Στις 20 Ιουλίου οι Τούρκοι αποβιβάστηκαν στα παράλια της Κύπρου μας. Ο Πανίκος Πουργουρίδης, τις δύσκολες εκείνες ώρες τέθηκε επικεφαλής ενός λόχου εφέδρων και κινήθηκε προς τις τουρκοκυπριακές συνοικίες της Λεμεσού. Αψηφώντας τον κίνδυνο προσπάθησε να καταλάβει τα σχολεία της περιοχής που ήταν πραγματικά πανίσχυρα φυλάκια των Τούρκων. Μια σφαίρα τον κτύπησε στην αριστερή πλευρά, λίγο πιο κάτω από τη μασχάλη, και τον άφησε νεκρό.
Γράφει ο Δημήτρης Μικελλίδης
Στις 4 Απριλίου 1942 γεννήθηκε στο Μονιάτη, της επαρχίας Λεμεσού, ο Πανίκος Πουργουρίδης, γιος του Ευάγγελου κι της Ελενίτσας Πουργουρίδη. Πέρασε όμορφα παιδικά χρόνια στο χωριό του, έστω και αν η οικογένειά του ήταν πολυμελής και φτωχή. Ο πατέρας του τον έστειλε στα 1954 οικότροφο στην Εμπορική Σχολή Μιτσή στη Λεμίθου, αφού έβλεπε πως ο γιος του ήταν ικανός μαθητής.
Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ βρήκε τον Πανίκο στην πρώιμη εφηβική του ηλικία. Αυτό δεν τον εμπόδισε να συνδεθεί με την Οργάνωση και να αναπτύξει μια πλούσια δράση μέσα από τις τάξεις της Άλκιμης Νεολαίας ΕΟΚΑ. Δυο φορές τον συνέλαβαν οι Άγγλοι σαν ύποπτο μέλος της ΕΟΚΑ, τον ανέκριναν, τον βασάνισαν, αλλά ο Πουργουρίδης είχε το κουράγιο να αντέξει.
Αφού μελέτησε σκληρά, ο Πανίκος πέτυχε το 1960 να περάσει τις εξετάσεις και να μπει στην Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου, όπου σπούδασε δάσκαλος. Το καλοκαίρι του 1962 ειχε την ευκαιρία να ταξιδέψει με συμφοιτητές του στην Ελλάδα. Το ταξίδι εκείνο τον σημάδεψε ιδιαίτερα, αφού βρέθηκε σε χώρους που ως τότε μάθαινε μόνο στα σχολεία και διάβαζε στα βιβλία.
Το Σεπτέμβρη του 1962 διορίστηκε δάσκαλος στο Α΄ Δημοτικό Σχολείο Λεμεσού, όπου υπηρέτησε δυο χρόνια σκλαβώνοντας όλους με την ικανότητά του, την αγάπη του για το διδασκαλικό λειτούργημα, τις σχέσεις που ανέπτυξε με γονείς, μαθητές και συναδέλφους.
Όταν το Δεκέμβρη του 1963 εκδηλώθηκε η τουρκανταρσία η Κυπριακή Δημοκρατία άρχισε να μεθοδεύει την οργάνωση στρατού, για να αντιμετωπίσει τις απειλές της Τουρκίας. Ο Πανίκος άφησε την έδρα και κατατάχθηκε στο στρατό υπηρετώντας μάλιστα στα Λ.Ο.Κ. (Λόχος Ορεινών Καταδρομών). Εκεί υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην ορεινή περιοχή του Αγίου Χρυσοστόμου, στον Πενταδάκτυλο. Ήταν μια μοναδική εμπειρία για τον Πανίκο, αφού τη χαρακτήριζε η μεθοδική εκπαίδευση και η αυστηρή πειθαρχία.
Από τα Λ.Ο.Κ. ο Πανίκος Πουργουρίδης απολύθηκε με το βαθμό του ανθυπολοχαγού. Το 1965 επέστρεψε στη διδασκαλία. Η δράση του όμως στην πολιτική ώθησε την Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας σε μια σειρά από μεταθέσεις του Πανίκου, ο οποίος αντιδρούσε σ’ αυτές και αρνείτο να τις εκτελέσει. Υπηρέτησε μόνο στη Ζωοπηγή το 1965-66. Τον επόμενο χρόνο αρνήθηκε να υπηρετήσει στη Βάσα, όπου πήρε και πάλι μετάθεση. Ακολούθησαν νέες μεταθέσεις στο Πελένδρι και μετά στα Σπήλια. Τελικά η Επιτροπή τον έπαυσε οριστικά από δάσκαλο στις 11 Οκτωβρίου 1967!
Ακολούθησαν μαρτυρικοί μήνες για τον άνεργο πια Πανίκο. Το 1968 παντρεύτηκε τη γυναίκα που αγαπούσε, την Αυγή, η οποία τον βοήθησε να πάει στη Γαλλία, όπου σπούδασε οικονομικά. Επέστρεψε στην Κύπρο το 1971 και ασχολήθηκε με το αγρόκτημα που είχε η οικογένεια της γυναίκας του στη Γερμασόγεια.
Η τουρκική εισβολή του 1974 βρήκε τον κυπριακό λαό πνιγμένο στον εμφύλιο σπαραγμό. Είχε προηγηθεί το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας εναντίον του προέδρου και εθνάρχη Μακαρίου του Γ΄ στις 15 Ιουλίου 1974. Στις 20 Ιουλίου οι Τούρκοι αποβιβάστηκαν στα παράλια της Κύπρου μας. Ο Πανίκος Πουργουρίδης, τις δύσκολες εκείνες ώρες τέθηκε επικεφαλής ενός λόχου εφέδρων και κινήθηκε προς τις τουρκοκυπριακές συνοικίες της Λεμεσού. Αψηφώντας τον κίνδυνο προσπάθησε να καταλάβει τα σχολεία της περιοχής που ήταν πραγματικά πανίσχυρα φυλάκια των Τούρκων. Μια σφαίρα τον κτύπησε στην αριστερή πλευρά, λίγο πιο κάτω από τη μασχάλη, και τον άφησε νεκρό.
Ο 32χρονος, πρώην δάσκαλος, έδωσε κι αυτός τη ζωή του για την πατρίδα του. Η ζωή του σημαδεύτηκε με την πιο ταραγμένη περίοδο της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας. Μια περίοδο γεμάτη πάθη, ένταση, φανατισμό και εμφύλιες διαμάχες. Μια περίοδο που δεν πρέπει να ξαναζήσει το νησί μας. Την πολυτάρχαη ζωή του την έκλεισε με την υπέρταη πράξη. Τη θυσία για την πατρίδα του. Και τούτο τον πέρασε στο πάνθεο των Αθανάτων.
