1.Σου γράφω που τη ξενηθκειαν
Σου γράφω που τη ξενηθκειαν.Εν νύχτα δακατω τωρά.Πολλοκοσμια αδέρφιν.Τες νύχτες κάμνω τον σταυρόν μου τζιαι ύστερα ταξιδεύκω με τον νουν στη Λεμεσόν που ζιουσαμεν φτωσιοι, μανησιοι μας.Τες Κυριακές που παενναμεν στην Καστελλαν τζιαι στου Κυνηγοπουλλου για τη θάλασσα.Μα τζιαι τα τραπέζια με τους χωρκανους μας στης γιαγιάς της Κυριακους.
Τα χρόνια επεράσαν.Ζιω καλά δα στη ξενηθκειαν μα τα ριάλλια εν φέρνουν τζειντες χαρες πουχαμεν στο χωρκόν μα τζιαι στες γειτονιουες των φτωχων στη Λεμεσόν τοτες που πηαινναμεν σκολειον τζιαι ετέλειωσαμεν με τη βοήθεια του Θεού την Εμπορικην Ακαδημία τζιαι σιόν σιον επροκοψαμεν.Εσου στη Λεμεσόν τζιαι το χωρκόν τζιαι εμένα ηζωη έφερεν με στην Αμερική ,στην Νεαν Υόρκην τόσους γρονους.Το ψουμίν δα στη ξενηθκειαν πότε ,πότε πικριζει.
Σιερετουν σε οι χωρκανοί,οι συγγενείς μας δακατω.Ο θκειος μας ούλλον συναφερνει τον Ακαμαν τζιαι τον μωλον της Λεμεσου που τον εζησεν έναν χρόνον που δουλεύκεν για να φκάλει τα ριάλλια του ναυλου της Αμερικας.
2.Προδομένη Κύπρος στες ξενηθκειες πον τα παιθκιά σου....
Μαράζιν που τραβουν οι ρήμες τα χωρκά σου
Επκιαεν μιαν πένναν τζιαι έγραψεν την σύστασην παστον πλήκον που γόρασεν που την Συνεργατικήν.Της αεροπορίας να πάει σίουρα εις την Αστράλιαν.
Εγραψεν πρώτα τα τυπικά ,Πρώτον ερχομαι να μάθω περι της καλής σας υγειας.Ύστερα επολευτερώθειν το σιέριν του τζιαι εγραφεν που καρκιας.
Προχτες Ανηψιν εισιεν γαμον τζιαι εν είχα εναν αδρωπον να χορέψω του πρεπου σαν τους καλούς τζιαιρους.Στο τέλος επκιάαν με τα κλάματα τζιαι εκλαια μανηχος μου.Την γερημην τη ξενηθκεια εννα την αγκαλέσω που μου κλεψεν τ αδερκια μου τ ανήψια μου καμπόσα.Στραφου ρε ανήψιν λλίες ημέρες να σε δω.
να πουμεν τα παλλιά που ερκεσουν εις την πηλην του στρατοπεδου τζιαι εφερνες μου τσιαρα τζιαι μιαν πίττα σουβλακια .
Τους χορούς που κάμαμεν το καλότζιαιιν του πενήντα εννιά τζια ετσιαττησα σου
Τότες που φυλακώθηκα ερκεσουν κάθε μήναν
Με τα καλαθκια τα καλά στο νουν μου εν πομείναν
Τζια επολοήθεις τζιαι είπες μου
Ερκουμουν για τ ανήψιν μου που ταν το παλληκάριν
της λευτεριάς ο ξωπρωτος αντάρτης εις την Κάρην
Μεν αρκεις άλλον ανήψιν τζιαι περιμένουν σε οι χωρκανοι τα δέντρα τα χωράσσια οι συτζιες μας εις το περβόλιν...
Το πρωίν χάραμαν εταχυδρόμησεν το γράμμαν με την πόσταν.
ύστερις επήεν εις τη Συνεργατικήν τζιαι εγόρασεν φακέλλους αεροπορικούς τζιαι άλλους άσπρους .Ωσπου ζιω εννα τους γράφω περκει αναστηθει νάκκον το χωρκόν τζιαι χαμογελάσει η καρκια΄μου....
Προδομένη Κύπρος στες ξενηθκειες πον τα παιθκιά σου....
Μαράζιν που τραβουν οι ρήμες τα χωρκά σου
3. Της ξενηθκειας δικόν μου δάκρυν
Να αποχαιρετας τον ξάδερφο μες την αυλή της Δρουσιας τζιαι ξαφνου με μιαν φωνή πρωτινην η μάνα του να τραγούδα με τη φωνή τ ΑΚΑΜΑ τον πόνο της ξενηθκειας τζιαι την ομορφκιάν του τόπου.
Το χωρκόν στο Τητρο ιτ της Αμερικής τζι ούλλοι να ποσιαιρετουν.Ο ξαδερφος να ακούει τον αδερφον του με φωνή αρχαίαν να τον τραγούδει.Τζιαι η θεία μου να συνεχιζει..Α τζιαι να χα δύο καρδιες την μιαν για να σου χαρισω
Τζιαι έσυ πουκαρκιας να γίνεσαι έναν με την βαθκιά σου ρίζαν και να τραγούδεις Έλα να πάμε τζιει μακρά τζιει στα βουνά τ ΑΚΑΜΑ τζιαι να κλαίει η καρκιά σου.
Η ξενηθκεια για τη ζησην.Που τες πρώτες λέξεις πουμαθες σε έναν χωρκόν που σκορπισαν οι νιοι του κατά παντού του κόσμου ούλλου...
Η αυλη να κλαίει τζιαι να ποσιαιρετα....
