Μαζευτήκαμε ένα ζεστό πρωινό στην Αιθουσα Τελετών μάλλον ορθότερα στο Θέατρο του Στ Γυμνασίου της Λεμεσού.Χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμέ έγινάν όλα τόσο απότομά.Τραγούδια ομιλίες βραβεύσεις.Αριστεία.Αποχαιρετισμοί.Ήταν μια όμορφή μέρα.Με επαίνους βραβεία.Για υιός θερμαδτή καλά τα πήγα .Αλλά όλοι οι μεγάλοι και οι μεγάλες του Σχολείου κρατούσαμε τώρα ένα Απολυτήριο του εξαταξίου Γυμνασίου και μετά τις φωτογραφίες και τις Προεισαγωγικές θα χανόμασταν ...
Κάτι με κράταγε εκείνο το μεσημέριασμά.Μετά τις φωτογραφίες.Τα χαρούμενα σχόλια των καθηγητών τις τελευταίες παραινέσεις.Τα αστεία με όλους και όλες των τεσσάρων συνδυασμών και των αρκετών τμημάτων των θρυλικών εκταίων εκείνης της χρονιάς.Στα αλήθεια ήταν μια ηρωική ομάδα παιδιών.Αποφοιτούσαν πολλοί μετά από σκληρό αγώνα βιοπάλης αυτοπροσδιόρισμού μετά την Εισβολή την προσφυγιά και τη διχόνοιά.
Κάτι απροσδιόριστό με κράταγε εκείνο το σχεδόν μεσημέρι.Δεν έφευγά. Σιγοπερπατούσα απάνω κάτω στο μεγάλο διάδρομό του Ισογείου.Λες και κάτι ήθελά να πω τρία χρόνια και δεν μπόρεσα.Ψιλοκουβέντιαζα με τους συμμάθητές τις αγαπητές μου συμμαθήτριές.
Μέχρι που φυράναν .... Στο τέλος ερήμωσε σχεδόν το σχολείο...
Ήταν από τις λιγοστές φορές που επέστρεψά μόνος στο σπίτι.
Ήταν Ιούνιος του 1984. Ακολούθησαν κάποιες τελευταίες συνάξεις , οι Προεισαγώγικές και μια εξέταση αγγλική της Λογιστικής όπου βρεθήκαμε και τα είπαμε στις σκάλες του Λανιτείου για τελευταία φορά ως ομάδα του Στ3.Ήταν ο Σάββάς ο Γιαννακός η Κλεοπάτρα..
Ήταν ο Στέλιος...Ήταν κι άλλοι δεν τους θυμάμαι τώρα...
Στις επόμενές ημέρες ένοιωσα καθαρά πως έκείνο το μεσημέριανό άλγος της αποφοίτησης ήταν για όσα δεν είπαμε για τα πολλά που δεν είπαμέ για τους διαλόγους που δεν τέλειωσαν για μια κοινώνία ποιο μοναχική που θα μας έβρισκέ στις επόμενές δεκαετίες.
Ευτυχώς έβλέπα ακόμη κάποιούς φίλους.Το Θεόδωρό το Σίμο τον Αχιλλέα....
Στις 18 Ιουλίου του 1984 μας πήρε η Κα Βαδίλική και καταταγήκαμέ με το Σίμο στο ΚΕΝ Λεμεσού. Μια ζώη στο Αθηαίδειο Στ Γυμνάσιο τελείωνε οριστικά και μια άλλη περιπέτειά επιβίωσης και αγώνος ξεκινούσε.
Είναι αλήθεια πως εκείνη τη μέρα δεν συνειδητόποιούσα πως ξεκινούσε μια δεκαετία πλούσια σε μάθηση σοφία και πόνο και χαρές. Η χαρμολύπη και η δυσβατή οδός θα με συντρόφευάν .
Ευτυχώς ο Θεός θα προνοούσε να πλουμιζόταν η ζωή μας με συναντήσεις των οδοιπόρων του Αθηναίδείου έμπλέες χαράς και αγαπητικού διαλόγου......
