Με τον κύριο Γιαννάκη Λουλλουπή πρωτογνωριστήκαμε στο Ίδρυμα Παναγίδη. Ήταν ο ταμίας του Ιδρύματος και ουσιαστικά συνέβαλε στην επιβίωση του αναζητώντας τρόπους επιβίωσης του γυρίζοντας κυριολεκτικά όλη τη Λεμεσό και τα περίχωρα για να εισπράξει εισφορές και συνδρομές. Ήταν το καθήκον του , ο αγώνας του για να έχουν τόσα παιδιά τόσοι νέοι αποκούμπι ψυχαγωγίας και δημιουργικότητας.
Χαιρόταν που είμαστε συμμάθητες με τον υιό του τον Χριστόδουλό ακριβό μου φίλο από τα χρόνια του Στ Γυμνασίου. Χαιρόταν που είμαστε μια παρέα όμορφη στο σχολείο.Το καταλάβαινα απο το γλυκό χαρούμενο του πρόσωπο όταν με ρωτούσε αργά απόγευμα πως περάσαμε τη μέρα το απόγευμα μάλλον στο σχολείο Δειλινοι συχνά τότε. Έμπαινα στο Ίδρυμα και τον έβλεπα χαμογελαστό τις Τετάρτες των διαλέξεων. Αξέχαστες θα μείνουν στη μνήμη μας οι διαλέξεις του.
Ιωάννης Καποδίστριας ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος.Ήταν μια διάλεξη δρόσος αερμών δια τους διψώντες λόγον ιστορικόν σοφόν απόσταγμαν ερευνητικής ευσυνειδησίας και ενός πάθους για το βιβλίο και τη μελέτη του. Στη συζήτηση που ακολούθησε ήταν απολαυστικά αναλυτικός και αφοπλοστικά βαθύς γνώστης των Ελληνοτουρκικών.Μας εξήγησε για τη διπλωματική ελίτ της Τουρκίας. Ανέλυσε την τουρκική κοινωνία διαχρονικά.Αυτά εν έτει 1984.
Αξέχαστοι οι διαλόγοι του με τον πατέρα Νικόλαο Σιδερά για την Παλαιά Διαθήκη για την εργασία των εβδομήκοντα. Ο κύριος Γιαννάκης να αναλύει το αρχαίο ελληνικό κείμενο και ο πατηρ Νικόλαος να απαγγέλλει το εβρα ικό προς διερεύνηση της απολύτου αποδόσεως του πρωτοτύπου στην Ελληνικήν. Και εφηβος να τους θαυμάζω για τη φιλομάθεια και την ευγένεια και να γελώ μαζί τους και αυτοί να χαίρονται την πνευματική διαλογική ευωχία...
Μα και στη συντυχία και τη συνάφεια στους διαδρόμους και το γραφείο ή το εντευκτήριο της Λέσχης ή προ των διαλέξεων χαρά, απόλαυση και γέλιο. Να τον ρωτώ. Κύριε Γιαννάκη μα γιατί τρέχεις για μας. Αφοπλιστικά να χαμογελά και να μου λέει. Όπως ο παππούς ο Παναγίδης έτρεχε για μας νοιώθω το ως ανάγκη να μεριμνώ.να λειτουργεί η Λέσχη για
σας. Μας αγαπούσε και ένοιωθε περήφανος όταν φτάναμε από τα επαρχιακά φεστιβάλ και πρωταθλήματα Κέντρων Νεότητος φορτωμένοι κύπελλα και διακρίσεις.Όταν μαζευόμασταν εβδομαδιαία από το 1978 μέχρι το 1984 στο Κατηχήτικό, στα Πρωταθλήματα τις Κυριακές απόγευμα ή Σάββατο της ΑΟΚΝΕΛ προκομμένοι για τη φανέλλα του Ιδρύματος.
Στα ημίωρα της Μεγάλης Παρασκευής μας χαιρόταν που μπαί ναμε και εμείς δειλά να ακούσουμε τους μεγάλους να ομιλούν για το Χριστό για τον Ιωσήφ από Αρυμαθαίας.Εβαζε το κεφάλι του στο δωματιο της βιβλιοθήκης όπου ανακατώναμε διαβάζαμε δανειζόμαστε βιβλία και χαμογελούσε που υπήρχε και το μικρο φύραμα των βιβλιοφάγων.
Τα βράδυα πριν ή μετα από διαλέξεις , συγκεντρώσεις , συνεδριάσεις καθόταν κοντά μας. Συνομιλούσαμε για το τι σκεφτόμασταν για το μέλλον. Κάποτε που είχαμε κάποιο πρόβλημαμε κάποιον καθηγητή κάθησε και μου εξήγησε τους κανόνισμους με συμβούλεψε διακριτικά πως να το χειριστώ. Γυμνασιάρχης αυτός φιλόλογος και ιστορικός δεινός
καθοταν μαζί μας .Μας καταδεχόταν ανοικτοκαρδα. Αυτός στράτεψε και το Χρίστο και την ελαχιστότητα μου στην έρευνα στην Ιστορία. Χάρηκε όταν ακολούθησα το δρόμο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας.
Ύστερα όπου συναντιόμασταν συζητούσάμέ ώρες για βιβλία για εκδόσεις σπάνιες για τα βιβλία που αγόραζε διπλά ο Γιάννης Παπαδόπουλος από βιβλιοπωλεια της Ευρώπης.Αγόραζε και για τον Γιαννάκη τον φίλο του τον λάτρη της Ιστορίας.
Βρισκόμασταν και στα χρόνια του ενενήντα στο μικρό μαγαζάκι της Μίλτωνος στου Τζιωνή όπου ερχόταν με την κυρία Δήμητρα. Χαιρόταν με τα παιδιά μου και αρχίζαμε το διάλογο για τα παλιά για τα βιβλία....
Ήταν πνευματικός μας ευεργέτης ρύθροις μυστικοίς. Δάσκαλός και παράδειγμα φωτεινό ...
