Οι γεύσεις της γειτονιάς προ και μετά της εισβολής
Κάθε νουνεχής πρωτέος ακόμα και τετραετης του νηπιαγωγείου της χωράφας έπρεπε να υπακούει εις τους γονεις του ιδίως της μάνας του τζιαι να πηαίννει στον μπακάλη για τις έκτακτες άγορές.
Όταν στο τραπέζι άχνιζαν τα όσπρια ιδιως οι φασόλες οι βραστές έπρεπε τρεχτός να πεταχτεις να φέρεις ένα μεγάλον τόνο που τον φτηνόν όι άσπρον.Όταν τον έφερνες σπίτι θα ανοιγόταν σε μεγάλο βαθύ πιάτο με το άσπρο του λαδάκι.Θα εδροσίζετο πλουσιως με ολοφρεσκο λεμόνι και θα επλουτίζετο με κρεμμύδι μπόλικο καλοκομμένο.Κατόπιν θα ανακατωνετο επιδεξίως και με μέτρο.
Η συνέχεια γνωστή .Όλοι γύρω από το τραπέζι ετοιμαζαν τις φασόλες στο πιάτο τους με λάδιν καλόν λεμόνιν της λεμονιάς σας αλάς αναλόγως ορέξεως άλλος λίγο αλλός περισσότερο.Τελική προσθήκη ο μαίτανος ψιλοκομμένος.
Ύστερα έθκιαν γυρόν ο τόνος να βάλουμεν προκομμένα το μερτικόν μας.
Αν ήτουν μέρα μερακλητική εκόφκαμεν τζιαι ργγαν της ξυλοκασιας τυλιμένην μες την βουτηρόκολλα.Τον σιειμώναν επαρελαυναν τζιαι οι αντζούγιες ή οι τσαρτέλλες του μαστραππά οι αλατισμένες.Εθέλαν τέχνην να σαστουν αφου πλύθουν τζιαι στολιστούν με το λαδοξυδον τους.Ήταν τζιαι τα κουτοτσάρτελλα αλλά επρεπεν να ξέρεις να τα θκιαλέεις τζιαι να τα σάζεις πριν να κάτσουν στο τραπέζιν.Εισιεν κάτι ΜΑΚΕΡΕΛ στο συνεργατικόν της Δρούσιας ήτουν μούσκος.
Έμαθα να ψουμνίζω πριν να πάω Δημοτικόν τζιαι που τους επτα μπακάληδες της μείζωνος γειτονιάς.Το πρώτον μαγειρικόν μου εργόχειρον ήταν να σάζω τον τόνον.Ακολούθησαν άλλα πολλά τζιαι άτε μετά να μεν καταλήξεις γευσιγνώστης της παφίτικης καρπασίτικης λεμεσιανης και μεσαρίτικης κουζίνας.
Τούτα γράφω σας τα ως μια χωρκατικη υπόμνηση της παλιάς μας αλήθκειας.Να φύουμεν γλήορα που το ράλλύ επιβίωσης του δυτικού υποπροίόντος δήθεν ευτυχίας.Επιτυχία ριάλλια εξουσία δόξες κλπ κλπ.
Να πάμεν νομίζω πίσω βουρητοι στην παλλιάν μας απλότητάν.Ύστερις με του Χρίστου την χάρην να στραφούμεν στην όντως ζωήν. Να πνάσούμεν ,να εσιετε χρόνον να σας δούμεν.
