Ο Αντρέι Ταρκόφσκι έγραψε ένα βιβλίο στα περιθώρια των γυρισμάτων και κυρίως κατά τις περιόδους που οι Σοβιετικές αρχές Κινηματογραφίας τον καταδίκαζαν σε απραξία
προχωρώντας συχνά σε παρακολουθήσεις του. Όταν ασθένησε με την καρδιά του έστειλαν κάποιο αλλόκοτο να ελεγξει αν όντως είχε υποστεί έμφραγμα.
Το βιβλίο με τίτλό ΣΜΙΛΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ αποτελεί μια μαρτυρία πόνου και φωτός για τη δημιουργία την τέχνη τον κινηματογράφο.Την δύσκολη σχέση λογοτεχνίας και
κινηματογράφου την προσεγγίζει με ένα τρόπο βαθύ προσωπικό και πρωτότυπό. Ξεκίνησα να το διαβάζω από το 1987 και από τότε το αναζητώ συχνά όταν θέλω να ξαναβρώ τους παλιους βηματισμούς.
Από την πρώτη του ανάγνωση συνειδητοποίησα πως ο Ταρκόφσκί εκτός από χαρισματικός κινηματογραφιστής και μύστης της αλήθειας ήταν στοχαστής με δυνατότητα ζηλευτής εμβαθυνσης και δεινός μελετητής και αναγνώστης. Σε μια εποχή που κάποια βιβλία ήταν δυσπρόσιτα και απαγορευμένα στη Σοβιετική Ένωση.Αυτός αναζητούσε τις παρανομες χειρογραφες ή πολυγραφημένες εκδόσεις τους για να τα μελετήσει και να αναζητήσει απαντήσεις σε αγωνιώδη ερωτήματά του.Aς τον αναζητήσουμε στα ράφια των βιβλιοθηκών και των βιβλιοπωλείων.Έχει απόκρίσεις πολλές για το βίο των χειμαζωμένων Ελλήνων.
