Ένας από τους λίγους Έλληνες που πραγματικά έκανε καριέρα στο εξωτερικό, έφυγε σαν σήμερα το 2015
Ο Αρτέμιος Βεντούρης-Ρούσσος γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1946, στην Αλεξάνδρεια. Ήταν ο πρωτότοκος γιος του μηχανικού και κλασσικού κιθαρίστα Γιώργου Ρούσσου και της συζύγου του Όλγας. Ο μικρός Ντέμης σπούδασε μουσική και εντάχθηκε στην εκκλησιαστική χορωδία της ενορίας του. Έρχεται όμως η ιστορία και τα ανατρέπει όλα. Μετά την Κρίση στο Σουέζ το 1956, η οικογένειά του έχασε τα πάντα και αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα.
Ο Ντέμης Ρούσσος μετά από την εγκατάστασή του στην Ελλάδα, συμμετείχε σε διάφορα μουσικά συγκροτήματα αρχίζοντας με τους The Idols σε ηλικία 17 χρόνων.
Αργότερα πήγε με τους We Five χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ακολούθησαν οι Stormies που εξαιτίας τους έχουμε και την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση.
1967, χούντα. Τα κεφάλια μέσα. Τέσσερις μουσικοί αποφασίζουν να φτιάξουν ένα γκρουπ με αγγλικό στίχο. Οι Βαγγέλης Παπαθανασίου (πλήκτρα), Ντέμης Ρούσσος (μπάσο κιθάρα και φωνητικά), Λουκάς Σιδεράς (ντραμς και φωνητικά), και Αργύρη Κουλούρη (κιθάρα). Ο Παπαθανασίου αποφάσισε να πάνε στο Λονδίνο, αφού πίστευε –και αποδείχθηκε ολόσωστος– πως το περιβάλλον εκεί θα ήταν πιο κατάλληλο γι’ αυτό που ήθελαν να κάνουν. Ο Αργύρης Κουλούρης έμεινε στην Ελλάδα για να εκπληρώσει τη στρατιωτική του θητεία, οι υπόλοιποι ξεκίνησαν, και καθ’ οδόν για το Λονδίνο έκαναν στάση στο Παρίσι.
Και κόλλησαν εκεί γιατί ανακάλυψαν πως από τη μια δεν είχαν τις κατάλληλες άδειες εργασίας για την Αγγλία και απ’ την άλλη λόγω των εκδηλώσεων του Μάη του 1968, γίνονταν απανωτές απεργίες. Και αφού βρισκόντουσαν στην πόλη του Φωτός, αποφασίζουν εκεί να γίνει η αρχική τους αφετηρία. Εκεί κυκλοφόρησαν το πρώτο τραγούδι τους με τίτλο «Rain and Tears», όπου έγιναν πασίγνωστοι στη χώρα. Λίγο αργότερα κυκλοφόρησε το πρώτο τους album με τίτλο End of the World. Και το επόμενο, απλά ένας μύθος: Το 666, που πάντρεψαν τον progressive ήχο με την ελληνική παράδοση. Στο album συμμετείχαν η Ειρήνη Παπά και ο Γιάννης Τσαρούχης.
Μετά από τη διάλυση των Aphrodite’s Child, ο Ντέμης Ρούσσος, ακολούθησε σόλο καριέρα σε πολύ πιο ποπ δρόμους. Η σταδιοδρομία του έφτασε στο ζενίθ τη δεκαετία του ’70 με πολλούς δίσκους που έγιναν επιτυχίες. Το Forever and Ever ανέβηκε σε πολλά ευρωπαϊκά charts, το 1973.
Το 1974 κυκλοφορεί το «White Sails», μια αγγλική διασκευή του τραγουδιού «Άσπρα, Κόκκινα, Κίτρινα, Μπλε».
Και φτάνουμε στο 1973. Ο Ντέμης Ρούσσος έρχεται στη Θεσσαλονίκη για δυο συναυλίες. Τότε, ήταν της μόδας οι διασκευές. Ένα του τραγούδι, το «My reason», είχε γίνει λοιπόν στα ελληνικά με τίτλο «Πού παν εκείνα τα παιδιά».
Αυτό το τραγούδησε η Μαρινέλλα και οι ελληνικοί στίχοι ήταν του Πυθαγόρα: Πού πάνε εκείνα τα παιδιά / της θύελλας και του βοριά / που πέθαιναν για λευτεριά / πού πάνε; Τα πήρανε οι συννεφιές / οι θάλασσες και οι στεριές / τ’ αστροπελέκια κι οι φωτιές / πού πάνε;
Όπως καταλαβαίνει κανείς αυτοί οι στίχοι επί χούντας ήταν κόκκινο πανί. Και ΔΕΝ ανήκαν στον Ντέμη Ρούσσο. Αλλά χρειαζόταν ένα εξιλαστήριο θύμα. Ο Ρούσσος το κατάλαβε και οι απαντήσεις του, ήταν στα όρια του… απεταξάμην.
«Δεν μ’ ενδιαφέρει η πολιτική, δεν μ’ ενδιαφέρει αν υπάρχει κομμουνισμός, φασισμός ή “βασιλειασμός”. Δεν έχω πολιτική τοποθέτηση, γιατί πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να ασχολείται με το επάγγελμά του. Οι μουσικοί με τη μουσική, ο πολιτικός με την πολιτική, ο ξενοδόχος με το ξενοδοχείο του. Αν βρισκόμουν σ’ ένα ερημικό μέρος θα ήθελα να είχα μαζί μου δίσκους, πολλούς δίσκους. Και μια παρέα, ίσως ένα πουλί. Και ένα κουτί, ένα μαγικό κουτί, που κάθε φορά που θα το άνοιγα να έβγαινε από μέσα μια ψημένη μπριζόλα».
Μετά από αυτή τη δήλωση, η κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερη. Οι δυο συναυλίες του αποδείχθηκαν, εμπορικό φιάσκο, ενώ ο Ρούσσος στην Ελλάδα απαξιώθηκε και χλευάστηκε. Ήταν και το στυλ του, που όταν άρχισε να τελειώνουν τα πρώτα 70s έγινε αντικείμενο ειρωνείας και αποστροφής
Ένα από τα βασικά κομμάτια της εικόνας του ήταν οι κελεμπίες. «Έκανα περιοδεία στην Ιταλία και ήταν μια πολύ ζεστή ημέρα. Το μεσημέρι βρήκα ένα κατάστημα που πουλούσε κελεμπίες. Την αγόρασα μεταξύ σοβαρού κι αστείου, αλλά εκείνη τη μέρα με είχε σώσει. Πήγα στη συναυλία με την κελεμπία, ο κόσμος ενθουσιάστηκε και η κελεμπία… έμεινε», είχε πει ο ίδιος σε συνέντευξή του. Και συνεχίζει: «Έφτασε μια στιγμή που τις πούλησα και τις πούλησα σε πολύ καλή τιμή. Όλα τα χρήματα πήγαν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις. Τώρα στο σπίτι μου δεν θα βρείτε ούτε μισή. Από τη στιγμή που τελειώνει κάτι, τελειώνει. Επιβιώνει ως ανάμνηση αλλά μέχρις εκεί, δεν έχει νόημα να κάθεσαι πάνω τους».
Φτάνουμε στα 80s. Η δημοτικότητά του, στο εξωτερικό, αρχίζει να πέφτει. Η παχυσαρκία του γίνεται αιτία προβληματισμού αλλά και του συγγραφικού του ντεμπούτου. Τον Ιούνιο του 1980, όταν ζύγιζε 147 κιλά, ξεκίνησε ένα αυστηρό πρόγραμμα δίαιτας, με αποτέλεσμα μέσα σε δέκα μήνες να χάσει 50 κιλά. Το 1982 εξέδωσε το βιβλίο A Question of Weight (Είναι θέμα βάρους), μαζί με τη φίλη του φωτογράφο Βερονίκ Σκαβίνσκα, όπου περιέγραψε το πρόβλημά του με την παχυσαρκία και πώς την καταπολέμησε.
Και μπορεί στα 80s να ήταν ένας ποπ σταρ του παρελθόντος, όμως κάποιοι τον θυμόντουσαν καλά. Κατά τη διάρκεια της πτήσης 847 της TWA, στις 14 Ιουνίου 1985, ο Ντέμης Ρούσσος, όντας επιβάτης, έπεσε θύμα αεροπειρατείας.
Οι αεροπειρατές γιόρτασαν ακόμη και τα γενέθλιά του όταν τον αντιλήφθηκαν ανάμεσα στους ομήρους.
Τα παραπάνω ήταν ίσως τα κορυφαία γεγονότα στα 80s, που η δημοτικότητα και η έμπνευση τον είχαν εγκαταλείψει και η κλινική κατάθλιψη έκανε την εμφάνισή της.
Έκανε δύο γάμους, έζησε με πέντε γυναίκες. «Υπήρξε μια περίοδος που έζησα τρομερή επιτυχία, μου ήρθαν όλα στη ζωή ξαφνικά. Έζησα όλη τη χλιδή της showbiz που εκείνη την εποχή ήταν ασύλληπτη, λεφτά, εταιρείες, μάνατζερ», είχε πει.
Μουσικά επανήλθε, σαν βετεράνος πλέον, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2013, παρασημοφορήθηκε από την Γαλλική Δημοκρατία με τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, σε τελετή που παρατέθηκε στην πρεσβεία της Γαλλίας στην Αθήνα.
«Ελλάδα η πρώτη χώρα μου, Γαλλία η δεύτερη. Ευχαριστώ και τις δύο. Ανήκω και στις δύο εξίσου». Αυτά σημείωνε συγκινημένος ο Ντέμης Ρούσσος.
Στην πρώτη του χώρα, την Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015 άφησε την τελευταία του πνοή. Το πιο ξεχωριστό παιδί της Αφροδίτης, έζησε τη ζωή ενός ποπ σταρ, βίωσε την άνοδο και την πτώση και έζησε καλά. Αν και λίγο. Μόνο που η δικαίωση ήρθε εν ζωή. Και αυτή γίνεται χωρίς styling και κελεμπίες, αλλά με φωνή και ρεπερτόριο.
Πηγή-Πληροφορίες:pontosnews.gr
