ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑΝ ΘΑΜΒΟΥΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ...
ΧΑΡΑΓΜΑ ΧΩΡΙΚΟΥ ΟΥΤΙΔΑΝΟΥ ΛΟΓΟΓΡΑΦΟΥ ΕΚ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΚΥΠΡΟΥ
Αναμφίβολα ο Γιώργος Σκαμπαρδωνης είναι πεζογραφος χαρισματικος. Τον ξεχωρίζω πρώτα ως κορυφαιον διηγηματογραφον λόγω και της δικης μου ροπης στα μικρά πεζα και τα διηγηματα.Εχει φωνήν κατά πρώτον δικήν του,ανωθεν κάλλος ψυχης.Αυτο ολιγοι το συλλαμβανουν γιατί οι πλειστοι γυρευουν τεχνικες,διακειμενικα χαρισματα,δυνατότητες μεταφορων και υπερβασεων.
Ο Σκαμπαρδωνης γράφει προτιστως με την μυστικην κρυμμένη δύναμη της ψυχης του και το χαρισμαν το παπαδιαμαντικον να ζει και να ακροαται εν τω κόσμω ,στην πόλην,στα χωρια ,τα καφενεία και τα ταβερνεια προτου αποσυρθει εις το κελλιον και το ταμιειον της γραφης και της δημιουργιας.
Το θάμβος,το κεκρυμμενον κομμάτι της ψυχης των ΗΡΩΩΝ του που κάτω από τα σωρευμενα του βιου αναλαμπει σε στιγμές μοναξιας ,ταξιδιου,διαλογου με τη θάλασσα και τα ποταμια.
Τελειωνοντας μια πρώτη αναγνωσην του μυθιστόρηματος του "Υπουργος νυχτας" ,το πιο πολυδουλεμενο, λέξη, λέξη, εικόνα, εικόνα, ατμόσφαιρα, ατμόσφαιρα, πρόσωπο, πρόσωπο καθ ομολογιαν του. Γραφω τον δίκαιο επαινον για την ψηφιδωσην της Ελλαδος της άλλης,των παθων και των αρετων που συνυπαρχουν κατά παντού της Γεωγραφίας της. Στην Μαχην της επιβίωσης και τον αγώνα με τον παλαιον ανθρωπον μέσα μας που βασανιζει τους Ρωμιους συχνά σ όλα τα κομματια της κοινωνικής τους παρουσίας. Μα και έκεινα τα της φιλίας εγκωμια,τα πεταρισματα της συμπαθειας και της αγάπης. Ας το γράφουμε τα λουλούδια αυτά τα βρίσκεις και στα ψηλά, λαμπερα, και σ αυτά που μαθαμε να λέμε περιθωρια. Κι ας είμαστε περαν του περιθωριου και οι καθως πρέπει και οι με καλας συστασεις.
Δύσκολος είμαι στις αναγνωσεις μυθιστορηματων μα οφειλω να υποκλιθω νοερως σε εκεινον το τέλος του βιβλίου του κοπιωδους αυτου εγχειρηματος. Μια αναταση μες τη ριμαγμενη πτώση του ανθρωπινου,μα και του ανδρικου βιου,ας το γράψουμε ρώμεικα επιτελους. Ειμεθα προγονοι και ανδρων με μεγάλα λάθη και αρετες. Εχουν κι οι άντρες ώρες θάμβους μες τα λάθη και τα πάθη τους. Μιαν ανατασην υπερβασεως. Ως τον σπόρον που θεριεψε δεντρόν ρωμαλεον κυπαρισομαγκας στας ακρας του χωρκού που μας αναγιωσεν και μας πλουμισεν διηγησεις.
