Της Κατερίνας Σιδέρη
Η Κική Δημουλά, γεννήθηκε την 6 η Ιουνίου του 1931. Πρόκειται για μια πολυβραβευμένη ποιήτρια με ιδιαίτερο χαρακτήρα, ευθύτητα και πύρινη
γλώσσα, ετοιμοπόλεμη κάθε φορά που το απαιτούσαν οι συνθήκες να υπερασπιστεί με τόλμη, τα ιδανικά και τις ιδέες που υπηρετούσε.
Έχοντας στο ενεργητικό της τη βασική μόρφωση του 6τάξου γυμνασίου, εργάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος για σχεδόν 25 χρόνια, όπου και
συνταξιοδοτήθηκε. Παντρεύτηκε τον ποιητή Άθω Δημουλά και απέκτησε μαζί του δύο παιδιά.
Την πρώτη εμφάνισή της στην ποίηση την κάνει το 1952, με την συλλογή «ποιήματα» και στη συνέχεια ακολούθησαν αρκετές ακόμη που τάραζαν τα
λιμνάζοντα νερά και έδιναν σε όσους το επιθυμούσαν τροφή για σκέψη.
«Κυνηγέ, υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά. Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι».
Κατατάσσω την ποίησή της σε ειδική κατηγορία, μιας και άφησε το δικό της στίγμα στα γράμματα, μέσα από το χαρακτηριστικό ύφος που συντρόφευε όλα τα της τα γραπτά και που σπάνια θα βρούμε παρόμοιό του.
Στα ποιήματά της, επέλεξε να μιλά για τον έρωτα και το θάνατο, για τη μνήμη αλλά και τη λήθη, για το κενό και το μάταιο και πολλές φορές ένταξε στα
κείμενά της τη γυναίκα και τη θέση της στη κοινωνία.
Απεχθανόταν τον φεμινισμό και δεν πίστευε στην ισότητα των φύλλων αλλά και στην ανεξαρτησία της γυναίκας. Υποστήριζε ακράδαντα ότι σε ολόκληρο το σύμπαν δεν μπορείς να ανακαλύψεις ισότητα, πόσο μάλλον ανάμεσα στα δύο φύλλα με τόσες σημαντικές διαφορές.
«Είμαι λίγο θυμωμένη όπως αντιλαμβάνεσαι. Μ’ εμένα. Διότι θα έπρεπε να έχω ωριμάσει. Να μην απορώ με τίποτα».
Θεωρούσε όλους αυτούς τους αγώνες ισότητας μάταιο κόπο σε βαθμό που κατάφεραν να ζημιώσουν τη γυναίκα, η οποία επικαρπώθηκε περισσότερες
ευθύνες από όσες είναι πλασμένη να αντέξει, με ζημιογόνο αποτέλεσμα εις βάρος της, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η μοναξιά που βιώνουν οι
γυναίκες σήμερα, να έγκειται στο μεγάλο φορτίο που επιβαρύνει τις πλάτες τους λόγω της εργασίας, της οικογένειας, των βεβαρυμμένων υποχρεώσεων και της ευαίσθητης φύσης της που ενόσω δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε όλες αυτές τις ανάγκες, επιλέγει την έσχατη λύση της παραίτησης και της μοναξιάς.
Μη βιάζεστε να την αντικρούσετε και να χλευάσετε ελαφρά την καρδία, σκεφτείτε τα όσα έλεγε. Ίσως μέσα στα λόγια της, να κρύβονται αλήθειες…
Σταθερή στα πιστεύω της, ευγενική φυσιογνωμία, ρεαλίστρια και ευρηματική, κατέθετε σε κάθε ποίημά της την προσωπική της χροιά και η καθηλωτική πένα της αναγνωρίζεται εύκολα από το φανατικό κοινό της.
«Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο».
Τιμήθηκε με αρκετά λογοτεχνικά βραβεία και έφυγε γεμάτη από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών, στις 22 Φεβρουαρίου του 2020.
Λέτε ο αγαπημένος της αριθμός να ήταν το 2; Σκέφτομαι ότι αν της απευθύναμε αυτήν την ερώτηση, η αντίδρασή της θα ήταν να μας κλείσει το
μάτι…
Η νίκη ανήκει στους ηττημένους…
