Από τον Saviano Abreu, εκπρόσωπο του OCHA στην Ουκρανία
Η Αντονίνα αγκάλιασε και φίλησε τα δύο εγγόνια της προτού τα στείλει σε σχετική ασφάλεια χθες το βράδυ, όταν μια
νηοπομπή εκκένωσης υπό την παρακολούθηση του ΟΗΕ πέρασε από τη γενέτειρά της, το Tokmak, στην περιφέρεια
Zaporizka της Ουκρανίας.
Καθώς τα παιδιά επιβιβάζονταν στο λεωφορείο εκκένωσης για να πάνε πιο δυτικά, η Αντονίνα μου εξήγησε γιατί εκείνη
και ο σύζυγός της, ο παππούς των παιδιών, αποφάσισαν να μείνουν στο Τοκμάκ, παρόλο που έχει δει το μερίδιο των μαχών
και της ανασφάλειας. «Αυτό είναι το σπίτι μου», μου είπε. «Ό,τι έχω είναι εδώ».
Από εδώ και στο εξής, μόνο 60 χλμ. θα χωρίζουν την Αντωνίνα από τα εγγόνια της. Αλλά με τον πόλεμο να μαίνεται, απλά δεν
ξέρει πότε θα επανενωθούν.
Στις 4 Μαΐου, συνόδεψα τη συνοδεία εκκένωσης από τη Zaporizhzhia στις περιοχές γύρω από τη Μαριούπολη και πίσω με τους συναδέλφους μου από το OCHA και τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC). Η συνοδεία εκκένωσης ήταν δυνατή επειδή και τα δύο μέρη στη σύγκρουση είχαν συμφωνήσει να σωπάσουν τα όπλα κατά μήκος της συμφωνημένης διαδρομής, μια έκταση περίπου 230 χιλιομέτρων.
Περισσότεροι από 300 άνθρωποι που ήθελαν να εγκαταλείψουν τις περιοχές των μαχών το έκαναν χθες. Την προηγούμενη
μέρα, σε μια άλλη λεγόμενη επιχείρηση ασφαλούς διέλευσης, 127 πολίτες έφτασαν στη Ζαπορίζια. Πολλοί από αυτούς τους εκτοπισμένους ανασύρθηκαν από υπόγεια καταφύγια κάτω από το εργοστάσιο χάλυβα Azovstal στη Μαριούπολη, το οποίο βρίσκεται υπό ανελέητο βομβαρδισμό από την έναρξη του πολέμου. Άλλοι εντάχθηκαν από κοντινές κοινότητες.
Χθες συνάντησα επίσης την 66χρονη Λήδα και την κόρη της Λούμπα, 27 ετών. Ήταν στο δρόμο για μια εβδομάδα από τότε που έφυγαν από την πόλη τους, κοντά στη Μαριούπολη. Αρχισαν να κινούνται όταν άκουσαν φήμες για εκκένωση.
Η OCHA και η ICRC συνόδευσαν τη συνοδεία για να βοηθήσουν στην απομάκρυνση των ανθρώπων από περιοχές γύρω από τη Μαριούπολη. Πίστωση: OCHA/Saviano Abreu
Η Λίντα και η Λούμπα έφτασαν στο Τόκμακ με τη βοήθεια Ουκρανών φίλων. Και οι δύο γυναίκες ήταν εξαντλημένες και
πεινασμένες, αλλά εμφανώς ανακουφίστηκαν βλέποντας εμάς και τα οχήματά μας του ΟΗΕ και της ΔΕΕΣ. Γέλασαν και αστειεύτηκαν μαζί μου για το «παλιό αυτοκίνητο» που κατάφερε να τους φέρει ως εδώ. Ήμασταν ευτυχείς να τους
φέρουμε το υπόλοιπο της διαδρομής. Φτάσαμε στη Zaporizhzhia αργότερα το βράδυ.
Το OCHA είναι, φυσικά, έτοιμο να βοηθήσει στην απομάκρυνση περισσότερων ανθρώπων, χέρι-χέρι με τη ΔΕΕΣ, όταν έχουμε τις εγγυήσεις ασφαλούς διέλευσης που χρειαζόμαστε. Θα το κάνουμε από τη Μαριούπολη και οπουδήποτε στην Ουκρανία όπου συνεχίζονται οι μάχες. Για να το πετύχουμε αυτό, συνεργαζόμαστε με τα μέρη της σύγκρουσης σε καθημερινή
βάση. Κάθε εκκένωση μετράει. Κυριολεκτικά σώζει ζωές.
Δεσμευόμαστε επίσης να επιστρέψουμε στη Μαριούπολη και να φέρουμε επείγουσες ανθρωπιστικές προμήθειες στους
ανθρώπους που έχουν μείνει πίσω.
Γνωρίζουμε ότι ζουν στα όρια της ύπαρξης, κυνηγημένοι σε κατεστραμμένα και κατεστραμμένα κτίρια, χωρίς πρόσβαση σε
νερό ή ηλεκτρισμό.
Οι τελευταίες μέρες έδειξαν ότι η ασφαλής διέλευση είναι δυνατή. Υπάρχει μια αναλαμπή ελπίδας. Και σε μια εμπόλεμη
ζώνη όπως η Ουκρανία, οι ανθρωπιστές θα επιμείνουν ότι ό,τι μπορεί να γίνει, πρέπει να γίνει.
Επιμέλεια-Έρευνα: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ
