Μέχρι και την Κυριακή πανηγυρίζαμε για τις επιτυχίες των κολυμβητών μας σε διεθνείς αγώνες κολύμβησης. Μόλις χθες πέσαμε από τα σύννεφα.
Βλέποντας τις επιτυχίες των κολυμβητών μας και διαβάζοντας με πόση χαρά και περηφάνια τους συγχάρηκε η ΚΟΕΚ πιστέψαμε έστω και για λίγο πως κάτι θα αλλάξει και στα Κυπριακά κολυμβητήρια. Δυστυχώς είχαμε λάθος. Για χιλιοστή φορά είμαστε μάρτυρες διάφορων τραγελαφικών καταστάσεων που συμβαίνουν στα κολυμβητήρια μας εν ώρα αγώνων. Στο δε κολυμβητήριο Λάρνακας, τραγικοί. Κάθε χρόνο και χειρότερα. Εδώ και 12 χρόνια τα ίδια λάθη, οι ίδιες παραλήψεις, η ίδια αδιαφορία.
Πρώτη μέρα χθες των παγκύπριων πρωταθλημάτων κατηγοριών (νέων/νεανίδων, παίδων/κορασίδων και παμπαίδων/παγκορασίδων) στο ολυμπιακό κολυμβητήριο Λάρνακας και δεκάδες κολυμβητές από 10 Ναυτικούς Ομίλους και 1 Σωματείο αντιμέτωποι όχι με το χρονόμετρο αλλά με την ίδια τους την ομοσπονδία. Χρονόμετρα που δεν λειτουργούν, αναγκαστικές αλλαγές προγραμμάτων της τελευταίας στιγμής με αποτέλεσμα αθλητές να κολυμπήσουν τρεις ώρες μετά την προθέρμανση τους. Τα πατάκια του ύπτιου ξεχασμένα στο κολυμβητήριο της Λεμεσού και οι αθλητές πίσω από τους βατήρες να περιμένουν να κολυμπήσουν ύπτιο. Το χειρότερο και το πιο τριτοκοσμικό, τα αποδυτήρια. Απαράδεκτο και μάλιστα σε καιρούς υγειονομικής επιφυλακής, νεαροί αθλητές να αναγκάζονται να χρησιμοποιούν τέτοιες τριτοκοσμικές εγκαταστάσεις με κίνδυνο την υγεία τους και την σωματική τους ακεραιότητα. Λυπηρό το ότι κανείς δεν αντέδρασε κανείς δεν ασχολήθηκε. Τελικά ό,τι και να πούμε όσο κι αν φωνάξουμε δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.
Ακόμη μια φορά δημιουργούνται πολλά ερωτήματα αλλά με το σημαντικότερο να παραμένει αναπάντητο. Ποιος ο ρόλος των ομοσπονδιών; Θα βρεθεί κάποιος επιτελούς να λυπηθεί όλους αυτούς τους αθλητές, γονείς και προπονητές ή θα συνεχίσουμε να προστατεύουμε τον κάθε δήθεν παράγοντα;
Στις επιτυχίες των αθλητών μας όλοι καμαρώνουν και τρέχουν για μια φωτογραφία, λίγη λάμψη από την λάμψη τους δεν θα βλάψει κανέναν αλλά σίγουρα θα βοηθήσει. Μπορεί να μην θέλουν κάποιοι να δουν την πραγματικότητα όμως γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά πως ως επί το πλείστον δεν έχουν προσφέρει ή συνεισφέρει σε αυτές τις επιτυχίες. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι επιτυχίες σχεδόν όλων των αθλητών μας οφείλονται στις προσωπικές προσπάθειες τους, στην στήριξη που έχουν από τις οικογένειες και προπονητές τους και στους χορηγούς τους. Οι επιτυχίες των αθλητών μας αντί να δίνουν κίνητρο σε κάποιους να τρέξουν και να απαιτήσουν για τον αθλητισμό, προτιμούν να ρίχνουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί και να τα αφήνουν εκεί όταν και αν βρεθεί κάποιος να φωνάξει.
Τελικά στηρίζουμε τον αθλητισμό σε αυτή την χώρα ή όλα για το θεαθήναι;
