Μεγάλη Εβδομάδα του έτους 1990.Βγαίνοντας από το Πρωτάτο σχεδίαζα να ρωτήσω από που πάνε για τη Μονή Σταυρονικήτα. Βλέπω απέναντί μου μια παρέα. Κάτι μου έλεγε πως είναι Κύπριοι. Ρώτησα από που πάνε για Σταυρονικήτα
Απάντησε ο Στέλιος ο Κούκος καλη του ώρα. "Είσαι από την Κύπρο"Μέχρι να εξηγήσω ποιος είμαι. Κάτι να πω για το Οδόφραγμα τη Φυλλάδα "Ήταν και ένα παιδι γυμναστης,πρωταθλητης στίβου μαζι του. Ξεχνω το όνομα του.
Ο Στέλιος αντάρτης ξηγημένος της ελευθερίας εν Χριστω μου είπε κυπριακα και στροβολιώτικα : Πέρνω έντεκα στην Σταυρονικήτα για το Πάσχα.Θα πάμε δώδεκα. Έλα μαζι μας. Αυτό ήταν. Πήραμε το δρόμο από τις ευλογημένες Καρυές για την πολυαγαπημένη Ιερά Μονή Σταυρονικήτα.
Εκεί θα με περίμεναν ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης. Είχε έλθει στο Αθηναίδειο το 1983 και μας μίλησε με ένα λόγο λευτεριάς και χάριτος. Κυκλοφορούσαν τότε και λόγοι του σε κασεττες. Λόγοι Κυρίου Αναστάντος. Με περίμεναν χωρίς να το ξέρω εκτος από το σοφό μπροστάρη της Κρήτης,ο παπα_Ιερεμίας ο εξ Αυστραλίας ο Έλλην ο Πνευματικος, ο καλος μου φίλος κατοπινα διακο_Νεκτάριος, ο Σταυρονικητιανος που έγραφε ωραία συγχρονα κείμενα και ήταν φιλοξενος και παρηγορητης. Ήταν εκεί και ο συμφοιτητής μου Μόδεστος μοναχός που θα με συνέτρεχε αγαπητικά εκείνο το Πάσχα..
Κοντά στην κληματαρια της Σταυρονικήτα θα ζούσαμε εκείνες τις μέρες πως ήταν οι πρωτοχριστιάνικες αγάπες. Ιδιαίτερα με μια μεγάλη συντροφια Θεσσαλονικιους ,τους Κυπριώτες χωρκανους μου, το Στέλιο που με στήριξε καταλαβαίνοντας τα βάρη και την κούραση που κουβαλούσα από τη Λευκωσία, το Λεωνίδα τον άρχοντα της Σαλονίκης και τον Σάββα Αξιώτη τον κορυφαιο ηθοποιο φίλο του Διακο Νεκτάριου που θα με συντροφευε στην επιστροφη στην Αθήνα με το Θανάση και τον Δημήτρη Ένα απ τα πλεον ευχαρη ταξίδια του βίου μου.
Ο Λεωνίδας ο Σαλονικιος ο άρχοντας ακουγοντας πως ήθελα να γνωρίσω τον γέροντα Παίσιο με ξύπνησε ένα πρωί μάλλον χαράματα και οδηγος αυτος με οδηγησε από μονοπάτια πουξερε καλά ο φιλότιμος αναζητητής στην Παναγούδα. Με άφησε εκεί στο γνωστο σύρμα. Έτσι γνώρισα τον Αγιο Παίσιο τον Αγιορείτη.Κοντα του θα επέστρεφα και τα επόμενα δυο χρόνια. Ο γέροντας θα με οδηγούσε σε μιαν οδό χωρίς ψέμα και βιτρίνα. Όταν τον πρωτοείδα στα μάτια είπα εδω δεν χωράνε προσωπεία. Ο παππούς ο Παίσιος ο έμπλεος αγάπης,ο απλός ο εύχαρης ,Εκείνη την πρώτη συνάντηση έζησα έναν άνθρωπο του Θεού που δεν μου προξενούσε φόβο..Τον άνθρωπο που θα μου δώριζε το 1992 τον Αύγουστο βιώματα που δεν χωρουν στο χαρτί.
Πρώτη φορά γράφω για κάποια ψήγματα ελπιδοφορα της άγνωστης πλευράς του βίου μου του εν πολλοις πτωτικού και φτωχικού σε πολλές του πορείες. Σε μια απο τις μεγάλες καταιγίδες τα βήματα μου οδηγήθηκαν στο Περιβόλι της Παναγίας και τους κεκρυμμένους του θησαυρους.....
