Του Λοίζου Πουργουρίδη*
Ο Χρίστος είναι ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, που ζει μόνος του σ ένα πλουσιόσπιτο. Η μόνη του συντροφιά είναι ο σκύλος του, που τον υποδέχεται όταν γυρίζει σπίτι.
Αυτές τις μέρες το σπίτι έχει στολισθεί χριστουγεννιάτικα. Πάνω στο πιάνο είναι οι φωτογραφίες των παιδιών και των εγγονιών του, που έχει πολλές μέρες να έλθουν να τον δουν.
Κάθεται στο σαλόνι κοιτάζει τις φωτογραφίες μιλά μαζί τους και θυμάται τα παλιά.
Χριστούγεννα σήμερα..έχει και την ονομαστική του γιορτή, από το παράθυρο βλέπει το γείτονα του να αγκαλιάζει τα παιδιά και τα εγγόνια του που ήλθαν να τον επισκεφθούν..
Ξαφνικά του έρχεται μια παράξενη ιδέα..βάζει κάποιο φίλο του να στείλει μήνυμα στα παιδιά του πως είναι βαριά άρρωστος..
Δεν περνά πολύ ώρα και αρχίζει ο σκύλος να γαυγίζει, σε λίγο ανοίγει η πόρτα, και μπαίνουν μέσα τα παιδιά και τα εγγόνια του..
Και βλέπουν με έκπληξη τον πατέρα να κάθεται στο στρωμένο χριστουγεννιάτικο τραπέζι να τους περιμένει με ένα πλατύ χαμόγελο..
Μένουν άφωνοι περίμεναν να τον δουν στο κρεβάτι..στιγμές αμηχανίας … μετά αγκαλιές , φιλιά ευχές αλλά και αισθήματα ενοχής..γιατί άφησαν τον πατέρα μόνο του τα Χριστούγεννα κι αναγκάσθηκε να χρησιμοποιήσει αυτό το τέχνασμα για να τους φέρει κοντά του..καταλαβαίνουν πως το έκαμε από αγάπη γι αυτούς ..
Κάθονται όλοι στο γιορταστικό τραπέζι, με την υπόσχεση να μην αφήσουν ξανά μόνο του τον πατέρα, αυτές τις χρονιάρες μέρες, αλλά να έρχονται να τον βλέπουν τακτικά, ολόχρονα.
Η συντροφιά, η στήριξη, η παρουσία σε μοναχικά πρόσωπα, δικά μας και ξένα είναι το νόημα των Χριστουγέννων..οι λαμπερές διακοσμήσεις, τα πλούσια τραπέζια, οι γιορτές στα ξενοδοχεία, δεν δίνουν την χαρά της προσφοράς προς τον συνάνθρωπο μας.
* Εκπαιδευτικός - Δάσκαλος
