Ο ΒΑΘΥΡΙΖΟΣ ΤΕΡΑΤΣΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΙΝΗΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ
Και τι να γράψεις για την αγάπη.Και τι να γράψεις για τη σιωπή.Τα γράμματα σου λίγα.Οι εμπειρίες φτωχικές.Οι προσευχές ημιτελείς.
Μα έλα που το βράδυ στα απλά ταβερνεία με τη Συννεφιασμένη Κυριακή να παίζει σιγαλινά στα μεγάλα. Η αγάπη σε κερνά ένα ποτήρι κρασί. Η σιωπή του πονεμένου πατέρα ομιλεί για τα λάθη και τις θυσίες του. Οι φίλοι ρωτούν για όσους λείπουν χρόνια μα ναι χαρούμενοι που μαζεύονται από τις πέντε μεριές της πόλης εφτά οκτώ και φωτίζει το μαγαζί το παλαιόν αειθαλές τραγούδι των ψυχών της φτωχικής γειτονιάς και των κουρασμένων απογευμάτων του γεμάτου μεροκαμάτου..
Κι όταν εξαίφνης στην πόρτα την ανεφανήν προβάλλει ο πεντάρφανος της γειτονιάς αδερφός και φίλος μεριάζουν τόπο στο τραπέζι.
Και ο "τρελλός" τηε διπλανή χωράφας επιμένει να πληρώσει όλο το τραπέζι για να ξεπληρώσει το άδικό σας μικροξυλοφόρτωμα για τη μάπα που χάθηκε .Όλα δείχναν πως την έκλεψαν οι μίτσιοι της Τροόδους.Μα ταν τελικά κλειδωμένη στη μάνα του τ αρμάρι της δόλιασε που τους ανάγκασε. μόνη. Πέρκει αννοίξει κανέναν βιβλίον..
Χρόνια που σας εγύρευκα τζι ηρτετε ούλλοι μονονυχτού να στυλλωθώ να πνάσει νάκκον πρωτινά η ψυχή μου.
Εις υγείαν της φτωχολογοάς τζιαι των θκυο χωράφων. Να κάμουμεν πόψε μιαν ειρήνην που δαμέ ως τους ουρανούς όπως τες αγάπες τες παλιές τζιαι τες νέες τες ριζιμιές....
Όμορφες καρκιές πονεν μονόχωρες στους δύσκολους τζιαιρούς.
