Τα κατά καιρούς διαδραματιζόμενα και οι εξελίξεις στη νεκρή ζώνη, με επίκεντρο τα τελευταία γεγονότα στο γήπεδο της τουρκοκυπριακής ποδοσφαιρικής ομάδας Τσεντίν Καγιά, ανάξεσαν τις βαθειές πληγές μου σε σχέση με την τραγική ιστορία της γενέτειράς μου πόλης της Αμμοχώστου από το 1974 μέχρι των ημερών μας.
Κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα που συνδέουν τα δύο υπό αναφορά θέματα :
Η τουρκική προκλητικότητα, στρατηγική, μεθοδικότητα και αποτελεσματικότητα από τη μια και η δική μας υποχωρητικότητα, ανευθυνότητα, τσαπατσουλιά και ερασιτεχνισμός από την άλλη. Και εξηγούμαι:
Νεκρή Ζώνη:
Διαχρονικά επιστρέψαμε στο κατοχικό καθεστώς και στο βαθύ κράτος της τουρκίας να σχεδιάζει και να εφαρμόζει τετελεσμένα σε διάφορα σημεία της Νεκρής Ζώνης: Στροβίλια, Άχνα, Δένεια, Αυλώνα, Αθηαίνου. Πυρόϊ κ.ο.κ.
Σε κάθε περίπτωση οι αντιδράσεις μας ήσαν πρόσκαιρες, σπασμωδικές, επιφανειακές, χωρίς σχεδιασμό και στρατηγική, χωρίς συνέχεια και συνέπεια. Και πάντα με αποτέλεσμα από μηδέν έως μείον.
Και οι κατακτητές έκτιζαν πάνω σε νέα τετελεσμένα και προχωρούσαν ακάθεκτοι, μετρώντας τις λειψές αδυναμίες και το ανύπαρκτο μπόϊ μας. Και ανοίγαμε οδοφράγματα!
Αφού τα μαζεύαμε παντού και φεύγαμε, ήρθε πρόσφατα και η σειρά της Πράσινης Γραμμής στη Λευκωσία κοντά στην Παλλουριώτισσα. Στην αρχή μπήκε εκσκαφέας με το δικαιολογητικό ότι ……θα καθαρίσει τα αγριόχορτα ! Και σιωπήσαμε.
Μετά άνοιξαν διαδρόμους δήθεν….. για θέματα πυρασφάλειας ! Για να καταλήξουν στην επαναλειτουργία του γηπέδου για «προπονήσεις και ….φιλικούς αγώνες» όπωςανακοίνωσαν!
Είναι χαρακτηριστικό να αναφέρω ότι ο Πρόεδρος της Τσεντίν Καγιά Σουλεϊμαν Γιεμέν, μιλώντας στον ανταποκριτή του τουρκικού πρακτορείου ειδήσεων «Ανατολή» χαρακτήρισε ως σημαντική εξέλιξη το δικαίωμα που τους δόθηκε να επιστρέψουν στο γήπεδο «Ταξίμ» το οποίο βλέπουν σαν έδαφος της πατρίδας τους.
Αυτό είναι λοιπόν το τελικό αποτέλεσμα: Ένα γήπεδο στη νεκρή ζώνη με το όνομα «Ταξίμ» που σημαίνει διχοτόμηση και να το αποκαλούν έδαφος της πατρίδας τους!
Ερχόμαστε τώρα στην άλλη τραγική πτυχή του ιδίου νομίσματος, με τους ίδιους ακριβώς πρωταγωνιστές και τις ίδιες μεθόδους και νοοτροπίες:
Αμμόχωστος :
Την εγκαταλείψαμε αφήνοντάς την κυριολεκτικά στο έλεος του κατακτητή το τραγικό εκείνο απόγευμα της 15 ης Αυγούστου 1974.
Υπηρετούσα τότε ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός όταν λάβαμε βαρύγδουπη και απόλυτη τη διαταγή του Συνταγματάρχη μας: Ετοιμαστείτε για ….. αναδίπλωση.
Και η αναδίπλωση έγινε στην Κόσιη, το Αλεθρικό και την Κοφίνου …..
Αφήσαμε την Πόλη άδεια από τους νόμιμους κατοίκους της και μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο επιτρέψαμε, ανεχτήκαμε, αδιαφορήσαμε και συνεργήσαμε για τον παράνομο εποικισμό της.
Πήραμε Ψηφίσματα και αποφάσεις από τα Ηνωμένα Έθνη, από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από άλλα διεθνή βήματα.
Και εμείς….. περί άλλων τυρβάζαμεν : για τις μικροπολιτικές μας σκοπιμότητες, για τον αθέμιτο πλουτισμό μας, για την επικυριαρχία μεταξύ ημών και αλλήλων.
Εμείς πότε σφυρίζαμε αδιάφορα προσποιούμενοι ότι δεν είδαμε τίποτα, πότε ερμηνεύαμε τις τουρκικές απειλές για άνοιγμα της περίκλειστης πόλης ως …. μπλόφα της τουρκίας, πότε συμπεραίναμε ότι η παραλία δεν ….αφορά την επικράτεια της πόλης
(;) - το ακούσαμε κι αυτό από επίσημα χείλη ! Κάποιες φορές, στο αποκορύφωμα της έξαρσής μας κάναμε και καμιά διαμαρτυρία / προσφυγή και την επαύριον επαναπαυόμαστε στις ….δάφνες μας ή στις μαλακές καρέκλες των αξιωμάτων μας.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να υπενθυμίσω πλήθος αλλεπάλληλων δημοσιευμάτων του τουρκικού τύπου κατά τους τελευταίους μήνες, σύμφωνα με τα οποία το κατοχικό καθεστώς ετοιμάζεται να ανοίξει και το υπόλοιπο κομμάτι της περιφραγμένης πόλης της Αμμοχώστου για να εγκατασταθούν νεαρά ζευγάρια τούρκων και τουρκοκυπρίων.
Και από όσα τουλάχιστον γνωρίζω ουδεμία ουσιαστική ενέργεια έχει γίνει από την πλευρά μας προς αποτροπή των τουρκικών σχεδιασμών και να με θυμηθείτε κατά τους επόμενους λίγους μήνες .
Αυτή λοιπόν είναι η κοινή μοίρα της ούτω καλούμενης «νεκρής ζώνης» και της θαλασσοφίλητης πόλης μου Αμμοχώστου.
Δυο κομμάτια από το σώμα της ακρωτηριασμένης πατρίδας μας που χάθηκαν και χάνονται μέσα στο χρόνο της ανικανότητας, της αναξιότητας και της πλήρους ανευθυνότητας που διαχρονικά μας μαστίζει. Όλους . Λαό και ηγεσία.
Και για όσους επικαλούνται μονίμως την τουρκική αδιαλλαξία για να αποσείσουν από τους ώμους τους τις βαρύτατες ιστορικές τους ευθύνες, θα θυμίσω το απόφθεγμα του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λές εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω».
Όμως στην μακαρία Κύπρο …ουδείς πταίει!
Ανδρέας Μορφίτης
Δημοτικός Σύμβουλος Αμμοχώστου
Υ.Γ Την ώρα που τελείωνα το παρόν σημείωμα ,ο τηλεοπτικός σταθμός Σίγμα μετέδιδε ρεπορτάζ στο δελτίον ειδήσεων σύμφωνα με το οποίο τα Ηνωμένα Έθνη παρέδιδαν σταδιακά τμήματα της νεκρής ζώνης στη δυτική Λευκωσία από το 1978-
2015.
Την επομένη μέρα η εφημερίδα « Ο Φιλελεύθερος» στο πρωτοσέλιδο της έγραφε:
«Παρά τις διαμαρτυρίες της Κυβέρνησης τα έργα στο γήπεδο ταξίμ ολοκληρώθηκαν »
Αυτά είναι τα τραγικά αποτυπώματα της αξιοσύνης μας!
