Σε μια από τις εξορμήσεις κοινωνικής ευαισθησίας που οργάνωσε το Στ Γυμνάσιο Καθολικής επισκεφτήκαμε τον Προσφυγικό Καταυλισμό Κολοσσίου.Εκεί έμεναν πολλοι συμμαθητές και συμμαθήτριες μας που έρχονταν στο σχολείο με το λεωφορείο υπ' αριθμόν 16. Είχαν περάσει στα αντίσκηνα τους άγριους χειμώνες του 1975 και του 1976. Ειδικά ο Φεβράρης του 1975 ήταν ούλλον νερά. Τζιαι άτε να τα φκάλεις πέρα μες τα άσπρα τσιατίρκα της μέριμνας. Δεκάδες ήταν οι τραγικες τσιατιρογειτονιες σε ολόκληρη την Κύπρο. Με χιλιάδες παιδιά του νηπιαγωγείου και του Δημοτικού. Και τα σχολεία μεγάλα στρατιώτικά τσιατίρκα.
Το 1979 που πήγαμε αρκετά τσιατίρκα είχαν αντικαταστσθεί με κάτι προσφυγικές παράκκες με κόντρα πλακέ γυρώ γυρώ τχιαι τσίγκον που πάνω.
Τζιαμε στον καταυλισμόν έψαξα τζιαι ήβρα τον παππούν τον παπα που το Κοιλάνεμος τζιαι την γιαγιάν την παπαθκιάν,τους γονεις των γειτόνων μας του λίαν αγαπητου Κυρίου Ξενή και της Κυρίας Χρυστάλλας καθώς και ενάρετης Κλειώς. Πρωτινοί ανθρώποι Καρπασίτες. Έμοιαζαν στην αρετή με τους καλούς Δρουσιώτες. Η μάνα μου και ο πατέρας μου τους λάτρεψαν.
Βασανισμένη Κύπρος του εβδομήντα και των αρχών του ογδόντά. Εκλέψαν σε εγεματώσαν σε τζιαι επληγώσαν τα παιθκιά σου. Η αλήθκεια η αθρωπινή εν καθαρή σιόνιν. Ρίζουμεν τα εν δικά μας να πάμεν έσσο μας. Τα άλλα ούλλα ελαλούσαν οι προγιαγιαες εις τη Δρούσιαν εν τέγνές του ππαρά τζιαι της ψευκιάς.
