'Αμαν ανθίζαν οι αμυγδαλιές εγελουσαν οι οφθαλμοι μας και η καρδία μας επληρουτο χαρας μεγίστης τον λευκασμενον κάμπον θαυμαζουσα και κ αι τον αμυγδαλεωνα ρεμβαζουσα περι το δειλις εν μεσω του βασιλευοντος ηλιου.
Ο πτωχος δε συνταξιώτης και φιλος μοιραζοντας το ξεροκομματον μεθ ημων ετραγουδει χαρουσιμα,Αθασουθκια πονναφαμεν φετη ανηψιν μου. Με νακκον αλας εν μουσκος.
Με κλειστους οφθαλμους την γευσην των πρασινων καρπων ονειρικως επρογευομεθα εις τα ετη της γλυκειας ακομη Κυπρου των πρωτινων ανθοφοριων και γευσεων...
Ουτα εν ετει χιλιοστω εννιακοσιοστω εξηκοστω δευτερω...
Ημεραν τινα του Φεβρουαριου των ανθοφοριων αμυγδαλιας των ορεων μας της αθασιας...
