Ήταν ένα βράδυ στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας τέλη Φεβρουαρίου μετά από μια κουραστική μέρα.Άλλοι στους δρόμους άλλοι στα συνεργεία οι κοπέλλες στις προετοιμασίες.Στο μέσα δωμάτιο οι Οδηγοί ετοίμαζαν τσάι .Έίχαμε τελειώσει τις δουλειές για τη Φυλλάδα και βγήκα έξω από το αριστερα δωμάτιο του σπιτιού της Καρπασίας να πάρω αέρα και να ακούσω τα παιδιά του Οδοφράγματος που έπαιζαν με τον Γιάγκο μουσική.Ήρτε το Τζερυνειώτικό ένας νέος άνθρωπός κοντα στα τριάντα τότε και με έπιασε κουβέντα.Ήταν από τους θυσιαστικούς αντικατοχικούς της εποχής.Μιλούσαμε για την Κερύνεια ,τον Κώστα Μοιράνθη τον νεομάρτρα πεζογράφο που πέθανε στο καθήκον της Πολιτικής Άμυνας.Που τους θυμάσε ρε Λευτέρη μου λέει.
Πολλοι με ήξεραν για Λευτέρη Σκλάβο τότε .Έτσι υπέγραφα κάτι κειμένα ελπιδοφόρα και νεανικά τότε.Το ίφιο και σε άλλα έντυπα.
Δεν άργησε και ο Λεμεσιανός ο φίλος μας που τες μερκές του Αετού που δούλευε τότε στη Χώρα.Αν και οι τρεις από διαφορετικές ιδεολογικές σχολές είχαμε εκείνο τον καιρό κώδικες αντικατοχικής συνεννόησης.Με πείραζαν ευγενικα για όσα έγραφα και τους θύμιζα.Ξάφνου γυρνά ο Τζερυνειώτης.Μα εν ήσουν μιτσης για να γράφεις για τον Πανίκο Δημητριου.Του εξήγησα πως είχε τρανταχτει η Λεμεσός τότε με τα όσα οι Βρεττανοι μεθόδευαν για να μεταφέρουν τους Τουρκοκύπριους στα κατεχόμενα και να προχωρούν με τη Διχοτόμηση.Και πήρα να περιγράφω τα παιδικά μου βιώματα για το πένθος της Λεμεσού για το παλληκάριν που τον Άην Μέμνωναν.
Ήμουν τζιαμε πολοάτε ο ψηλός λεβέντης Λεμεσιανός τζιαι άρκεψεν να μιλά με θέρμη τζιαι μάτια φωτεινά για τη θυσία του Πανίκου μας τα τεθωρακισμένα, τις θκυο φορες που πέρασε απο πάνω του το στρατιώτικό αυτοκίνητο.Για τις μέρες τζείνες που η Λεμεσός επαναστατούσε κόντρα στις βρεττανικές αμστροέπειες και τις διχοτομικές ραδιουργίες.Για τα ποτάμια των μαθητών του Λανιτείου των άλλων Γυμνασίων τους ρωμαλέους βουνίσιους της Τεχνικής Σχολής πόξω που τις βάσεις Ακρωτηρίου.
Μιλούσαμε σχεδόν ώρα για τον Πανίκον μας..Είπαμε και για την αίθουσα που είχε στο όνομά στο Λανίτειο της Λεμεσου.
Ήταν ένας διάλογος γεμάτος φως τζιαι.θυσίαν.Γυρον που τη φωθκιάοι μουσικοι του Οδοφράγματος τραγουδούσαν.Κόντρα στην διχοτόμηση και κόντρα στους ανέμους.
Ο Πανίκκος το βαρωσιώτικον που τον Άην Μέμνον ήταν κάπου ψηλά τζιαι εθώρεν μας τζιαι εσιέρετουν.
Ήταν που τες νύχτες ποζήσα τζιαι λαλώ χαλάλιν οι δυσκολίες..
Έσιει που τότες αγάπουν τον περίτου τον Πανίκκον μας τον τέλευταίον μάρτυραν κόντρα στην αποικιοκρατίαν...
Κάποτες άμαν μαρωτούν ήνταλος τζιαγαπουν σε τζι αγαπάς τους τούντους θκυο πολοούμαι τζιαι λαλώ σύδδακρυς.
ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΝΥΧΤΑΝ ΠΟΥΜΑΣΤΕΝ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟ ΛΕΒΕΝΤΗΝ ΤΟΝ ΠΑΝΙΚΚΟΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ...
