Ξημερώνει του Σταυρού και αρκετοί από τους οδοιπόρους του εβδομήντα και του ογδόντα μα και πολλοί πληγωμένοι και εν καταρρευσει μετά την εισβολή παλαιοι και πεφορτισμενοι σκέφτουνται το Σταυροβούνι τετοιαν ωραν. Το βουνό του Σταυρου και οι ανθρώποι του. Με πρώτον ποκουμπιν τον ηγουμενον Γερμανο και την ταπεινη ζωή του. Τον ποιητην, τον αγροτην, τον μελισσοκομον,τον λειτουργον του Υψιστου,τον πνευματικον. Και πλα ι ο γεροντας Αθανασιος,το πνευματικο του παιδί,ο επίσης ταπεινός του διαδοχος. Αυτοι διαβασαν τη δυσκολία των μετά την εισβολην καιρων και τις πληγες των ανθρώπων.Προσευχηθηκαν πολύ για τα πληγωμενα παιδιά της νησου.Για όσους χασαν το δρόμον.Με ένα τρόπον μυστικον με ένα ήθος αρχαίον.Με φιλοξενιαν πρωτινην.Να σάσουμεν κάτι να φάτε.Εφαες γιε μου .Πεινας....
Πλα ι τους τα παιδιά οι νέοι που τους ακολουθησαν .Νεοι ανθρώποι.Ο καθένας με τον τρόπον ,τον λόγον και τη σιωπη του.Ηταν στήριγμα πολλών. Πότε η Μόνη.Γι άλλους το μετοχι της Αγίας Βαρβαρας με την αγροτικη του ταυτότητα που ομοιάζε με τα σπιτια μας στα χωρκά αλλά είχε περισση ευλογια.
Μυστικά μονοπατια φωτισμενα από το Σταυροβουνι και τους ανθρώπους του.Το παράδειγμα τους.Να γίνουμε κι εμείς πρακτικοι.Να οικοδομουμε.Καταλαβαιναμε αργά αργά πως η προσευχη γράφει ιστορία και ο Χριστος μας γυρευει την επιστροφη μας.
Πόσα μικρά και μεγάλα θαύματα ψηλαφισαν ετουτοι οι Κύπριω τες που εσυραν τα βήματα τους ως τα χώματα του Σταυροβουνιου στα σπιτια του Σταυρου.....
Για πολλούς λείπει αποψε ο παππούς Αθανασιος ο δρυς της Κύπρου.Οι παλαιοι που σαραντα πενήντα χρόνια τον άκουσαν , τον ακολουθησαν και ένα άλλο φως πλουμισε τη ζωή τους.Αποψε νοιωθουν ορφανοι.
Παρηγορια και για μας τους μικροτερους η σίγουρια πως ευχεται στους ουρανόυς και δι ημας τους ουτιδανους.
Αποψε πολλοί ενθυμούνται τα δειλινα που κατά παντού της Κύπρου ξεκινουσαν τα παιδιά του ΦΩΤΕΙΝΟΥ βουνού για να παν να προσκυνησουν το Σταυρό στο κοσμαγαπητο ταπεινό Σταυροβουνι των πρωτινων της νησου ανθρώπων του Θεού.
