Οι βιογραφοι του μεγάλου Αιβαλιωτη προσπερνουν βιαστικα την δεύτερη μεγαλύττερη του ορφανια. Στον πρώτο διωγμο δεν χάνει τα στήριγματα για τις σπουδές του από την παραγωγη της οικογενειακης γης. Στους διωγμους από το δεκατέσσερα ως το δεκαεφτά χάνει την πολυαγαπημενη μητερα και τον δεύτερο πατερα και ευεργετη του,τον Θειον του Στεφανον Κοντογλου τον μυθικον ηγουμενον της Αγιας Παρασκευής. Διακοπη των σπουδών,ορφανια,ταξιδια και βιοπορισμος... Εις τας αρχας της νεοτητος...
Επιστρέψει στο Αιβαλι,εργαζεται ως καθηγητής αλλά και παλιν νέα ανατροπη του βιου. Προσφυγια ξανά με τη τραγικη στιγμή της σφαγης της πολιτειας του...
Οι Αιβαλιωτες δεν αναζητουν απλά κάποιες από τις απωλειες ανθρώπων. Αγωνιζονται να ανακαλυψουν πόσοι ελάχιστοι ανδρες επεζησαν. Αλλος απαρφανισμος. Η απουσια συμμαθητων και φιλων,συγγενων,θειων,γειτονων. Λες και πασκισαν να μην μείνει σοκκακι του Αιβαλιου αδακρυτο.
Πρωτινοι τεχνιτες, ΔΑΣΚΑΛΟΙ, τυπογραφοι, ψαλταδες, γεωργοι, βοσκοι, πεταλωτες... όλοι στα "αμελε ταμπουρου" και στο θάνατο.
Ίσως γι' αυτό φευγει δύο φορές στο Άγιον Όρος στην περίοδο μετά την Καταστροφη.
Όλα τα χρόνια της βιοπαλης στην Ευρώπη και το ταξίδι των αναζητησεων. Η παλη στα ανθρακωρυχια θα δυναμωσουν τον Μικρασιατην νέον ,θα τον ωθησουν στη γραφη και τη ζωγραφική.
Δρόμους που κλουθα από εφηβος και νέος τους κρατει με σακκιδιο και πυξιδα στην αναπαντεχη προσφυγια μετά τη δίπλα ορφανια.
Θα ζωγραφισει και θα γράψει μετά το είκοσι δύο με το αίσθημα της αγάπης της γενεθλιου γης και της πατρικης θάλασσης....
