Άνοιξη του 1984 έγραψα το πρώτο μου διήγημα. ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ο εφηβικός τίτλος. Τραγούδια και ποιήματα είχαν προηγηθει. Και κατι ηχογραφήσεις στο γκαραζ του Σίμου στην Ιωαννη Κυριακίδη.Τριάντα τόσα χρόνια και γυρεύω την αλήθεια εκείνων των πονεμενων καιρών.
Στο Αθηναϊδειο κατέφθασα το 1978. Θα γινόταν και αυτο πρωι δειλις όπως λέγαμε τότε και μας εστειλαν πάνω απο εκατον απο το Γ' Γ υμνασιο . Πολυ ολιγοι μείναμε τελικα απο τον Αη Γιάννη. Γι αυτό εφτασαν τελικα και τα λεωφορεια απο τον Υψωνα το Κολόσσι.
Ετσι μας δωρισε το Υπουργειο φίλους καλους της προσφυγιάς.Απο την Ερήμη..Ενα μαγικο σχολειο συναντησεων .Απο δεκάδες δημοτικα σχολεια.Προσφυγες, πλουσιοι και φτωχοι, αριστοκρατες και λαικοι αρχοντες , πονεμενοι και ευαισθητοι.Κορίτσια με χάρη και χαμογελο . Απο το Καστρο και την οδο Αγκύρας μέχρι του Χαράκη και τα χωρια, την Νααφι και τις γειτονιες του Νοσοκομειου και της ενοριας Παντανάσσης Καθόλικης.
Διάλογος παντού .Φιλίες φωτεινές.Ταλιανος, Νικος Ανδρεου ,Πανικος Βασιλειου, ο Γιάννος Μιχαηλ. ο Σίμος, οι κορουδες απο τον Υψωνα. Είμασταν στην Α4. Οι της Α3 άλλη αρχοντια. Η Α2 διαφορετικος πολιτισμος. Η Α1 άλλη χαρη. Στα διαλείμματα νεες γνωριμιες και βεβαια ασταματητο ποδοσφαιρο Μέχρι το σκοταδι και την αδυναμια ορατοτητος.
Χατζηπετρης, Παττιχης , Αχιλλεας Δημητριάδηςμεναμε παντα τελευταίοι.Υστερα ο Γιώργος έτρεχε να προλαβει το τελευταιο λεωφορειο για το Καντου.
Δύσκολα χρόνια φτωχά αλλα όμορφα.
Το 1979 ένα χαμογελο και μια παρεα ανεβαίνοντας Δωδεκανησου μου δώρισε ένα θησαυρό.Μπορούσε και ένας γιος θερμαστη να περιπατεί εν αγάπη και ισότιμα ονειρικά στις συντροφιες της Κάτω πολιτείας.
Εκείνο το απόγευμα κατάλαβα πως δεν ητάν τυχαιο που κατάληξα σε ένα σχολείο ιστορικο.
Τώρα ευχαριστω το Θεό που μου χαρισε εκείνη τη μετάθεση.Εκει έμαθα, αγαπησα, πονεσα, χάρηκα , γελασ α και αγωνιστηκαμε παιδια να μεγαλώσουμε με χαρα και ονειρα και με σκιρτήματα ερωτος ζωης και αιωνιότητος
ΠΑΛΙ ΕΠΙΑΣΑ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΥΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΞΕΧΑΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΡΥΛΙΚΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΠΑΘΗ ΜΙΑ ΟΛΑΚΕΡΗ ΑΛΛΗ ΖΩΗ ΕΚΤΟΣ ΣΧΟΛΕΙΟΥ.
Αλλοι στο κολύμπι . Ακτυπητοι στον Ν.Ο.Λ. Κιθάρες , Στίβος , Προσκοπικά . Πολλοι με ομορφη τρέλλα στη Λέσχη του Ιδρύματος Παναγίδη και το Κατηχητικο.
Οι θάλασσες, οι εκδρομες ,το πιγκ πογκ. Τα συγκροτήματα και βεβαια τα συνεργεια αλληλοβοήθειας , αντιγραφης στα μεταλλικα σιδερενια προστατευτικσ των παραθύρων που χρησίμευαν και για παγκακια και αθωα πρωτοσκιρτήματα.
Ετουτες τις γραμμες τις χαρίζω στους δυο συμμαθητες μου τέκνα εγκλωβισμενων ήρωες απο εκεινη την εποχη και στη συμμαθήτρια μου κόρη αγνοουμενου που με έμαθε ξανα στην Α τάξη πως η Κύπρος είναι σίγουρα νησος χαρμολύπης και ελπίδας.
Α ρε φιλαράκια τι πάθαμε. Α ρε κορίτσια Θα βγει η κυρια Μιχαηλιδου στη βεράντα και αλοιμονο μας.
Ξέρω μπήκε ο Ιούνης και γραφω ακομα ανοιξιατικα ο ανεπροκοπος ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΕΙΧΑΜΕ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΓΚΑΡΑΖ ΤΟΥ ΣΙΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥΣ
Καληνύχτα και ονειρα αυστηρως περιξ των ετών 1978 και βεβαιως1979 εως του πεποικιλμένου σχολικου ετους1983_1984
Ο φίλος μου ο Θεοδωρος μου θύμησε πόσο συζητούσαμε εφηβοι στη Λέμεσο του ογδόντα .Στ Γυμνάσιο Λεμέσου, παιδεια ,αγαπη φιλια, γέλια , αγώνας, παιγνίδια, αθλητισμος, μπασκετ ,βολευ ,οι πρωτες αγάπες, μουσικη, συγκροτήματα. Οι Φάλκονς, οι χορωδιες , ο Σουγλης στο πιανο ,ο Σίμος στο τύμπανο .Τελικα δεν εριξε τα στικς, ο αποχαιρετισμος τέλειωσε, φυγαμε για τα σπίτια .Μας περιμενε ο στρατος .Υστερα η προσωπικη μαχη. Μα πάντα στα δυσκολα περνουσα στους δρομους του Σχολείου με χαιρετουσε. Του ελεγα τα νεα ,τον Πρόδρομο που εφυγε νωρις.
Είμαστε απ τα παιδια της ομορφης πονεμενης χαρουμενης Κύπρου του φιλοτιμου και του ανυποκριτου ασπασμου.
ΠΑΛΙ ΑΝΕΒΗΚΑ ΣΤΟΝ ΚΑΡΚΑΝΤΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΕΥΩ ΑΘΗΝΑΙΔΕΙΟ ΑΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΙΛΙΝΟΣ ΚΑΙ ΒΡΑΔΥΑΣΕ ΠΙΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΚΑΙ ΑΡΚΗΣΑ ΠΑΛΕ ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΤΡΟΟΔΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΠΑΛΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΗ ΤΟΝ ΛΑΖΑΡΙΔΗ ΚΑΙ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟΤΟΥ
ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΑΝ
ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ
