Ο θκειος μου ο Φάνης είσιεν μιαν Ταβέρναν εις τη Δρούσιαν, στην αρκήν της ρήμης, καρτζίν που την Εκκλησιάν του Άη Πιφάνη..
Μα μιαν ταβέρναν, με αυλήν πρωτινήν, με έμπα δεύτερον που την άλλην μερκάν εις το Καμπίν το ξακουστόν του χωρκου.Με αναβαθμους στολισμένους με τραπέζια ξυλενά απλά τζιαι καρέκλες παλλιές τόνενές.
Ήταν τζιαι κασάπης ξακουστος ο θκειός μου πλάι στον Κάψαλόν, τον μάστρον του οφτού τζιαι τον παππούν τον Χρίστον που σιεν άγγονάν το φίλον μου τον Ρωτήν.
Εμαείρευκέν με τη θκειάν μου μελένια, δωρήματα των χωραφκιών, της Δρούσιας τζιαι του Ακάμα τζιαι έψηννέν της ώρας παστην φουκούν παγιδάκια άψευτά που αρνούθκια του κοπαθκιού. Σουβλάκια, χαλλούμιν εις τα κάρβουνα τζιαι εμυρίζαν οι σαλάτες ποστάνιν τζιαι φρακτάες.Πομηλόρκα δροσινά του χωρκού μας..
Μα προπαντος αρτήζαν τις μαειρκές του η καλή καρκιά τζιαι η αγάπη του.Αγαπούσαμεν τον ούλλοι πολλά .....
Αδρωπος μουστακαλλής που τους Χατζηφάνηες γιος του αρφού της γιαγιάς μου της Αννεζούς.Του θκειου μας του Νικόλα.Έτσι τον ελάλεν ο πατέρας μου.Ο παππους ο Νικόλας που εστήριξεν τη γιαγιάν μου αμαν της εριμάξαν οι Εγγλέζοι το σπίτι γιατί ήτουν ο γιος της αντάρτης.
Ήταν άλλοι τζιαιροι .Καθε ρήμη τζιαι ένας άρκοντας...
Λαλει τζι ο αρφός μου πως η αναμνηση της Ταβέρνας του Φάνη του θκειού μας εν πάντα όμορφη, γλυτζιά......
