Sana'a (ICRC) – Οκτώ χρόνια μετά την ένοπλη σύγκρουση στην Υεμένη, η βία, οι οικονομικές δυσκολίες και η επιδείνωση των υπηρεσιών υγείας και των υποδομών υγείας εμποδίζουν όλο και περισσότερο τις γυναίκες και τα κορίτσια να έχουν πρόσβαση στην βασική υγειονομική περίθαλψη που χρειάζονται. Καθώς οι ελλείψεις χρηματοδότησης αναγκάζουν τις ανθρωπιστικές οργανώσεις να περιορίσουν τη βοήθεια, η δύσκολη θέση τους θα αυξηθεί.
Στην Υεμένη σήμερα, λιγότερο από το 50% των γεννήσεων παρακολουθούνται από ειδικευμένους επαγγελματίες υγείας, σύμφωνα με τη UNICEF. Σύμφωνα με πληροφορίες, μία μητέρα και έξι νεογέννητα πεθαίνουν κάθε δύο ώρες στην Υεμένη λόγω επιπλοκών κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και για αίτια που μπορούν σχεδόν εξ ολοκλήρου να προληφθούν, κυρίως λόγω περιορισμένης ή μη πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας.
«Είναι θαύμα που είμαι ακόμα ζωντανη μετά τον τελευταίο μου τοκετό», είπε η Najla, η οποία κατάγεται από το Taiz, το μακροβιότερο πεδίο μάχης της Υεμένης, όπου η βία έχει εξαντλήσει τον πληθυσμό. «Είχα επιπλοκές κατά τη διάρκεια του τοκετού, ήμουν στο σπίτι και όλες οι κοντινές εγκαταστάσεις υγείας έκλεισαν λόγω των βίαιων συγκρούσεων. Ευτυχώς μια νοσοκόμα έμενε κοντά, με βοήθησε να γεννήσω το μωρό μου και έσωσε τις ζωές και των δύο μας».
Μεταξύ των 4,2 εκατομμυρίων ανθρώπων που εκτοπίστηκαν στην Υεμένη από την αρχή της σύγκρουσης, το 73% είναι γυναίκες και παιδιά. Οι εκτοπισμένες γυναίκες και κορίτσια υποφέρουν από πρόσθετη οικονομική και κοινωνική ευπάθεια, με αποτέλεσμα περιορισμένη πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες, συμπεριλαμβανομένης της κατάλληλης υγειονομικής περίθαλψης για τη θεραπεία χρόνιων ασθενειών.
«Ο πόνος είναι αφόρητος!» είπε η Moghniya, μια ανύπαντρη μητέρα που πάσχει από καρκίνο σε τελικό στάδιο και ζει στον εσωτερικά εκτοπισμένο καταυλισμό Swaida στο Marib, στην κεντρική Υεμένη. «Μου ανέθεσαν σε ένα κέντρο καρκίνου στη Mukalla, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Δεν μπορούσα να αντέξω οικονομικά τη μεταφορά μεταξύ των συνεδριών θεραπείας και να αντέξω το μακρύ ταξίδι που απαιτείται. Τώρα, απλώς κάθομαι στη σκηνή μου και περιμένω τον θάνατο να με ελευθερώσει από την αγωνία μου».
Περισσότεροι από 20,1 εκατομμύρια άνθρωποι σε έναν συνολικό πληθυσμό 30,5 εκατομμυρίων δεν έχουν πρόσβαση στη βασική υγειονομική περίθαλψη. Μόνο το 51% των εγκαταστάσεων υγείας εξακολουθούν να λειτουργούν σε ολόκληρη τη χώρα. Η βία περιπλέκει περαιτέρω την ικανότητα των ασθενών να φτάσουν σε σωτήρια υγειονομική περίθαλψη.
«Οι γυναίκες που έχασαν τους συζύγους τους μετά από χρόνια σύγκρουσης διστάζουν να ταξιδέψουν για να αναζητήσουν υποστήριξη υγείας, ειδικά αν ζουν σε αγροτικές περιοχές, καθώς φοβούνται να δεχθούν επίθεση ή παρενοχλήσεις στο δρόμο τους», είπε η Nabiha Ahmad, επόπτρια του κύριου δημόσιου κέντρου αιμοκάθαρσης στο Άντεν, το οποίο υποστηρίζεται από τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού. « Τα τελευταία χρόνια, πολλές από τις γυναίκες ασθενείς μας που έπασχαν από νεφρική ανεπάρκεια, ιδιαίτερα εκείνες που ζούσαν σε απομακρυσμένες περιοχές, πέθαναν στα σπίτια τους επειδή δεν μπορούσαν να φτάσουν έγκαιρα στο κέντρο για τη σωτήρια περιοδική θεραπεία τους».
Η Saida, μια 45χρονη δασκάλα από το Aden που πάσχει από νεφρική ανεπάρκεια, απηχεί αυτό το συναίσθημα. Χρειάζεται τουλάχιστον δύο εβδομαδιαίες συνεδρίες αιμοκάθαρσης. «Σε πολλές περιπτώσεις κατά τη διάρκεια της κορύφωσης της βίας, είχα την επιλογή είτε να μείνω σπίτι και να πεθάνω από ασθένεια είτε να διακινδυνεύσω να εμπλακώ σε διασταυρούμενα πυρά ενώ προσπαθούσα να φτάσω στο πλησιέστερο κέντρο αιμοκάθαρσης », είπε. « Ακόμα και σε περιόδους ηρεμίας, παραμένει περίπλοκο, ιδιαίτερα για εμάς τις γυναίκες».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-ΕΡΕΥΝΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ
