Τον πατέρα Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο τον θαύμασα και τον αγάπησα από μικρός από έφηβος.Από τότε που πρωτοδιάβασα γι αυτόν σε εκκλησιαστικό περιοδικό.Ήταν από τις προσωπικότητες που με συγκινούσαν και γι αυτό μελετούσα ο,τι αφορούσε τη ζωή και τις θυσίες του.Με συγκινούσε η αγάπη του για τον Αφρικανό αδελφό.Δεν πήγε στην Αφρική για να πλουτίσει για να βρει χρυσάφια και διαμάντια .Πήγε για την Αγάπη με αγάπη με πρόθεση θυσίας για να κτίσει τις πρώτες υποδομές.
Αυτό το παιδί της Μεσσηνίας που ήτο βοσκός μέχρι την εφηβεία του και ακολούθως μοναχός και ιερέας με αγώνες πολλούς σε χρόνια δίσεκτα διακινδύνευσε σε ώριμή ηλικία και διαβάς εις Αφρικήν επί δεκατρία έτη κήρυξε με λόγον μελένιον το Ευαγγέλιον Χριστού. Δεν δειλίασε. Έμαθε τη γλώσσα σουαχίλι. Δίδαξε μετέφρασε. Βάπτισε. Συνομίλησε αφοβα με τον κόσμο της Αφρικής και τους εκεί εργαζομένους Καθολικούς και Πρωτεστάντες.
Τον αγάπησαν οι άνθρωποι γιατί ήτο ποιμήν φωτεινός παρά τα βάσανα και τις αντιξοότητες.Έφυγε από την αυτάρκεια και την ασφάλεια των Αθηνών και πάλεψε για τους αδελφούς στην Αφρική.
Χαίρω όταν κατανοώ έστω και κατ 'ολίγον τη δυναμική των πράξεών του και τη λευτεριά που 'χε στην καρδιά του τούτος ο θαρραλέος παππούς .Πήρε τους δρόμους τις ζούγκλες και τις ερήμους για τον Χριστόν και τα αδέρφια του. Προικισε την Ελλάδα και την Κύπρο με ένα άλλο ήθος και άνοιξε ένα δρόμον αντρείας και ρωμαλέας αγάπης και βίωσης της χάριτος.Όσοι τον ηκολούθησαν επέδειξαν ένα σεβασμό στη θυσία του και πρόκοψαν .Ο πατήρ Χαρίτων Πνευματικάκης ο πατήρ Ιγνάτιος Μαδενλίδης ο πατήρ Κοσμάς Γρηγοριάτης. Κάρπισε και καρπίζει ακόμη το αμπέλι του άφοβού παππού .Οι σοφοί λέγαν πως τρελλάθηκε.Δεν ξέραν για τη νηφάλιον μέθην του Κυρίου ...
