Ως ο έσχατος των λογογράφων αδυνατώ να εικονίσω το μεγαλείον του ανδρος. Συλλαβίζω όμως τον κεκρυμμένο του θησαυρό. Την παρακαταθήκη που παιδιόθεν ψηλάφισα σε εκείνες τις συναντήσεις συναγωνιστών τις έμπλεες, ταπεινώσεως και ελληνορθόδοξου βίου. Παρακαταθήκη που την κουβάλησαν από τα χωριά της Λαόνας, της Πόλεως Χρυσοχούς, το Προδρόμι και τα χώματα του Ακάμα στην εργατομάνα Λεμεσό του Παπά-Σολομώντα Παναγίδη και των χριστιανών μαχητικών και ευγενικών μαθητών του. Την παρακαταθήκη της Λαϊκής ευσέβειας. Γνήσια τέκνα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Γνήσια παιδιά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Ο Ανδρέας Κουζουπής υπήρξε κορυφαίος και ανιδιοτελής αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α. Έδρασε υποδειγματικά στον τομέα Λεμεσού ως επικεφαλής υπεύθυνος ομάδος Σαμποτέρ μέχρι της συλλήψεως του το Καλοκαίρι του 1958. Ο περιπετειώδης αγωνιστικός του βίος θα χρειαστεί τόμους βιβλίων για να καταγραφεί. Το ίδιο και η ψυχική του δύναμη κατά τα σκληρά βασανιστήρια πλάϊ στον ήρωα πεσόντα αγωνιστή Πλάτωνα, τις απόπειρες των Άγγλων να τον θανατώσουν δια να μην καταθέσει στις θανατικές ανακρίσεις και δίκες. Τις συνεχείς βασανιστικές του μετακινήσεις μέχρι την οριστική επιβίωση και την κράτηση του στα Κρατητήρια Πολεμίου. Ως ο υπ΄αριθμόν DP. 2716 Ανδρέας Ηρακλέους Κουζουπής.
Οι δεκάδες των συναγωνιστών του μαρτυρούν τους αγώνες, τις θυσίες, τους τραυματισμούς του στην συνεχή προσπάθεια δημιουργίας, διαφύλαξης παραλαβής και ασφαλούς μετακίνησης εκρηκτικών υλικών βομβών, χειροβομβίδων, βλημάτων και τόσων άλλων για να είναι δυναμικά και δυναμιτιστικά παρούσα σε εκείνο το πανηγύρι ελευθερίας και επανάστασης.
Ως ηγέτης υποδειγματικός είχε το χάρισμα της επιλογής συνεργατών και την αρετή της ακριβοδίκαιης αξιολόγησης στο πεδίο της δράσης.
Τον θυμάμαι συχνά να μου λέει πότε έκρινε και αποφάσισε πως ο πατέρας μου Νεόφυτος Πεγειώτης ήταν κατάλληλος για να πορευτούν μαζί το δύσκολο έργο της μαχητικής Ε.Ο.Κ.Α. στη Λεμεσό του 1957 και 1958. Πλάϊ τους ένας ολόκληρος κόσμος συναγωνιστών, συνεργατών, ένα ολόκληρο επιτελείο στήριξης. Όλοι αυτοί που ο μακαριστός θείος Ανδρέας όπως τον λέγαμε από μικροί δεν τους ξέχασε ποτέ. Τους έψαχνε μέχρι την τελευταία μέρα του βίου του, τους εμψύχωνε, τους παρηγορούσε. Πάσχιζε να τους βρει όλους, το μαθητή που του δάνεισε το πηλίκιο για να διαφύγει, τον εργάτη μηχανικό που του έδωσε τα ρούχα του για να δραπετεύσει από τον κλοιό. Τόσους και τόσους αφανείς αγωνιστές στο ελληνορθόδοξο εργοτάξιο αρετής της Ε.Ο.Κ.Α.
Ο λίαν αγαπητός Ανδρέας συνέχισε τον αγώνα αρετής και ανιδιοτέλειας και μετά το τέλος του αγώνα και την απελευθέρωση του. Υποδειγματικός σύζυγος πατέρας και παππούς δεν αρνήθηκε κανένα προσκλητήριο της πατρίδας. Εθελοντής και ομαδάρχης πάλιν το 1963-64. Ακόλουθος του Χριστού και της Εκκλησίας πορεύτηκε την τελευταία τεσσαρακονταετία εν προσευχή και μετανοία. Με ζήλο, ιεραποστολικό με πύρωμα καρδιάς για τον συνάνθρωπο, για τα γηρατειά, τους κοπιώντας και πεφορτισμένους, τους ξεχασμένους συναγωνιστάς.
Σε όλες τις γειτονιές της Λεμεσού, στα νοσοκομεία στα ιδρύματα με την Καινή Διαθήκη όπλο παρηγοριάς. Στο αγαπημένο του Σταυροβούνι, το σταθμό μετανοίας για πολλούς αγωνιστές της Λεμεσού.
Ως ο έσχατος των λογογράφων αδυνατώ να εικονίσω το μεγαλείον του ανδρος. Συλλαβίζω όμως τον κεκρυμμένο του θησαυρό. Την παρακαταθήκη που παιδιόθεν ψηλάφισα σε εκείνες τις συναντήσεις συναγωνιστών τις έμπλεες, ταπεινώσεως και ελληνορθόδοξου βίου. Παρακαταθήκη που την κουβάλησαν από τα χωριά της Λαόνας, της Πόλεως Χρυσοχούς, το Προδρόμι και τα χώματα του Ακάμα στην εργατομάνα Λεμεσό του Παπά-Σολομώντα Παναγίδη και των χριστιανών μαχητικών και ευγενικών μαθητών του. Την παρακαταθήκη της Λαϊκής ευσέβειας. Γνήσια τέκνα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Γνήσια παιδιά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Ο Ανδρέας Κουζουπής ήταν και είναι μια παρουσία φωτεινή και μια διάψευση για όλες εκείνες τις φωνές που φόρτωναν τόσα και τόσα στα παιδιά της Ε.Ο.Κ.Α. Ακολούθως της οδού του Ιωάννη Μακρυγιάννη και του Μάρκου Δράκου ρυθροίς μυστικοίς εκόμισε σε εμάς ακριβέστερα από όλους την αλήθεια εκείνη που ήθελε μια μεγάλη μερίδα αγωνιστών της πόλεως και επαρχίας Λεμεσού να αγαπά, με ζήλο ενθέο την πνευματική μελέτη, την μελέτη της Καινής Διαθήκης και της μετοχής στα Άχραντα Μυστήρια και την κεχαριτωμένη Θεία Λειτουργία. Στη μετάνοια και την εξομολόγηση. Αυτό το μαρτυρώ ως μάρτυς αυτήκοος και αυτόπτης από τα παιδικά και νεανικά μου χρόνια.
Όταν τον Αύγουστο του 1958 οι Βρετανοί, ανακάλυπταν στην οδό Ευρυπίδου εδώ κοντά στη Β΄Αστική Σχολή μετά από προδοσία ή σφάλμα μια περίτεχνη κρύπτη ελεγχόμενου θερμοκρασίας βάθους σχεδόν δύο μέτρων καμωμένη με οπλισμένο σκυρόδεμα ο υπεύθυνος Βρεττανός πυροτεχνουργός έκπληκτος αντίκρυζε την ζηλευτή τεχνική και κατασκευαστική πρόοδο της Ε.Ο.Κ.Α. στη Λεμεσό, την επινοητικότητα και την υπομονετική κατασκευαστική ακρίβεια, τον πλούτο υλικών και υποδομών. Διέταξε τότε την ανατίναξη της έκρηξης της κρύπτης, του κρησφύγετου και της οικίας.
Εκείνη η ανατίναξη ήταν άλλο ένα παράσημο τιμής για δύο αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. Ο πρώτος των δύο ήταν ο αγαπητός Ανδρέας Κουζουπής. Υπήρξε όμως ακόμα ένα παράσημο αρετής. Χρόνια απέφευγαν τον ονοματισμό του ανθρώπου που έσφαλλε ή λύγισε. Ενώ επίμονα τα τελευταία χρόνια του διαμηνούσε τους χαιρετισμούς των δύο και το γεγονός ότι έμπρακτα τον είχαν συγχωρήσει.
Στο καλό ευγενικέ, κοινωνικέ, ζηλωτή της ελευθερίας και της εν Χριστώ ζωής Ανδρέα Κουζουπή.
Ας μου επιτραπεί κάτι εντελώς προσωπικό. Εμείς ως οικογένεια του αγαπητού του συντρόφου ορφάνεψαμε σήμερα για δεύτερη φορά, Γιατί τα τελευταία πέντε χρόνια υπήρξε δεύτερος μας πατέρας. Δεν μας ξέχασε και στις ώρες της δοκιμασίας προσευχόταν για μας και είχεν την έγνοια μας. Τον περασμένο Φεβρουάριο μου εξαναεπανάλαβε δακρυσμένος. Προσεύχομαι κάθε μέρα για το φίλο μου και είμαι σίγουρος ότι θα τον συναντήσω στον Παράδεισο».
Αιωνία σου η μνήμα Ανδρέα Κουζουπή και ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.
