Όταν ήμουν μικρός άκουσα τον έναν από τους δυο καλούς φίλους του πατέρα μου να περιγράφει με λάμποντα πρόσωπο τις τζυλητες ελλιές και τα βαθουλλά πιάτα με τους ζεστούς χούμους που πρωταγάπησε σ έναν μαειρκόν κοντά στο Παντοπουλείον της Λεμεσου δεκαεξι μόλις ετών.
Περιέγραφε τζιαι τις καπηρούες τον ψιλοκομμένον μα ι τάνον επιμένοντας πως ο μαείρας εκείνος ο μυθικός είχεν το καλλύτερον λάδιν καλόν της περιφέρειας άπασας και του έβαλλέν πόλικον πάνω απο τους περιλάλητους του χούμους πρωίν πρωίν ή μετα την κοπιώδην εργασίαν αργά το δείλις εν έτει χιλια εννιακόσια πενήντα έξη εις την Λεμεσόν της Κύπρου.
Δεν εξεχαννεν τζιαι το πιπέριν το κότσινον ,το σκόρτον που την Πάφον τα καλοβρασμένα ρεβύθκια τζιαι το καλόν τους άλεσμαν χωρίς μίξερ μα με τεχνικές μυστικές της εποχής.
Από τοτες καταλαβα πως κατι αληθινόν και παρηγορητικόν συνέβαινε εις τα μαειρκα του τόπου τα έτη του πενήντα...
