Γεννήθηκε στο χωριό Αυγόρου, της επαρχίας Αμμοχώστου, το 1930.
Πέθανε στις 28 Οκτωβρίου 1958 στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, μετά από τραυματισμό του σε σύγκρουση με Άγγλους στρατιώτες.
Γονείς : Κυριάκος και Φλουρέντζα Κάρυου
Αδέλφια : Ανδρέας Κάρυος, που έπεσε στη μάχη του Αχυρώνα Λιοπετρίου, Αντώνης, Χρυσή, Ζηνοβία, Πέτρος, Ορθόδοξος, Αναστασία.
Ο Γεώργιος Κάρυος φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Αυγόρου και ήταν ανάπηρος στο ένα του πόδι, λόγω βλάβης στην επιγονατίδα. Εργαζόταν ως μηχανοδηγός σε αγροτικές εργασίες. Από τους συγχωριανούς του χαρακτηριζόταν, για τη δραστηριότητά του, ως ένα ηφαίστειο σε διαρκή ενέργεια. Ενεργοποιήθηκε στον αγώνα από το 1952, ενώ βρισκόταν στην Αθήνα. Μιλούσε παντού για τον αγώνα και την Ένωση. Έγραφε ποιήματα, εμψύχωνε και οργάνωσε τη νεολαία για τον αγώνα. Με την έναρξη της ένοπλης δράσης από την ΕΟΚΑ λάμβανε μέρος στις επιθέσεις και τις ενέδρες των ομάδων της περιοχής του ως φρουρός και σηματοδότης. Μετέφερε επίσης μαχητές στους τόπους επιθέσεως και είχε την ευθύνη για την απόκρυψη του οπλισμού τους.
Την 1η Απριλίου 1955 συνελήφθη και κρατήθηκε για δεκαπέντε μέρες. Συνελήφθη ξανά στις 4 Απριλίου 1957 και αφού υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια, κρατήθηκε στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς και Πύλας. Μετά τον ηρωικό θάνατο του αδελφού του Ανδρέα, στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, δραπέτευσε από τα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς, χωρίς να ζητήσει την έγκριση του Διγενή. Γλίστρησε έρποντας μέσα από ένα σωλήνα των 20 ιντσών, μήκους 150 περίπου μέτρων, που κατέληγε στην είσοδο των κρατητηρίων και έφυγε ως εργάτης.
Συνενώθηκε με την ανταρτική ομάδα του τομέα Μόρφου, στην οποία έγινε δεκτός από τον τομεάρχη, επειδή γνώριζε την οικογένειά του. Σε δεκαπέντε μέρες η ομάδα περικυκλώθηκε από αγγλικά στρατεύματα στον Αστρομερίτη, όπου είχε επιβληθεί κατ’ οίκον περιορισμός. Η ομάδα έκαμε έξοδο θανάτου. Ο Κάρυος κρύφτηκε και όταν οι Άγγλοι στρατιώτες τον εντόπισαν, τους επιτέθηκε με το μοναδικό περίστροφο που κρατούσε. Στη σύγκρουση που ακολούθησε τον πλήγωσαν και τον συνέλαβαν στις 19 Οκτωβρίου 1958.
Πέθανε μετά από εννέα μέρες στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Η μητέρα του τον αποχαιρέτησε κατά την ταφή του με αυτοσχέδιο δίστιχο ποίημά της :
“Κάθε σαράντα τζι ένα γιον, διώ εις την πατρίδα
τζι ελπίζω ότι σύντομα θα’ ρθει Ελευθερία”.
