Στα χρόνια του ενενηντα έζησα την ευτυχεστεραν 25 Μαρτιου του βιου μου.
Τα χρόνια μετά το ενενήντα μετά τον ξεσηκωμόν της Ανοιξεως .Τους πέντε κρατούμενους που τους Τούρκους παρανόμους.Τες διαδηλώσεις των δύο μηνών .Τις συναυλίες μες τη βροχήν .Τις πορείες περπατητοι που τη Δερύνειαν...
Μετά από εκε'ινον το Πάσχα η ζωή μας ήταν αλλοιώς.
Μια δεκαετία αντικατοχική. Δέκα έτη ΄με έντονή την αντίσταση στα κόμματα .
Χρόνια θυσίας μακράν της όποιας εμμονής για καρριέρα. Χρόνια ερωτος προσωπικής ελευθερίας.
Ενοιωθα ακόμα παρα τις πληγές, ρωμέ ικές τις πατημασιες του βίου....
ήταν τα χρόνια που ακόμη τραγουδούσαμε ευκολά τον ερωταν και την ελευθερία...
Στα χρόνια του ενενηντα ,συγκεκριμένα έζησα την ευτυχεστεραν 25 Μαρτιου του βιου μου.Ηταν το 1990 όταν οι νέοι της Κύπρου δεν υπηκουσαν στας επιταγας του Γιώργου Βασιλειου και οδηγησαν την επίσημη παρέλαση στο οδοφραγμαν του Λήδρας Παλάς σε ένα πανηγυρι ελευθερίας.
Οι παλατιανοι από τοτες δεν ήθελαν τον αέρα ελευθερίας.Χαλουσε το μαντρισμαν το τραγούδι του Παλληκαριδη κι οι στιχοι του που τοτες παραδοξως ούλλοι καθηαυτον ήτουν ερωτευμένοι μαζίν τους...
Μπορεί σε κάποια μάχη....
Μα πάμε με καμαρι...
Και θα νικησουμε....
Αυτή η πίστη στην νικη ενάντια στην αθλιοτηταν των συμφεροντων είναι που μας λείπει....
Νωρίς το απόγευμα με πηρε ο Λάζαρος με την ωραία μοτοσυκλετταν του στους Συμη να μεσομερκασω να πάρω μιαν ανασα από τις αγώνιες και τους κοπους μηνων μες τους δρόμους και τα ξενυχτια.Φυσουσεν έναν αερουιν τζιαι μέσα μου ένιωθα πως που κάπου μακρα εσιερεταν μας ο Γεωργιος Καρά ι σκακης πουτούν σερτης με τους πουλημενους.
Τζείντην μέρα ενίκησαν τζείνοι που κομα άντεχαν πον είχαν τιμήν να τους γορασουν τζι εν επουλουσαν το τιμήμημενον τζιβαερικον ολοπλουμον τους Ρωμιους...
την ελευθερίαν τζιαι το έρωταν της πον όμορφος τζιαι τσιακκος ..ο ευλοημενος
