Μιχαήλ Χαράλαμπος
Γεννήθηκε στο χωριό Καλοψίδα, της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 12 Οκτωβρίου 1938.
Σκοτώθηκε στις 16 Μαρτίου 1956 στο χωριό του, από έκρηξη βόμβας.
Γονείς : Μιχαήλ Χαραλάμπους και Ανδριανή Μιχαήλ
Αδέλφια : Σταυρούλα, Θέκλα, Ξένη, Μαρία
Ο Χαράλαμπος Μιχαήλ τελείωσε το δημοτικό σχολείο Καλοψίδας και εργαζόταν ως ποδηλατάς στη Λάρνακα, βοηθώντας οικονομικά τη φτωχή του οικογένεια.
Ήταν παιδί με ιδιαίτερη αγάπη στην ελληνική ιστορία. Διάβαζε τη ζωή και τα κατορθώματα των αγωνιστών του 1821 και ήθελε να τους μοιάσει.
Όταν άρχισε ο αγώνας εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ από τους πρώτους. Έδωσε τον όρκο στη Λάρνακα και έδρασε στις ομάδες επιθέσεων της πόλης.
“Βρήκα τον τρόπο μου να εκπληρώσω τα ιδανικά μου,” έλεγε στον πατέρα του που τον καμάρωνε για τη δράση του.
Πήρε μέρος, ανάμεσα σ’ άλλα, σε επιθέσεις εναντίον Άγγλων στρατιωτών με σκοπό την απόσπαση οπλισμού από αυτούς για τις ανάγκες των ομάδων κρούσεως της ΕΟΚΑ στη Λάρνακα.
Στις 16 Μαρτίου 1956 πήρε μέρος σε βομβιστική επίθεση, την οποία προγραμμάτισε με συναγωνιστές του στην Καλοψίδα. Περίμεναν τα στρατιωτικά αυτοκίνητα στην έξοδο του χωριού, στον ανήφορο. Ο σηματοδότης έδωσε το σύνθημα ότι πλησίαζε στρατιωτικό αυτοκίνητο και ο Χαράλαμπος Μιχαήλ πυροδότησε τη βόμβα του μόλις το είδε. Τη στιγμή που θα την έριχνε, προπορευόμενο λεωφορείο με παιδιά του σχολείου σταμάτησε και πίσω του σταμάτησε και το στρατιωτικό αυτοκίνητο μέσα στο οποίο διέκρινε και έναν ξάδελφό του. Ήταν παναπεργία την ημέρα εκείνη και οι Άγγλοι τον μετέφεραν στη Δεκέλεια, όπου εργαζόταν. Αμέσως τράβηξε το χέρι του πίσω κρατώντας την πυροδοτημένη βόμβα, η οποία εξερράγη και τον κομμάτιασε.
Η μικρή του αδελφή Μαρία, δέκα μόλις χρονών, που είδε τον αδελφό της κομματιασμένο έπαθε κλονισμό και μερικές μέρες αργότερα πέθανε από ανακοπή καρδίας, διπλασιάζοντας το πένθος ολόκληρου του χωριού.
Τσιάρτας Χρίστος
Γεννήθηκε στο χωριό Πολύστυπος, της επαρχίας Λευκωσίας, το 1931.
Έπεσε μαχόμενος εναντίον των Άγγλων στις 16 Μαρτίου 1956 κοντά στο χωριό Χανδριά.
Σύζυγος : Ευγενία Τσιάρτα
Παιδιά : Μαρία και Στέφανος
Γονείς : Μιχάλης και Πολυξένη Τσιάρτα
Αδέλφια : Ηλιού, Ανδρέας, Σταυρούλα, Ουρανία, Νίκος
Ο Χρίστος Τσιάρτας τελείωσε το δημοτικό σχολείο Πολυστύπου και εργαζόταν στη Μόρφου, όπου και εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ. Τον Ιούλιο του 1955 εγκαταστάθηκε στο χωριό του και ανέλαβε, μαζί με άλλους, την οργάνωση ομάδων κατόπιν εντολής του τομεάρχη της περιοχής. Στο σπίτι του γινόταν η ορκωμοσία των μελών και η εκπαίδευσή τους στη χρήση των όπλων. Ο ίδιος τέθηκε επικεφαλής ομάδας δολιοφθορέων.
Εργάστηκε μαζί με άλλους για την κατασκευή των λημεριών της ΕΟΚΑ στα βουνά των Σπηλιών και, ως μέλος της ανταρτικής ομάδας Αμιάντου – Πιτσιλιάς, υπήρξε σύνδεσμος της περιοχής του με τον Αρχηγό Διγενή που διέμενε σ’ αυτά.
Συνεργάστηκε με τον Κυριάκο Μάτση στη μεταφορά και διανομή οπλισμού, με το Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη και άλλα ηγετικά στελέχη της ΕΟΚΑ στην οργάνωση των κατοίκων των χωριών του τομέα του Αυξεντίου σε ολόκληρη την περιοχή Πιτσιλιάς. Μεταξύ των σοβαρών αποστολών που του ανατέθηκαν ήταν και η κάλυψη με την ομάδα του της οδού Κακοπετριάς προς Σπήλια για στήριξη των ανταρτικών ομάδων στα υψώματα βόρεια των Σπηλιών.
Στις 20 Ιανουαρίου 1956 καταζητήθηκε από τους Άγγλους, οπότε κατέφυγε μόνιμα στο αντάρτικο και συνενώθηκε με την ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου στα κρησφύγετα της Παπούτσας, στο Παλαιχώρι.
Στις 16 Μαρτίου 1956 η πολυμελής ομάδα του Αυξεντίου έστησε επιτυχή ενέδρα εναντίον των Άγγλων στο δρόμο μεταξύ Αγρού – Χανδριών. Το τίμημα της ενέδρας αυτής ήταν ο θάνατος του ήρωα Χρίστου Τσιάρτα, ο οποίος δέχτηκε κατά την αποχώρηση της ομάδας σφαίρα από επιζήσαντα Άγγλο στρατιώτη.
Αξιοσημείωτο είναι το σθένος το οποίο επέδειξε η νεαρή σύζυγος του Ευγενία. Ούτε ένα δάκρυ δεν έχυσε μπροστά στους Άγγλους, όταν την οδήγησαν μπροστά στο νεκρό άντρα της, που τον είχαν μεταφέρει στο χωριό του. Τιμώντας τη θυσία του συνέχισε την προσφορά της μέχρι το τέλος του Αγώνα.
