ΝΕΟΝ ΠΡΩΤΙΝΟΝ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟΝ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΗ
Το Σάββατο του Λαζαρου τότε ήταν μια μέρα που τα σχολεία ούλλα εδούλευκαν.Τελευταια μέρα σχολείου προ του Πάσχα, πριν την εισβολή.Μετα την γιορτή εκληρωναμεν τα ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ λαχεία με τελευταίον και μεγάλον ΔΩΡΟΝ έναν ολοζωντανον αρνουιν.Ομορφον και ΜΥΘΙΚΟΝ δι ημας τους πρωταιους και δευτεραιους.Τοτε μας παρεδιδαν και τους έλεγχους του δεύτερου τριμηνου τζιαι έναν κτυποκαρδιν είχαμεν το άμπα τζιαι γράφει μια έστω ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΙΣ δια τις πολλαπλες μας μικροπελλαρες στην τεράστιαν αυλην του σχολείου μας....
Τα χωράφκια πάνω που το σκολείο ήτουν ανθισμένα γεμάτα χόρτα,παγκαλλους,οξυνουθκια,θάμνους ένας παράδεισος χρωμάτων.Ανοιξις αλλοκαιρινη.Κρασπεδα της τελευταίας ελεύθερης Μεγάλης Εβδομαδος και τίποτε δεν προδιδε στις παιδικες μας καρδιες πως θα ητο το Σάββατο του Λαζαρου το επόμενον έτος όταν το σχολείο θα ανοίγε καθημερινά από τα ΧΑΡΑΜΑΤΑ και θα έκλεινε στις έξι το βραδυ με δύο βαρδιες,πρωινους δειλινους και τάξεις πολυπροσωπες, προσφυγικες και γενικώς πονεμενες.Κατι θα μας χαραζε πλέον.Αλλους λίγο, άλλους πολύ.Μονον που παλιν θα
απαγγελλαμε. Ο Λάζαρος κατηγετο....
Και στην καλλιγραφιαν στο τετραδιον γραφης θα γραφαμε το Λάζαρε Δευρο έξω με καλοξυσμενα μολυβια και με συγκέντρωσην ιεραν και παιδικην
