Γεννήθηκε στο χωριό Κολόσσι, της επαρχίας Λεμεσού, το 1934. Φονεύθηκε από Άγγλους στις 13 Φεβρουαρίου 1956, στο χωριό του.
Γονείς : Μαρία και Χαράλαμπος Ονησιφόρου
Αρραβωνιαστικιά : Ηλιάδα Ανδρονίκου
Ο Ανδρέας Ονησιφόρου τελείωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού του και αποφοίτησε από σχολή μέσης παιδείας. Ήταν υπάλληλος στο τμήμα αρχαιοτήτων και εργαζόταν ως φύλακας στο Φρούριο Κολοσσίου. Εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ με το ξεκίνημα του αγώνα και συνεργαζόταν με την οικογένεια μακρινού του θείου στην κατασκευή βομβών.
Στις 13 Φεβρουαρίου 1956 οι κάτοικοι Κολοσσίου είχαν συμπλακεί για δεύτερη φορά με τους στρατιώτες, που ήλθαν και κατέβασαν την ελληνική σημαία από το δημοτικό σχολείο του χωριού τους, την οποία είχαν υψώσει αναμένοντας τους Άγγλους, για να τους επιτεθούν. Τους επιτέθηκαν οργανωμένα οι γυναίκες. Οι στρατιώτες πυροβολούσαν στον αέρα. Ο Ανδρέας πέταξε το σακάκι του με τα διακριτικά του κυβερνητικού υπαλλήλου σε ένα φούρνο, για να μη τον υποχρεώσουν οι Άγγλοι να κατεβάσει εκείνος τη σημαία και ενεπλάκη στο λιθοβολισμό με την δεκαοχτάχρονη συναγωνίστριά του Ελένη Φιλίππου.
"Μόλις μπήκα στην αυλή του σχολείου και έσκυψα να πάρω πέτρες, μου ρίξανε αμέσως στο πόδι οι Άγγλοι. Ο πυροβολισμός πέρασε κοντά στο γόνατο και άρχισε να τρέχει αίμα. Με άρπαξε η μητέρα μου με τον Κυπριανός Σοφοκλέους, που βρέθηκαν εκεί. Με σήκωσαν. Το πόδι μου κρεμόταν ολοαίματο. Έτρεξε αμέσως ο Αντρίκος να με πάρει από τα χέρια της μάνας μου. Εκείνη την στιγμή και από πολύ κοντά τον πυροβολήσανε κατάστηθα στο μέρος της καρδιάς. Τον είδα που έπεσε κάτω.
Μας μεταφέρανε σ’ένα διπλανό σπίτι. Εμένα με είχαν στο χωλ. Έτρεχε το αίμα από το πόδι μου και κυλούσε. Οι πυροβολισμοί συνεχίζονταν. Σε λίγο ήλθε ο παπάς μου και με πήρε στου γιατρού του Σολομωνίδη. Με έβαλε ο γιατρός με το κτυπημένο πόδι ψηλά και προσπαθούσε να μου σταματήσει την αιμορραγία. Δίπλα μου είχαν ξαπλωμένο τον Ανδρέα σ’ένα φορείο. Του βγάλανε το ματωμένο πουκάμισο και η φανέλα του ήταν ολοκόκκινη. Του την βγάλανε κι εκείνη.
Είδα στο στήθος του μια πληγή μεγάλη από μπροστά. Όπως τον γύρισε ο γιατρός πίσω, είδα στην πλάτη του μια πολύ μεγάλη πληγή. Σχεδόν η μισή πλάτη ήταν διαλυμένη. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Ο γιατρός είπε ότι ο θάνατος του ήταν ακαριαίος" αφηγείται η Ελένη Φιλίππου Γ. Δημητρίου.
Ο γιατρός αρνήθηκε να πάρει χρήματα. Οι κάτοικοι του χωριού πήγαν ομαδικά και δούλεψαν στα κτήματα του γιατρού, για να ανταποδώσουν την προσφορά του.
Η κηδεία του Ανδρέα Ονησιφόρου έγινε σε ατμόσφαιρα εθνικής έξαρσης. Τρεις μήνες αργότερα τον ακολούθησε στον τάφο η αρραβωνιαστικιά του, η οποία αμέσως μετά το θάνατό του προσβλήθηκε από λευχαιμία.
