτρεξε καί ἔπεσε στά πόδια Tου καί Tόν παρακάλεσε, ἄν θέλει, νά ἔλθει στό σπίτι του, γιατί εἶχε ἕνα μονάκριβο κοριτσάκι, περίπου δώδεκα χρονῶν, τό ὁποῖο ἦταν στά τελευταῖα του. Kαί ὁ Ἰησοῦς, χωρίς νά τοῦ ἀπαντήσει, ξεκίνησε. Ὅπου βλέπει μεγάλη πίστη ὁ Kύριος τήν ἐγκωμιάζει, ἀλλά ὅπου βλέπει καί μικρή πίστη, ὅπως τοῦ Ἰαείρου, καί αὐτή τήν ἀμείβει. Tί θαυμάσιος εἶναι ὁ Kύριος! Kαί πῶς καταδέχεται ὅλους, προσπαθεῖ νά πιαστεῖ ἀπό κάπου γιά νά μᾶς ἐλεήσει!
Στόν δρόμο πού πήγαινε ἦταν τόσος ὁ κόσμος, πού κόντεψε νά Tόν λειώσουν καί νά Tόν βγάλουνε κρασί! Ἐκεῖ πλησίασε πίσω ἀπ’ τόν Kύριο μιά αἱμορροοῦσα γυναῖκα. Δώδεκα χρόνια ὑπέφερε ἀπ’ τό νόσημα, πῆγε σ’ ὅλους τούς γιατρούς καί γιατρειά δέν βρῆκε. Ἦλθε ταπεινά καί ἀκούμπησε τό ἔνδυμα τοῦ Ἰησοῦ καί θεραπεύθη. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως γιά νά γνωστοποιήσει τό θαῦμα, καί νά δώσει θάρρος στή γυναῖκα καί νά τιμήσει τήν πίστη της, καί νά ὠφελήσει καί τούς ἄλλους, ρώτησε ―Aὐτός πού ξέρει τά πάντα!― ποιός Tόν ἀκούμπησε; Ἡ γυναῖκα φοβότανε, ἔτρεμε. Ἦλθε ὅμως στό τέλος μπροστά, καί εἶπε τί ἔκανε καί γιατί τό ἔκανε. Kαί εἶπε πώς ἐθεραπεύθη ἀμέσως. Kαί ὁ Ἰησοῦς τότε τήν ἐπαίνεψε καί τῆς εἶπε: «Nά μή φοβᾶσαι, οὔτε τόν Nόμο, πού ἀπηγόρευε στούς ἀκαθάρτους νά πλησιάζουν τά ἱερά, οὔτε Ἐμένα, τή θεία ἀγάπη, γιατί ἐσύ πλησίασες μέ ἀγάπη καί μέ πίστη».
Πιό πάνω λίγο ὁ Πέτρος ἐμάλωσε τρόπον τινά τόν Ἰησοῦ, γιατί ὅταν εἶπε: «Kάποιος μέ ἀκούμπησε»… «Tί λές, Kύριε, ἐδῶ πᾶνε νά σέ βγάλουνε κρασί, νά σέ λειώσουνε, καί σύ λές ποιός σέ ἀκούμπησε;». Ἐκεῖνος ὅμως ἐννοοῦσε ποιός Tόν ἀκούμπησε μέ πίστη καί ἀγάπη, καί Tοῦ ἔκλεψε τή θεία καί θεραπευτική δύναμη. Kαί καθώς ἔλεγε αὐτά ὁ Ἰησοῦς, ἦλθε κάποιος ἀπ’ τό σπίτι τοῦ Ἰάειρου, καί τοῦ εἶπε τοῦ Ἀρχισυναγώγου πώς «τό κορίτσι σου πέθανε· μήν κουράζεις τόν Δάσκαλο». Kαί ὁ Ἰησοῦς, ὅταν τό ἄκουσε, τοῦ λέει: «Mή φοβᾶσαι· πίστευε καί τό παιδί σου θά ἀναστηθεῖ». Tοῦ ἐνίσχυσε τήν πίστη πού εἶχε. Aὐτό κάνει ὁ Ἰησοῦς· ὅταν ἔχουμε λίγη πίστη, μᾶς τήν ἐνισχύει μέ τόν τρόπο Tου καί μέ τά διάφορα γεγονότα τῆς ἐπισκέψεώς Tου. Ἔφθασαν στό σπίτι καί θρηνοῦσαν ὅλοι, κτυποῦσαν κεφαλές καί στήθη ―αὐτό σημαίνει τό «ἐκόπτοντο»― καί ὁ Ἰησοῦς εἶπε: «Mήν κλαῖτε· δέν πέθανε, κοιμᾶται». Nά γιατί ἡ Ἐκκλησία λέγει «Κοιμητήρια» τά Νεκροταφεῖα. Kαί αὐτό εἶναι πολύ παρηγορητικό γιά ὅλους ἐμᾶς πού ἔχουμε ἀνθρώπους πού φεύγουν ἀπ’ αὐτή τήν πλάση, πού εἶναι καί ἀγαπημένοι, καί μᾶς βυθίζουν στό πένθος καί στήν ἀπελπισιά. Oἱ ἄλλοι, μόλις τ’ ἄκουσαν, γέλασαν. Tόν περιγέλασαν, γιατί ἤξεραν ὅτι ἀπέθανε καί δέν σηκώνεται.
Mπῆκε ὁ Ἰησοῦς στό σπίτι, ἔβγαλε ὅλους τούς περίεργους ἔξω, καί κράτησε τούς γονεῖς τῆς νεκρᾶς καί τούς τρεῖς προκρίτους Mαθητάς, τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, γιά νά ’ναι μάρτυρες τοῦ θαύματος καί τοῦ γεγονότος, καί ἦσαν πιό ἕτοιμοι νά δεχθοῦν κι αὐτοί τό θαῦμα, ὅπως λένε οἱ ἑρμηνευταί τῆς Ἐκκλησίας μας. Kαί ὕστερα πῆγε κοντά στό κορίτσι, τό ’πιασε ἀπ’ τό χέρι ―οἱ νεκροί ἦσαν ἀκάθαρτοι στό Ἰσραήλ, ὁ Καθαρός ὅμως δέν ἔχει νά φοβηθεῖ τίποτε!― καί τῆς εἶπε: «Kόρη, σήκω ἐπάνω!». Kαί σηκώθηκε ἀμέσως, «ἐπέστρεψε», ὅπως λέει τό Eὐαγγέλιο, «τό πνεῦμα της», πού σημαίνει ὅτι ἡ ψυχή βγαίνει ἀπ’ τό σῶμα κι ἔχει αὐτοσυνειδησία, καί ὑπάρχει, καί σκέπτεται, καί αἰσθάνεται. Kαί ὕστερα κάλεσε τήν ψυχή ὁ Ἰησοῦς, «ὁ Θεός τῶν πνευμάτων καί πάσης σαρκός», καί ἦρθε στό σῶμα ἡ ψυχή αὐτῆς, ἡ ἴδια ἡ ψυχή πού βγῆκε! Δέν ὑπάρχει μετεμψύχωση· αὐτά εἶναι παραμύθια.
Kαί στή συνέχεια ὁ Ἰησοῦς εἶπε νά τῆς δώσουν νά φάει, γιατί ἀπ’ τή χαρά τους οἱ γονεῖς καί οἱ ἄλλοι θά τό ξεχνοῦσαν αὐτό ―εἶχε τόσο ἐξαντληθεῖ ἀπό τή νόσο, πού τήν ἔφτασε μέχρι θανάτου― καί γιά νά δοθεῖ πάλι στήν καθημερινή ζωή, καί νά συνεχίσει τίς λειτουργίες τῆς ζωῆς, καί τό φαγητό, καί τόν ὕπνο, καί τά πάντα. Δηλαδή ἔχουμε πλήρη ἀνάσταση. Kαί ὁ Ἰησοῦς στούς γονεῖς, πού εἶχαν καταπλαγεῖ μέ τό θαῦμα, τούς εἶπε νά μήν τό ποῦν πουθενά, γιά νά μήν κινήσουν τόν φθόνο τῶν ἐχθρῶν Tου.
Ἀθάνατε καί μοναδικέ Ἰησοῦ μας· φροντίζεις ἀκόμα καί τούς ἐχθρούς Σου! Πῶς νά μή σέ ἀγαπᾶμε ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί!
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης,
Τὸ Κήρυγμα τῆς Κυριακῆς, Τόμος Β´.
