Συνήθως τες πρωτογρονιες εβρεσιεν τον γιον μου. Πρωτην του χρόνου του πενήντα εφτά όμως τα νερά έπερναν τα βουνά κάτω μερού. Αμαν εβρεσιεν τζιαι έπερνεν τους τόπους για μας τους τροφοδοτες ήτουν τζιαιρός βολικος. Εν άφηναν τα νερά πατημασιες. Τζεινοι που θελα να σε κλουθησουν εδυσκολευκουνταν. Εν εξέραν τα παλλια μονοπαθκια.
Έκαμα πέντε ώρες να φτάσω συγκοντα τους. Εχλιαζα επαραπατουν μα οι βουρκες ήτουν καλά δημμενες πάνω μου. Εστεκουμουν εσφουτζιηζα τα μάθκια μου να θωρώ τζιαι ουλλον ανηφορον ίσια πάνω..
Σαν εκόντεψα εκτύπησα τες πετρες. Εν επολοετουν κανένας. Εκατσα κάτω που ναν δεντρόν να πνάσω τζιαι επήρεν με το παράπονον. Επκιαα την τραούθκιαν. Αμαν άρκεψα έναν μανεν εφανερωθην το στενιωτικον. Ετσι μανεν άλλος ε λαλεί μες τους τόπους μας. Μονον ο νουννος μας ο Αναστασης..
Επκιαν με που το σιέριν τζιαι ενεηκαμεν μες τον σπηλιον. Εκατεασα τες βουρκες. Ηρταν ούλλοι συγκοντα είχαν μέρες να φαν καλά. Επασκασαν λουκανικα, πάστα ,λαρτιν ψουμίν ζυμωτον...
Έδησα πάνω μου μια φλασκουαν κρασί. Ηπκιαμεν που λλίον. Εθωρουν τους τζιαι εκλαια χαρουσιμα τζιαι λυπημένα....
Τζιαι τωρά δακρυζω κάθε πρώτην του ετους. Μα εν τόσον ακριβό γρουσαφικον η ελευθερία ατζιαπισσου γιε μου.
Κοποι ,κοποι γιε μου πολλοί. Τζιαι η Ανταρτική τζιαι οι τροφοδοτες. Κοποι τζιαι αγωνία να μεν φανερωθεις. Μες τα βουνά τροφοδοτης έμαθα να μιλώ της Παναγιας τζιαι του Αη Γιωρκη που ήρτεν που αγώνες τζιαι κακοπαθειες....
Καλον νεον έτος γιε μου. Τζιαι άμαν τραουδας πρωτογρονιες να αθθυμασαι τες χαψιες της γης που ζουσαν τα κοπέλλια μας για να πολευτερωθουμεν...
