Στο σχολείο δύο γιορτές.Μια νύχτα οι πρωινοι,μια νύχτα οι δειλινοι.Ηταν άλλη η θεματικη πλέον.Προσφυγια.Κερακια της πρόσφυγιας.Πολεις αλυσοδεμενες και μια ελπίδα πώς αύριο σε ένα μήνα εννα πάμεντε πίσω.Ειμασταν στην τρίτη τάξη και κάθε πρωί οι συμμαθητριες κυρίως ελεγαν στη δασκάλα μας που ήταν πρόσφυγας κι αυτή τις διαδοσεις ελπιδος.Καθε μέρα κάτι νέο.Καποιος πηγέ στη Ζωδια και ηρθε.Ενας γείτονας μπηκε στην Αμμοχωστο βράδυ.Τα αγόρια πότε δεν μιλουσαν γι' αυτά.Μονο επαίζαν μπαλα συνεχώς να ξεχνουν.Χρειαστηκαν χρόνια σχεδόν συνομωτικα να μου ομιλησει φίλος αγαπητος για το πως θα ήταν η ζωή του αν δεν ερχονταν η ληστρικη εισβολή.
Έκαμεν και μια γιορτή απογευματινη για τους μαθητές μόνο .Ειπαμε ένα ποίημα κλασσικον Να μουν του σταυλου εν αχυρο...Στη φατνη του Χριστου κοντά πολλοί πολλές ήθελαν τότε να κουρνιασουν να του πουν τα παράπονα τους τους πόνους τους όσα αφησαν στο χωρκόν και απαλά εν δακρυσι να παραπονεθουν για τον ψευτικον κόσμον των ξένων που αφήκαν τους περατικους να σκοτώνουν τους παππούδες μας .Να κλεψουν το κουπα ιν μας.Να φκάλουν πορτες τζιαι ρωμανισια τρακτα τζιαι κομπαγια τζιαι την παλλια βουκανιν του τζιυρου μας πον ηστραφην να τα πάρουν πέρα των περών....
Χριστούγεννα του εβδομηντα τεσσερα τζιαι προχτές μια συμμαθητρια μου ελάλεν πως χρόνους μάσιεται να τα χωσει βαθκιά να τα ξηασει μα πάλε με ένα φτωσικον τριγωνουιν τζιαι έναν ταμπουλεκκουιν έρκουνται να μας πουν τα πιο πονεμενα τα πιο αδρωπινα καλάντα της ζωής, του βιου μας του μισοκλεμμμενου που τούτες.
Καλην εσπεραν αρχοντες της πρόσφυγιας γειτονοι....
