Ο Γιαννάκης Μορίδης υπήρξε κατηχητής μου στα χρόνια του Γυμνασίου. Ήταν τότε τον Σεπτέμβριο του 1978 μια από τις νέες γνωριμίες μας στη Λέσχή Νέων απέναντι από την Πυροσβεστική στην Οδό Ιουλίου Βερν. Άνθρωπος ευγενής με καλλιέργεια διακονούσε την αγωγή των νέων χωρίς συμμετοχή σε αξιώματα. Ήταν εκεί κάθε Τετάρτη προετοιμασμένος και μετρημένος. Μαζί του και ο Νίκος Έλληνας ο δάσκαλός μας που μας είχε γνωρίσει το Ίδρυμα όπου υπήρχαν ευκαιρίες πολλές για προσωπική ανάπτυξη ψυχαγωγία και μόρφωση.
Μαζί με τον κύριο Μορίδη περάσαμε τρία χρόνια. Σχεδόν κάθε Τετάρτη. Κοντά του είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε έναν από τους μαθητές του παπά Σολωμού του πολύ σημαντικού ηγέτη της Λεμεσού και της Κύπρου. Χρόνια μετά μου περιέγραφε πως με επιμονή παρά την μικρή του ηλικία κατάφερε να ανέβει στο κατασκηνωτικό λεωφορείο της Αγίας Τριάδος για τον Κακομάλλη και την ιστορική του θερινή Κατασκήνωση που ανθούσε τότε προ της Ανεξαρτησίας και κατοπινά δώρισε τους πρωτεργάτες της δεύτερης κατασκηνωτικής ακμής της Λεμεσού και των χριστιανών νέων της.
Ήταν από τους ανθρώπους που χαιρόμουν να συναντώ. Όταν τον ρωτούσα αν γράφει μου απαντούσε αφοπλιστικά πως μελετούσε τους Πατέρες της Εκκλησίας. Μελετώ Γιαννάκη μου μου έλεγε με χαρά.
Ήταν λίαν αγαπητός ξεναγός στην Αλήθεια.
Υπήρχε πολύ καλός φιλολογος καθως μαρτυρουν οι μαθητές και οι μαθητριες του.
Φοιτητής στην Αθήνα μετειχε .με ενθουσιασμο και ανιδιοτελεια στην Χριστιανικη Φοιτητικη Ενωση τις εξορμησεις της οποιας μας περιεγραφε με χάρην και ενθουσιασμο. Εκει εκτισε και άλλες ακριβες φιλίες πλαι σε αυτες της ΟΧΕΝ.
Ένα από τα μυστικά της φωτεινός πορειας του ήταν η συνεχης μελέτη και προετοιμασια. Δεν ηρθε πότε στην κατηχητικη μας σύνταξη απροετοιμαστος.
Μια μεγάλη του αρετή η προσφορά χωρίς να επιζητει αξιωματα και τιμές. Το είχε μεγάλη τιμή πουταν δάσκαλος των αρχαιων και Νεων ελληνικων. Γνωστης της ζωής χωρίς υπερβολες. Νηφαλιος με κεκρυμμενη εσωτερική ζωή καλλούς και ομορφιας.
