Της Κατερίνας Σιδέρη
Πολλά έχουμε διαβάσει για τον Τιτανικό, πολλά έχουμε ακούσει, πολλά έχουμε δει και ακόμη και σήμερα δεν είναι λίγες οι φορές που η αναφορά και ο συσχετισμός με το συγκεκριμένο υπερωκεάνειο μας προκαλούν άλλοτε δέος μα και άλλοτε τρόμο για τα συναισθήματα και τις βασανιστικές στιγμές που βίωσαν, τόσο εκείνοι που έφυγαν μαζί του και άλλο τόσο όσοι επέζησαν και προσπάθησαν, μαζεύοντας τα κομμάτια τους, να πορευτούν στις ζωές τους.
Ο Τιτανικός, το νέο επίτευγμα στα επιβατηγά πλοία της εποχής, άρχισε να ναυπηγείται τον Μάρτιο του 1909, από τη Βρετανική εταιρεία White Star Line, με προοπτική να δημιουργηθεί κάτι το πρωτοποριακό σε μέγεθος, σε πολυτέλεια και σε περίσσεια αίγλη.
Μετά το πέρας δύο και κάτι ετών, ο Τιτανικός, ήταν γεγονός. Αν και η κατασκευή του ήταν απαιτητική και επώδυνη, στοιχίζοντας τη ζωή σε 7 εργαζόμενους και τραυματίζοντας περισσότερους από 700, ήταν πραγματικά ένα θαύμα της εποχής.
Κατείχε στο ενεργητικό του ανέσεις και εξοπλισμό που για πρώτη φορά πλαισίωναν πλοία, όπως οι ανελκυστήρες, η πισίνα, το γυμναστήριο και οι πολυτελέστατες αίθουσες δεξιώσεων, όπου οι κάτοχοι εισιτηρίων της Α θέσης είχαν αποφασίσει να ξοδέψουν ένα αρκετά μεγάλο σε ύψος χρηματικό ποσό, για να απολαύσουν όλα όσα τους παρείχαν.
Το πλοίο μήκους 269 μέτρα και ύψους 53, 5 μέτρα, ξεκίνησε το παρθενικό και συνάμα μοναδικό του ταξίδι από το Σαουθάμπτον προς τη Νέα Υόρκη, στις 10 Απριλίου του 1912, με πλήθος κόσμου περισσότερο από 100.000, να το χειροκροτούν με δέος και θαυμασμό, με προγραμματισμένη άφιξη την 17η Απριλίου.
Το πλήρωμά του απαρτιζόταν από 885 άτομα και οι επιβάτες του προς τον τελικό προορισμό ήταν 1339, με ενδιάμεσους σταθμούς στο Χερβούργο της Γαλλίας και το Κορκ της Ιρλανδίας.
Ως γνωστόν, ο Βόρειος Ατλαντικός, φημιζόταν για τα παγόβουνα που διέθετε και παρά τις υποδείξεις περαιτέρω προσοχής, ο καπετάνιος του καραβιού, δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία, θεωρώντας πταίσμα τα παγόβουνα, μπροστά στον όγκο του υπερωκεάνιου που κυβερνούσε…
Η μοιραία ώρα που χαράχτηκε στα ρολόγια όλου του κόσμου και δει σε εκείνα των επιβατών του Τιτανικού, ήταν 11:40μμ την 14η Απριλίου, 3 ημέρες πριν φτάσει πανηγυρικά στον προορισμό του όπου έγινε η μοιραία συνάντηση με τη μοίρα. Ο χρόνος αντίδρασης από τη στιγμή που έγινε αντιληπτό το παγόβουνο δεν ήταν αρκετός, μιας και μέχρι την πρόσκρουση, μεσολάβησαν μονάχα 37 δευτερόλεπτα…
Το πλοίο μπάζει νερά, οι σωστικές λέμβοι είναι πολύ λιγότερες από εκείνες που απαιτούνταν, η πλώρη αρχίζει να βυθίζεται και ο κόσμος συνειδητοποιεί πολύ γρήγορα, το μέγεθος της τραγωδίας, χωρίς να είναι σε θέση να αντιδράσει ή να μαντέψει την τραγική συνέχεια της ιστορίας…
Οι πρώτες σωστικές λέμβοι ακουμπούν στα παγωμένα νερά του ατλαντικού λίγο μετά τα μεσάνυχτα με μονάχα 711 υπερ-τυχερούς και στις 2:20 ο Τιτανικός σπάει σε δύο κομμάτια και βυθίζεται ολοσχερώς. Όσοι είχαν μείνει επάνω στο πλοίο ή όσοι έπεσαν στα παγωμένα νερά λίγο πριν, βρήκαν τραγικό θάνατο λόγω της θερμοκρασίας που άγγιζε τους -2 βαθμούς.
Το πρώτο πλοίο που κατάφερε και προσέγγισε το ναυάγιο ήταν τα Καρπάθια, το οποίο συνέλεξε τους διασωθέντες και τους μετέφερε στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, κάτω από ανάμεικτα συναισθήματα στις 18 Απριλίου του 1912.
Δεν ξέρω αν η αλαζονεία, η υπεροψία, η έλλειψη επάρκειας μέσων προστασίας ή η ακράδαντη σιγουριά κάποιων οδήγησε στον υγρό θάνατο τα 1.514 άτομα. Σίγουρα πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ναυτικά δυστυχήματα, εν καιρό ειρήνης, για τον Τιτανικό που αποτέλεσε ένα θαύμα της ναυπηγικής της εποχή εκείνη.
Αξίζει να αναφερθεί ότι έχουν γραφτεί πολλά βιβλία, έχουν γίνει αρκετές ταινίες και άλλες τόσες εκθέσεις, έρευνες και μελέτες επάνω στο διασημότερο πλοίο όλων των εποχών και ο Τιτανικός έχει περάσει στην ιστορία, σαν ένας μύθος που η φήμη του θα διαιωνίζεται για πολλά – πολλά ακόμη χρόνια.
