Ο Αρχηγός Διγενής χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα ασφαλές κρησφύγετο στην Λεμεσό. Ο σύνδεσμό του αρχικά ήταν ο Μανόλης Σαββίδης που δούλευε στην Οθωμανική Τράπεζα. Στην ίδια Τράπεζα δούλευε μαζί του και ο Μάριος Χριστοδουλίδης ο οποίος έμενε τότε στα Πολεμίδια με την σύζυγό του Έλλη. Ο Σαββίδης γνώριζε τα πατριωτικά αισθήματα του Χριστοδουλίδη κι έτσι αφού συνεννοήθηκε με τον Τομεάρχη Λεμεσού Δήμο Χατζημιλτή, εισηγήθηκε στον Διγενή ότι μπορούσε να λύσει το θέμα της νέας διαμονής του. Το σχέδιο προέβλεπε να νοικιάσει ο Χριστοδουλίδης ένα σπίτι στη Λεμεσό, που ήταν η εργασία του, και εκεί θα κατασκεύαζαν το κρησφύγετο. Όλα αυτά φυσικά χωρίς να κινήσουν υποψίες. Πράγματι ο Αρχηγός έδωσε την έγκρισή του και ένα απόγευμα το Σαββίδης πήγε στα Πολεμίδια στο σπίτι του Χριστοδουλίδη και του εξήγησε το σχέδιο χωρίς να του πεί ότι εκεί θα έμενε ο Διγενής. Ο Χριστοδουλίδης ενημέρωσε την γυναίκα του Έλλη ότι έπρεπε να νοικιάσουν ένα σπίτι στη Λεμεσό για να κατασκευαστεί ένα κρησφύγετο που θα φιλοξενεί αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Η Έλλη συγκινήθηκε και ταυτόχρονα ένοιωσε υπερήφανη που θα προσφέρουν υπηρεσίες στον Αγώνα και έτσι έδωσαν θετική απάντηση στον Σαββίδη. Ο Μανόλης Σαββίδης τότε τους αποκάλυψε ότι θα φιλοξενούσαν τον Αρχηγό κι αμέσως άρχισαν την έρευνα για την ανεύρεση της κατάλληλης κατοικίας, καταλήγοντας στην περιοχή του Αγίου Νικολάου που ήταν τότε κάπως απόμερα χωρίς πολλά σπίτια.
Τις επόμενες εβδομάδες ο Τομεάρχης Λεμεσού Χατζημιλτής, ο Δάφνης Παναγίδης, ο Λεύκιος Ροδοσθένους και ο Μάριος Χριστοδουλίδης δούλεψαν πυρετωδώς τα βράδια για να ολοκληρώσουν την κατασκευή του κρησφύγετου. Όλα ήταν έτοιμα μόνο που θα έπρεπε να βρεθεί μια δικαιολογία για να φύγει το ζευγάρι από τα Πολεμίδια που ζούσε δίπλα στους γονείς της Έλλης. Το ζευγάρι σκηνοθέτησε την φυγή του με το εξής περιστατικό : Ένα βράδυ ο Μάριος με το πρόσχημα ότι η Έλλη ήταν ακόμη στη μητέρα της έκανε τον θυμωμένο λέγοντας ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση ανακοινώνοντας ότι νοίκιασε σπίτι στη Λεμεσό και την άλλη εβδομάδα θα μετακόμιζαν. Μάλιστα τελειώνοντας την σκηνοθετημένη οργή του ο Μάριος τους είπε ότι δεν θέλει να ξαναπατήσει κανείς στο καινούργιο του σπίτι αφήνοντας άφωνες τις αδελφές και την μητέρα της Έλλης που δεν περίμεναν μια τέτοια συμπεριφορά. Η μητέρα της Έλλης παρακάλεσε να της αφήσουν το μεγάλο τους παιδί τη Σούλα πράγμα που έγινε και τους βόλευε γιατί υπήρχε πιθανότητα το παιδί μέσα από την αθωότητά του να δεί κάτι και να μιλήσει. Έτσι ο Μάριος και η Έλλη θα στερηθούν το παιδί τους και θα περάσουν όλα τα υπόλοιπα χρόνια του Αγώνα με τον Αρχηγό συνδεόμενοι με μια πατρική σχέση μαζί του.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1956 γύρω στις 8 το βράδυ ο Διγενής συνοδευόμενος από τον Δάφνη Παναγίδη και τον Αντώνη Γεωργιάδη έφτασε στο καινούργιο τόπο διαμονής του στο σπίτι του ζεύγους Χριστοδουλίδη. Ο Αρχηγός μόλις μπήκε μέσα τους αγκάλιασε, τους μίλησε και τους ζήτησε το στόμα τους να είναι κλειστό.
Το ζευγάρι του το υποσχέθηκε, αφού πήραν αυτήν την απόφαση, και την τήρησαν μέχρι τέλους.
Από αυτήν τη νύχτα αρχίζει ουσιαστικά να καθοδηγεί τον Αγώνα από την Λεμεσό, ο Διγενής.
Πηγή :
Αρχείο ΝΕΑ ΠΟΛΙΣ - Συνέντευξη Έλλης Χριστοδουλίδου
