Eίχαμε στο σπίτι μια τηλεόραση ασπρόμαυρη Βοκσον που το τραπεζάκι της είχε τροχούθκια.Έτσι ανοίγαμε τις γαλάζιες περσιάνες της σάλας και την γυρνούσαμε προς τη βεράντα.Καθόμαστε όλοι στη βεράντα. Στα καγκελλά ακουμπούσαν γείτονες περαστικοί.
Κάθε Τρίτη είχε μετά τις ειδήσεις εναλλάξ ελληνικό θέατρο ή ελληνική κινηματογραφική ταινία.Έτσι κάθε δεκαπέντε η βεράντα μας τις Τρίτες γινόταν θερινό ή φθινοπωρινό σινεμά για μας τους γειτόνους και τους φίλους.Άλλοι στις καρέκλες άλλοι σταυροπόδι χαμέ αλλοι στις πάννινες καρεκλούες.
Μια νύχτα φθινοπώρου εφορούσαμεν τζιαι τα τρικούθκια μας τζιαι απολαύσαμε την ταινία Λατέρνα Φτώχεια και φιλότιμο.
Πόψε είμαστεν ούλλοι πλούσιοι εκατομμυριούχοι ελάλεν χαρούμενα ο γείτος μας σαν επίνεν την πυρούαν του με τους γειτόνους μας και τα τσικό της χωράφας νυσταμένα τζιαι χαμογελαστά.
Ήταν δροσιά ήταν χαρά ήταν το 1976.Τέθκια σκηνικά ανάσες χαράς ειρήνης και ευλογημένης αγάπης αθυμούμε στις βεράντες της γειτονιάς που το 1970.
Η λατέρνα κατόπιν το βράδυ κεντούσε μουσικά τα όνειρα μας.
