Ο ΒΑΘΥΡΙΖΟΣ ΤΕΡΑΤΣΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΙΝΗΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ
Και τι να γράψεις για την αγάπη.Και τι να γράψεις για τη σιωπή.Τα γράμματα σου λίγα.Οι εμπειρίες φτωχικές.Οι προσευχές ημιτελείς.
Μα έλα που τα βράδυα στα απλά ταβερνεία με τη Συννεφιασμένη Κυριακή να παίζει σιγαλινά στα μεγάφωνα. Η αγάπη σε κερνά ένα ποτήρι κρασί. Η σιωπή του πονεμενου πατέρα ομιλεί για τα λάθη και τις θυσίες του. Οι φίλοι ρωτούν για όσους λείπουν χρόνια μα ναι χαρούμενοι που μαζεύουνται από τις πέντε μεριές της πόλης εφτά οκτώ και φωτίζει το μαγαζί το παλαιόν αειθαλές τραγούδι των ψυχών της φτωχικής γειτονιάς και των κουρασμένων απογευμάτων του γεμάτου μεροκαμάτου..
Κι όταν εξαίφνης στης πόρτας την ανεφανήν προβάλλει ο πεντάρφανος της γειτονιάς αδερφός και φίλος μεριάζουν τόπο στο τραπέζι .Ανοίγουν τα κρασιά τα νέα και φτάνουν τα ποτήρια της χαράς.Αντέχουν ακόμα της χωράφας οι δεκαπεντασύλλαβοι και το μοιρασμένο ξεροκόμματο το τρπλοχωρισμένο μπισκόττο της κρέμας..
Και ο "τρελλός" της διπλανής χωράφας επιμένει να πληρώσει όλο το τραπέζι να ξεπληρώσει το αδικο σας μικροξυλοφόρτωμα για τη μάππα που χάθηκε.Όλα δείχναν πως την έκλεψαν οι μιτσιοι της Τροόδους.Μα ταν τελικά κλειδωμένη στης μάνας του τ αρμάρι της δόλιας που τους ανάγιωσε μόνη.Πέρκει αννοίξει κανέναν βιβλίον..
Χρόνια που σας εγύρευκα τζι ηρτετε ούλλοι μονονυχτού να στυλλωθώ να πνάσει νάκκον πρωτινά η ψυσιή μου.
Εις υγείαν της φτωχολογοάς τζιαι των θκυο χωράφων.Να κάμουμεν πόψε μιαν ειρήνην που δαμέ ως τους ουρανους όπως τες αγάπες τες παλιες τζιαι τες νέες τες ριζιμιές....
Όμορφες καρκιές πονεν μονόχωρες στους δύσκολους τζιαιρούς.
