Μια συνάντηση αντικατοχικών στο αμφιθέατρο της Φιλοξενίας. Αρχάς της δεκαετίας του ενενήντα. Ένα ρωμαλέο παιδί. Ένας ηρωικός άντρας. Υπήρχαν τότε αρκετοί στη Λευκωσία που ακόμα αντιστέκονταν. Δεν τον είχα συναντήσει κι ας τον διαβάζω συχνά. ήταν ο Θεόφιλος. Με έναν τρόπο αναλυτικό και επίμονο ανοίγει δρόμους πράξης αντίστασης και συνέχειας. Από τα πιο καθαρά, πρακτικά και επίμονα μυαλά της νήσου.
Πολύ τον χάρηκα κι ας ψιθύριζαν πολλά μας αδέρφια τοτες. Εν υπερβολικός ο Θεόφιλος. Εν πολλά επίμονος ο Θεόφιλος. Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης. Ο καταδρομέας, ο βαθύς γνωστός, ο άνθρωπος της Κύπρου που πρώτος ξεκαθάρισε την όντως ουσιώδη απόκριση στον Τούρκικο επεκτατισμό. Δεν μας ήθελε απομονωμένους, νοσηρούς, αυτάρεσκους στον αντικατοχικό μας αγώνα. Μας ήθελε πρωτοπόρους, πρώτους στις συμμαχίες, μπροστάρηδες σε Πρωτοβουλίες στήριξης των συμμάχων μας. Να κτυπούμε πόρτες να συμπαρασύρουμε όσους των κομμάτων είχαν φιλότιμον...
Γι' αυτό και ασχολήθηκαν μαζί του μυστικές υπηρεσίες, αρχές ασφαλείας ΔΥΤΙΚΩΝ κρατών.
Οραματιζόταν συμμαχίες λαών κατά του παντουρκισμού και των ανήθικων επεκτατιστών. Αγάπησε το Αντάρτικο των Κούρδων. Τους ατίθασους λαούς της Ανατολής. Τα κινήματα ελευθερίας. Αυτά που ανακάλυψαν οι Δυτικοί όταν κατερχόταν απειλητικόν το Ισλαμικόν Κράτος.
Ήταν δεκαετίες μπροστά ο Θεόφιλος. Αυτός ο άδρωπος του τόπου μας που ικέτευε για ένα μονόστηλο της εφημερίδας για να διαψεύδει την Τουρκικήν προπαγάνδα.
Αυτός ο δρομέας ωκυπούς ο συνεχώς εν εγρήγορσει. "Πήρες το φαξ για τους Κούρδους μαχητές. Σε παρακαλώ γράψε κάτι για τους βουλευτές μας που πήγαν μάρτυρες υπεράσπισης στη δική των Κούρδων στη Γερμανία."
Ο Θεόφιλος που πολύ τον κούραζαν οι έριδες μας, η αναβλητικότητα μας. Ο Θεόφιλος της πρωτινής αγάπης. Ο Θεόφιλος που οσμιζόταν το κακό που θα'ρχόταν από τις πρεσβείες και τους χλιαρούς και εύκολους στον έμμεσο χρηματισμόν, στην τρύφηλη ζωήν.
Ο Θεόφιλος που δεν ήθελε να ανταλλάξουμεν την ελευθερίαν με την πρωτοεμφανιζόμενην τότε έννοια έκτρωμαν "επανένωση".
Μια νέα μελέτη των κειμένων και του βίου του θα καταδείξει που καταντήσαμε, που μας κατάντησαν...
Ο Θεόφιλος θυσιάστηκε για να χει η Κύπρος μιαν καντήλαν φωτός από εκείνη την λαμπάδαν του Καλού λοου στον Μασιαιράν. Είχεν την αγωνιστικότητα του Γρηγόρη, τον έρωταν ελευθερίας του, την ανυποχώρητην απόφαση του για μιαν πορείαν φωτός που όλοι χρωστούσαμεν στο νησί μας μα ολιγοί την ακολούθησαν μέχρι τέλους.
Ένας εξ αυτών των εκλεκτών ήταν και είναι ο Θεόφιλος Γεωργιάδης, ο καταδρομέας της πανανθρώπινης ελευθερίας.
Τέσσερα χρόνια μετά θα τον θρηνούσα μόνος στην Λεμεσόν. Ήταν Μάρτης και οι αντικατοχικοί θα ορφάνευαν ξανά.
Και τότε θα μας κατάκλυζεν θλίψη και αυτοκριτική. Γιατί δεν τον προσέχαμεν όσο έπρεπε. Πόσες φορές τον αφήσαμεν μόνον. Γιατί δεν επιμέναμεν να προστατεύτε; Γιατί χρειάστηκε η φονική ΜΙΤ για να καταλάβουμεν πόσον κορυφαίος και σημαντικός Έλληνας καθόταν δίπλα μας στις αντικατοχικές συνάξεις;
Στράφου μιαν νύχτα Θεόφιλε. Βάλε μιαν φωνήν να ξυπνήσει η Χώρα ούλλη. Η νήσος Κύπρος κατά παντού.
