Έτσι ημέραν θκιαλεξεν ο Πλαστης να σε πάρει
Ημέρα Αναστασιμην με διχωρον φεγγάρι
Ήσουν το φως το ΠΡΩΤΙΝΟΝ μες τ αρκα τα πισσουρκα
λάμπα ι ν του καλου λοου ξωκκλησιν που λειτουρκαν
Ολημερις ολοχρονις εφεγγες μας τη στράταν
Για το χαττηριν σου όι λας τζι η Τζυπρου επαρπαταν
Νύχτες που μας απαγγελες ούλλες τες διδαχες σου
Θαρκούμαι πως η ποίηση ήτουν στες προσταγες σου
Μιχάλη Πασιαρδή ποσιεραίτισμαν
