Ετών 21 εκ Μαραθόβουνου. Έπεσε μαχόμενος σαν σήμερα το 1956 εις το χωριό Ζωοπηγή. Σαν σήμερα γράφτηκε το όνομα του στην λίστα των αθανάτων!
"Είναι αδύνατος στο σώμα, αλλά δυνατός στη ψυχή" - Γρηγόρης Αυξεντίου
Το γράμμα εκείνο μας το έφεραν στα κρατητήρια. Το δώσανε στον αδελφό μου τον Γιάγκο και σε εμένα. Το διαβάσαμε πολλές φορές και το γυρίσαμε πίσω με τους συνδέσμους μας, γιατί κανονικά προοριζόταν για τον "Μάριο". Μάριος ήταν το ψευδώνυμο του μεγάλου μας αδελφού Ανδρέα, ο οποίος δεν ήταν κρατούμενος. Κατά κακή μας τύχη ποτέ δεν έφτασε στον Ανδρέα. Χάθηκε ή κάποιος το κράτησε από τους συνδέσμους. Θα προσπαθήσω να το φέρω ξανά στο μυαλό μου. Απ'ότι θυμάμαι έγραφε:
"Αγαπητέ Μάριε,
Πέρασαν λίγες μέρες για να μπορέσω να σας γράψω για το χαμό του Λιάκου μας. Έπρεπε να μπορέσουμε να βολευτούμε κάπου μακριά, παράμερα. Η λύπη για τον θάνατο του μας έχει συνθλίψει. Ήταν πολύ αγαπητός στην ομάδα του.
Από πληροφορίες που πήραμε αργότερα, ήρθαν στο χωριό νύχτα με μικρό αυτοκίνητο δυο Τούρκοι, δυο δικοί μας προδότες και ένας Άγγλος. Επειδή γνώριζαν πως είχαμε σκοπιά και θα διακρίναμε τα φώτα του αυτοκινήτου, το άφησαν μακριά και ήλθαν με τα πόδια μέχρι το σπίτι που μέναμε. Κτύπησαν την πόρτα και βγήκε ο νοικοκύρης. Προσποιήθηκαν πως ήταν της ΕΟΚΑ και ζήτησαν να πάρουν τους ανθρώπους που ήσαν εκεί για να τους μεταφέρουν αλλού. Ο νοικοκύρης κατάλαβε περί τίνος επρόκειτο και άρχισε να μιλά δυνατά, αρνούμενος, για να ακούσουμε εμείς τις φωνές και να λάβουμε τα μέτρα μας.
Υπέθεσα πως ήταν δυνατό να είχε ήδη ανέβη στρατός και ήμαστε περικυκλωμένοι. Ήμουν αποφασισμένος να πολεμήσουμε. Υπήρχαν εκεί μόνο δύο όπλα. Ζήτησα να τα βγάλουν από το κρησφύγετο και βγήκα να δω αν θα μπορούσαμε να σπάσουμε τον κλοιό και να διαφύγουμε. Ο Λιάκος με ακολούθησε σε μικρή απόσταση. Οι εχθροί ήσαν ταμπουρωμένοι και, καθώς προχωρούσαμε ακάλυπτοι, πρόσεξαν, φαίνεται, τις σιλουέττες μας και μας έβαλαν με αυτόματο. Αν και σκοτεινά, έριξα ριπές προς την κατεύθυνση που μας πυροβολούσαν και το εχθρικό αυτόματο σίγησε. Οι άλλοι, όπως φάνηκε αργότερα, το έβαλαν στα πόδια. Από τα εχθρικά πυρά είχα πληγωθεί και εγώ στο πόδι, αλλά ελαφρά. Η θεία πρόνοια μας φύλαξε. Θα ήταν μοιραίο για την ομάδα αν σκοτωνόμαστε και οι δυο.
Γύρισα να πάρω σφαιροθήκη, γιατί μου είχαν τελειώσει οι σφαίρες. "Μάστρε πληγώθηκα", μου είπε ο Λιάκος. Χωρίς να υπολογίσω τη σοβαρότητα του τραύματος, τπυ είπα να πάει μέσα. Προχώρησε προς το σπίτι τρικλίζοντας και μου φώναξε:"Μάστρε, πεθαίνω. Ζήτω η Ελ..." Η σφαίρα τρύπησε το λαιμό του και οι χορδές της φωνής του πλημμύρισαν με αίμα. Το "ζήτω η Ελλάδα" μεταβλήθηκε σε ένα παρατεταμένο γουργουρητό. Έγειρε στην αγκαλιά των συντρόφων του που είχαν φθάσει στο μεταξύ και ξεψύχησε.
Κλάψαμε τον Λιάκο, τον θάψαμε πρόχειρα στο νεκροταφείο και φύγαμε. Ο Λιάκος έπεσε μαχώμενος. Είμαι βέβαιος πως έτσι θα το δείτε και θα νοιώσετε περήφανοι γι'αυτόν. Ο αγώνας συνεχίζεται και κανένας δεν ξέρει τι περιμένει και εμάς. Είμαι βέβαιος πως ο Θεός θα δικαιώσει τον αγώνα και τις θυσίες όλων μας.
Αίας
Δυστυχώς 65 χρόνια μετά την θυσία του Μιχαήλ Γεωργάλλα, η επιθυμία και ευχή του "Αίαντα" - ψευδώνυμο του Γρηγόρη Αυξεντίου - δεν εκπληρώθηκε, ο αγώνας σταμάτησε εδώ και χρόνια και τον αγώνα και τις θυσίες τους εκμεταλεύτηκαν κάποιοι για καρέκλες και αξιώματα. Ο αγώνας τους μετά από τόσα χρόνια δεν δικαιώθηκε αλλά προδόθηκε και οι θυσίες όλων φαίνεται πως δυστυχώς πήγαν χαμένες!
