Μετά από 7 μήνες συζητήσεων και προεργασιών στις 13/1, η ολομέλεια της βουλής αποφάσισε ομόφωνα να ικανοποιήσει το χρόνιο αίτημα των οργανώσεων αναπήρων, ώστε οι συνάνθρωποι μας να μην ταλαιπωρούνται ετήσια μπροστά από αγνώστους εάν έχουν ακόμα την μόνιμη αναπηρία τους, δίνοντας μία ελπίδα αλλαγής προς ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα στήριξης. Για να δούμε όμως πόσο αυτό επηρεάζει τη ζωή τουλάχιστον 20 χιλιάδες συμπολιτών μας, θα πρέπει να ταξιδέψουμε στο μακρινό 2008.
Η κυπριακή κυβέρνηση αποφάσισε τηρώντας της κατευθυντήριες γραμμές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας να αλλάξει τον απαρχαιωμένο τρόπο αξιολόγησης που αναγνώριζε μόνο τα ιατρικά χαρακτηριστικά και να συνενώσει τα κοινωνικά ώστε να δημιουργήσει το καινοτόμο ψυχοκοινωνικό. Σε αυτό το μοντέλο οι αξιολογητές θα έπρεπε να αναγνωρίσουν τους βιολογικούς, ψυχολογικούς, κοινωνικούς και ιατρικούς φραγμούς, να τους ενημερώνουν για όλη τη διαδικασία όπως τι θα ερευνήσει ο κάθε ειδικός και τέλος η επαναξιολόγηση που δεν αφορούσε τους μόνιμα ανθρώπους με αναπηρία να είχε μόνο στόχο, να ερευνήσουν την πρόοδο του προγράμματος. Τέλος η στήριξη συμπληρώνεται με τους κοινωνικούς λειτουργούς που κατευθύνουν τη κάθε οικογένεια και ελέγχουν τη σωστή χρήση του επιδόματος.
Πόσο ιδανικά ακούγονται όλα αυτά, πόσο όμως έξω από την σημερινή πραγματικότητα;
Δυστυχώς αυτό που μας παρέδωσε η τότε κυβέρνηση ήταν ένα ιατρικό σύστημα αξιολόγησης παρόμοιο με το προηγούμενο, με εθελοντικό το
κοινωνικό και να λάμπουν δια της απουσίας τους οι κοινωνικοί λειτουργοί, αφήνοντας τους ειδικούς να παλεύουμε για τα βασικές αλλαγές, τους γονείς χωρίς καμία κατεύθυνση και οι άνθρωποι με αναπηρίες έως τις 13/1/22 να καλούνται να εξετάσει η κυβέρνηση ένα η αναπηρία εξαφανίστηκε δια μαγείας…
