Νύχτα με φεγγάρι αναμμένο ραδιόφωνό καθόταν στην βεράντα.Τον είδε συνεσταλμένη να ανεβαίνει το δρομο για τις γειτονιές του.Τον χαιρέτησε δειλά χαμογελαστά.Πάντα στο ανοικτόκαρδο καλησπέρα του έλεγε και ένα ρομαντικό χαιρεται.
Το εβδομήντα τρία αποφοίτησαν.Πριν φύγει για το ΚΕΝ πέρασε από το σπίτι.Κτύπησε κύριός την πόρτα .Πέρασα να της αφήσω ένα τετράδιο.Κατέβηκέ τις σκάλες.
Ήρθα να σου πω κι ένα απογευματινό χαιρεταί.Αυτό για σένα ενθύμιό για το όμορφο καλησπέρα.Κάτι στίχοι.Έσκυψε τον φίλησε στο μάγουλό.
Το Φθινόπωρο έφυγε για την Αθήνα.Την περίμενε η φιλολογία.
Σε ένα χρόνο τα μαντάτα...Αγνοούμενος.
Δεν υποχώρησε...Σώθηκάν οι άλλοι.Χαμογελούσε και γέμιζε το μπρεν...
Δεν λέει πλούτισε. Καλό παιδί λογιστής. Έχει καλά παιδιά.
Τα βράδυα στην ίδια βεράντα.. Με φεγγάρι περιμένει εκείνο το χαίρεται του χρυσαφιού.
Εκείνο το καλησπέρα με χαμόγελό ασήμι όπως τις παλιές εικόνες.Χίλια φιλιά του χρωστούσε....
Όχι ένα...
Για το τετράδιο και τη μονόχωρή καρδιά του.
" Στο φυλάκιο χαμογελούσε για το αγγελικό κορίτσι της βεράντας.Ατζιελοκάμωτη σε έλεγε"
"Ατζιελοκάμωτη σε έλεγε"
