ΤΡΕΙΣ ΨΗΦΙΔΕΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ
Έφυγε ο δρυς της Κύπρου. Ο γέροντας της νήσου.Ο άνθρωπος των ολίγων λόγων,της περισσής προσευχής και του φωτεινού βίου.Ο πρωτινός μοναχός , ο αγρότης, ο διάκονος των μετοχίων, ο καλλιεργητής της γης του μοναστηριού, ο φύλακας της Μονής του Σταυρού.Ο ακούρατος λετουργος του Υψίστου.Ο μεσονυχτικός ικέτης για τα τέκνα της Κύπρου, για την Ελλάδα και τους μοναστές και τις μονάζουσες της για την ΟΡΘΟΔΟΞΊΑ ΟΛΌΚΛΗΡΗ.
Ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου Αθανάσιος έζησε εκ του σύνεγγης τους θρυλικούς παλαιούς γέροντες της Μονής ηγούμενο Βαρνάβα,Διονύσιο τον Β, και τους Μακάριο Σταυροβουνιώτη και Θεοδόσιο Σταυροβουνιώτη ,αυτούς τους κρουνους ευγενειας και κοινωνικού χαρίσματος.Εζησε τον πνευματικό Κυπριανό Σταυροβουνιώτη ενώ παρά τους πόδας του σοφού και ταπεινού Γερμανου Σταυροβουνιώτη μαθητευσε επί δεκαετίες.
Πόσες φορές δεν μας έσωσε με τις προσευχες και τις σοφες του νουθεσίες.Πόσες μεταστροφες φωτός δεν δώρησαν οι δεήσεις του οι κεκρυμμένες.Δεν επεζήτησε δόξες.Δέχτηκε με τη σοφία του αρχαίου ήθους τα σφάλματα και τις έριδες των τελευταίων δεκαετιών.Δεν είχε στρατηγικές ,μεγάλα σχέδια. Είχε πίστην μεγιστην ,έγνοια για τους απλούς ανθρώπους,ελεημοσύνην και φιλοξενίαν που άσκησεν επι εβδομήντα τόσα ετη σε καιρούς δύσκολους.
Κράτησε το νησί στους ώμους του πλάι στον Γέροντά Αθανάσιο της Τροοδίτισσας και τον Γέροντα Γαβριήλ του Αποστόλου Βαρνάβα καθως μούλεγε ενας σοφός πρόσφατα.Με τρόπον μυστικόν παραμένοντας επιοικης και καταδεκτικός και φιλόξενος σε όλους τους διακόνους του Ευαγγελίου.Κι ας τον παρεπίκραναν πολλοί ανθρωπίνως.
Αυτός εκεί σε επαλξη προσευχής , μάρτυρας των θαυμάτων του Σταυρού να κρατεί ενα μοναστήρι των παλαιών πρωτινών τρόπων.
Ειναι πολλά που μπορούν να γραφούν. Δεν εχομε τη δύναμη και την εμπειρία. Μόνον την αγάπην του μαρτυρούμεν, το μοιρασμα του λιγοστου του φαγητού.Την έγνοια του για τους φτωχους και τους αναγκεμένους.Τους λευκους φακέλλους που με ιλαρον τρόπο εκρυβε στις τσέπες των εν ανάγκη όντων εμπλεους χαρτονομισμάτων -που τα οικονομούσε με κόπους πολλούς.Την μέριμναν του να βρουν τον δρόμον τους οι πολλοι μεταστραφέντες από τα χρόνια του ογδόντα.Την πατρική του αγάπη για οσους πληγωμένοι από τις περιπέτειες της Κύπρου από το πενήντα μεχρι το ογδόντα εφταναν κοντά του για να ξανασταθουν στα ποδια τους.Και κατάφερνε να τους εμπνεύσει να γίνουν κουζες μετανοίας,κρουνοι αγωνιστικότητας και φιλανθρώπίας.
Έφυγε ο δρυς της Κύπρου. Ο γέροντας της νήσου.Ο γέροντας των γερόντων.Το αγκωνάρι το πρωτινό το αρχα ι κο, το της πρώτης εκκλησίας καντήλιν που φεγγεν ακαταπαύστως και διακριτικώς τα βήματα της νήσου και των τέκνων της.Παραδίδει μονήν ακμάζουσαν και τέκνα κατά παντου της Κύπρου.Προσεύχεται τώρα πλά ι στον παππού μας τον Γερμανόν για τον πονεμένον μας τόπον και για μας τους αναγκεμένους.
Γέροντα της Κύπρου μας καλέ και φωτεινέ..
Χαιρε και αγάλλου εις τας μονας του Κυριου μας που τόσον αγάπησες παιδιωθεν...
2.ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗ
Κάλως ορισες Ιωαννη στο μοναστηρι μας μου είπε το 1991 και με απλοτητα μου πρόσθεσε το μισό του φαγητό στο πιάτο μου.Οι συμβουλές του λιγες μα σοφες.Καιριες όταν ήταν ζητημα κινδύνου σου προσωπικου .Εσπευδε να σε προειδοποιησει να φωτισει το δρόμο σου.Δεν ήξερε τα επίθετα μας,δεν κρατούσε αρχείο,δεν ήθελε κάτι από μας γι αυτόν.Απλα προσευχοταν και είχε την εγνοια μας.Μας κυνηγουσαν οι προσευχες του.Το ίδιο και οι προσευχες των μαθητών του. Ευχαριστώ το Θεό που τον πρωτοδα το 1977 και φοιτητής από το 1984 συνδεθηκα αβιαστα με το μοναστηρι και τους πατερες του.Τους αγαπώ ολους με τη φτωχη μου πτωτικη καρδια...
Καποιους εξ αυτων θεωρώ μεγάλους μου αδερφούς και ένας μαθητης του γεροντα αναπλειρει πλεον τον πατερα μου ενώ υπήρξε το ποκουμπιν μου από το 1998.
Ο γεροντας, ο Δρυς της Κύπρου.
Δεν θα ξεχάσω τον πόνο και τη θλίψη του για τα έργα των Τουρκων στον Ναο του χωρκού του ,της Ασσιας,τις ιεροσυλιες τους.Τον πόνο του όταν μονολογουσε για το άδικο των ισχυρων της Γης εναντι των πρωτινων της Κύπρου και των ιερων τους..
Εκείνη την ώρα μιλούσε ο πόνος της ρωμε ι κης προσφυγιας της Κύπρου..
Ο αγνοτερος ίσως των προσφυγων μαρτυρουσε για το άδικο θρηνωντας για τους κατεχόμενους της νάους και τη " σφαγη" τους από τον Εισβολεα....
Όταν κάποτε μαρτυρηθει η ελεημοσυνη του..
Όταν ιστορηθουν οι συμβουλές του και τα θαύματα που ρυθροις μυστικοις εποιησε στις καρδιες πολλών βεβαρημενων μετά το εβδομηντα τέσσερα.
Πόσο τους στηριξε και τους οδήγησε στη μετανοια.
Ένα από αυτά τα παιδιά του μια κουζα ξησειλη μετανοια οργωνε όλη τη Λεμεσό ,στηριζε τους μοναχικους γεροντες και γεροντισσες σε γεροκομεια και σπιτακια...
Ένα βράδυ είδα τον γεροντα να τους αποχαιρετα...τον διακονο των γεροντων και τον ασκητικο φίλο του, παλιό παλληκαρι της ΕΟΚΑ.Να τους προπεμπει με χαμόγελο να τους ευλογει..
Και το νοιωθες ήταν πατερας τους και αυτοι ένιωθα υιοι του αγαπητοι και τον θεωρουσαν σωτηρα κι οδηγό τους..
Ο παππούς της Κύπρου μας. Ποσα άραγε του χρωστουμε εμείς οι αλητηριοι εκεινων των δυσκολων ετων όταν μας αξιωσε ξενιας πατρικης και αγάπης όταν πολλοί μας κυνηγουσαν ,μας λοιδορουσαν και μας εκλεβαν την ελπίδα.
Ο γεροντας Αθανασιος και ο παππούς ο Αναστασιος Χαράλαμπους στον Αην Αντωνην ήταν πιστεύω οι κρυμμενοι οικοδομοι πολλών μεταστροφων των πονεμενων μεταεισβολικων παιδιων και εφηβων που χαν χάσει την περπατησια τους στα δύσκολα μετά την εισβολή βιωματα πόνου και αδιεξοδου.
Αθανασιου του Σταυρωβουνιωτου φωτεινη η βιωτη και μέγιστη η ελπις που καρπισε με τις ευχές και προσευχες του
3.ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Ξημερωνει του Σταυρού και αρκετοί από τους οδοιπόρους του εβδομηντα και του ογδοντα μα και πολλοι πληγωμενοι και εν καταρρευσει μετά την εισβολή παλαιοι και πεφορτισμενοι σκέφτουνται το Σταυροβουνι τετοιαν ωραν.Το βουνό του Σταυρου και οι ανθρώποι του .Με πρώτον ποκουμπιν τον ηγουμενον Γερμανο και την ταπεινη ζωή του.Τον ποιητην, τον αγροτην, τον μελισσοκομον,τον λειτουργον του Υψιστου,τον πνευματικον.Και πλα ι ο γεροντας Αθανασιος,το πνευματικο του παιδί,ο επίσης ταπεινός του διαδοχος.Αυτοι διαβασαν τη δυσκολία των μετά την εισβολην καιρων και τις πληγες των ανθρώπων.Προσευχηθηκαν πολύ για τα πληγωμενα παιδιά της νησου.Για όσους χασαν το δρόμον.Με ένα τρόπον μυστικον με ένα ήθος αρχαίον.Με φιλοξενιαν πρωτινην.Να σάσουμεν κάτι να φάτε.Εφαες γιε μου .Πεινας....
Πλα ι τους τα παιδιά οι νέοι που τους ακολουθησαν .Νεοι ανθρώποι.Ο καθένας με τον τρόπον ,τον λόγον και τη σιωπη του.Ηταν στήριγμα πολλών. Πότε η Μόνη.Γι άλλους το μετοχι της Αγίας Βαρβαρας με την αγροτικη του ταυτότητα που ομοιάζε με τα σπιτια μας στα χωρκά αλλά είχε περισση ευλογια.
Μυστικά μονοπατια φωτισμενα από το Σταυροβουνι και τους ανθρώπους του.Το παράδειγμα τους.Να γίνουμε κι εμείς πρακτικοι.Να οικοδομουμε.Καταλαβαιναμε αργά αργά πως η προσευχη γράφει ιστορία και ο Χριστος μας γυρευει την επιστροφη μας.
Πόσα μικρά και μεγάλα θαύματα ψηλαφισαν ετουτοι οι Κύπριω τες που εσυραν τα βήματα τους ως τα χώματα του Σταυροβουνιου στα σπιτια του Σταυρου.....
Για πολλούς λείπει αποψε ο παππούς Αθανασιος ο δρυς της Κύπρου.Οι παλαιοι που σαραντα πενήντα χρόνια τον άκουσαν ,
τον ακολουθησαν και ένα άλλο φως πλουμισε τη ζωή τους.Αποψε νοιωθουν ορφανοι.
Παρηγορια και για μας τους μικροτερους η σίγουρια πως ευχεται στους ουρανόυς και δι ημας τους ουτιδανους.
Αποψε πολλοί ενθυμούνται τα δειλινα που κατά παντού της Κύπρου ξεκινουσαν τα παιδιά του ΦΩΤΕΙΝΟΥ βουνού για να παν να προσκυνησουν το Σταυρό στο κοσμαγαπητο ταπεινό Σταυροβουνι των πρωτινων της νησου ανθρώπων του Θεού.
